Tíminn Sunnudagsblað - 31.07.1966, Blaðsíða 15

Hjá Gljúfurleitarkofanum,
l
hafa farið. Það eru fleiri slíkir í Blá-
skógum. Þetta eru leifar gamalla kola-
grafa. Við erum búnir að sleppa hest
unum í girðinguna, þar sem fjall-
safnið er geymt yfir nóttina, meðan
þreyttir fjallmenn hvíla lúin bein í
kofanum eða í tjöldum á lækjar-
bakka rétt innan við girðinguna. Hóla
skógur er mikil miðstöð fjallmanna,
þar eru þeir allir saman og vel það,
því að stundum kemur fólk úr byggð-
inni, óþreyjufullir sjálfboðaliðar við
reksturinn fram í byggð, en hann
er einn áfangi héðan. Fjallmenn sofa
hér eina nótt á hausti og við ætlum
að gera hið sama nú.
Kofinn er hlaðinn úr grjóti, innst
er bálkur, en framar jötur með öðr-
um vegg. Það er fúkkalykt í honum.
Við opnum endagatið og dyrnar, til
þess að fá loftið á hreyfingu. Þetta
er gamall kofi og of langt þaðan
í vatn. Það stendur til að byggja
nýjan á hentugri stað. Við breiðum
óteljándi strigapoka á bálkinn, sem
er úr grjóti og mold. Geiri vill endi-
lega ná í vatnið, svo að við Steini
setjumst og bíðum. Fótatak Geira
fjarlægist. Það er hálfrokkið í kof-
anum og Steini fer að sjá eftir að
hafa ekki étið meira á Skriðufeili.
— Þú hefðir ékki getað það.
— Þú ekki heldur.
— Nei.
Þögn. Og svo nálgast fótatakið aft-
ur, og við bíðum þrír.
— Skyldi Tóta ekki fara að koma.
— Hún hlýtur að fara að koma.
— Já.
Bið. — Loksins heyrist lágt urr
úr fjarska og hvítt ferlíki geysist eft-
ir sandinum í átt til oklcar. Það er
Tóta. Hún er með allan matinn okk-
ar og byssurnar og svefnpokana,
brunar í hlaðið. En Elli er ekki einn
í henni. Tveir kvenmenn eru við
hlið hans og brosa byggðabrosi til
okkar. Við sendum þeim fjallagiott
og drífum allt inn, trúss, kvenmenn
og Ella. Þær gera ketilkaffið (sem
er bölvaður óþverri, hvað sem Geiri
segir) sterkara og brjóstið hlýrra með
nærveru sinni. Kjálkarnir fara af
stað og við tölum meðan við tyggj-
um: Jamm og jæja. Svo kveðja þau,
og við erum einir eftir, veslingarn-
ir:
Kvenmannslaus í kulda og trekki
o.s.frv.
— Geiri liggur alltaf þarna og ég
hérna, segir Steini.
Geiri glottir ofan í ketilkaffið.
Þegar hann lítur upp, er korgur á
vörum hans.
— Djöfulsins viðbjóður.
— Þetta er bara betra, segir hann
og sleikir út um.
— Það þyrfti bara að vera sterk-
ara. Þá myndi ég sjúga hvert korn,
segir Steini.
Og svo skríðum við í pokana —
spennitreyjurnar — og brátt verður
miðvikudagurinn að fimmtudagi
í hrotum okkar. Um nóttina vakna
ég við þungan vatnsnið og segi
stundarhátt:
— Það er farið að rigna.
— Ha, segir Steini. — Hann stend- I
ur á sokkaleistunum í dyragættinni.
Hurðin rétt að stöfum — jafnskjótt
og hann snýr sér við, hættir að
rigna. Og ég sofna sælli en áður.
II.
Morgunn. Fyrst sting ég nefinu
út um pokaopið og vona að enn sé
nótt. Suðið í prímusnum sker inn-
an hlustirnar. Þá sting ég höfðinu
eins langt og það kemst niður í pok-
ann og reyni að gleyma því að ég
er til. Og svo lieyrist ísköld rödd
Steina með hundrað högl í hverju
orði:
— Ertu í skollaleik? Á ég
að skjóta?
— Huh.
Hausinn á honum er eins og hænu-
rass í vindi.
— Fáðu þér ketilkaffi, segir Geiri
og pumpar prímusinn með stórum
höndunum.
Eftir einn bolla finnst mér Steini
vera ágætisstrákur og hausinn á
honum alveg sæmilegur. Suðið í
prímusnum er orðið þægilegt og sult-
urinn segir til sín. — Harðfiskur,
smjör, flatkökur og þrumari, einn
hangikjötsbiti og það er fullkomnað.
Svo reykjum við vindla og finnst
við vera þingmenn. — Haglabyss-
urnar standa sitt í hvoru horni og
boða dauða úr báðum hlaupum, tösk-
urnar á gólfinu, klifberarnir upp-
raðaðir.
— Það er bezt ég fari að sækja
hestana, segir Geiri.
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
639