Tíminn Sunnudagsblað - 31.07.1966, Síða 18

Steini aö útbúa yrðlingsöxina við gren-
munnann í Niðurgöngugili.
dregnar nið’ur fyrir nef og eru bófa-
legir ásýndum.
Ég held heim í tjald, skríð niður
í pokann og er spenntur. Tíminn
líður, þeir eru í skotbyrginu. Hvað
geri ég nú, ef yrðlingur kemur í
söxin? Tek poka, flýti mér . . .
Mig dreymir Steina. Hann er að
skjóta upp í loftið úr haglabyssunni.
Tvö skothylkí koma fljúgandi. Og
skyndilega kemur kona út úr dönsku
húsi og segir: Ja, men Steini, hvad
er det dú gór: Jeg jager, segir Steini,
glottir breitt og skýtur aftur skot,-
hylkjum upp í loftið. —
Ég hrekk upp við, að Geiri kemur
inn í tjaldið.
Á svip hans sést, að ekkert hef
ur gerzt. Svo fer ég út til Steina,
og við komum okkur fyrir innar í
grjóturðinni í gilinu, og horfum fast
í þá átt, sem læðan eða rebbinn eru
væntanleg samkvæmt vindstöðu.
Vart er liðin meira en klukkustund
er læðan kemur allt í einu skokkandi
kæruleysislega með æti í kjaftinum
niður gilgarminn þeim megin, sem
við erum. — Þveröfugt við öll lög
mál, undan vindi. En áður en hún
er komin í færi, sr^tiún snarlega
í vinkilbeygju og bi jp tr upp gil-
botninn. Munnurinn o'þnast á Steina,
kjálkinn sígur, og hann horfir lang-
leitur á eftir henni, lítur síðan á mig,
en segir ekki eitt einasta orð. Loks
fær hann málið og hvíslar:
— Nú var það ljótt, maður.
Ég kinka kolli:
— Það var ekki fum á henni.
— O, þetta er svo taugasterkt, svar
ar hann. Löng stund líður, unz hann
segir: — Það þýðir ekkert að hanga
hérna, komdu.
Þeir skiptast á að vaka um nótt
ina, en ekkert gerist. Þau koma ekki
að.
Eöstudagsmorginninn rennur upp,
með sól og vindi. Nýtt skotbyrgi hef
ur bætzt við, nokkuð frá hinu fyrra.
En nú er vindátt breytt, og það þýð
ir, að tófan mun koma annars staðar
að, ef hún kemur. Þriðja skotbyrgið
er hlaðið á milli Niðurgöngugilsins
og Þjórsár, þar er Dynkur hávaða-
samur.
— Hún kemur varlg að í sól og
vindi, segir Geiri.
— Nei.
Dagurinn líður. Ég fer öðru hverju
að gæta að hrossunum. Þau una sér
vel. Síðdegis kemur annar yrðlingur
í söxin, skrækirnir í honum heyrast
inn í tjald og Steini stekkur til og
nær honum.
Um kvöldið er fyrri yrðlingurinn
bundinn við stein og hann gaggar og
gaggar, en livorki rebbi né læðan
koma að.
— Við Steini níðumst á helgustu
tilfinningu náttúrunnar, segir
Geiri.
— Já, segir Steini, ég man einu
sinni, hvað það var voðalegt. Hún
kom að, stökk frá, en gat ekki slitið
sig frá hljóðum yrðlingsins, og kom
aftur, og þá skaut ég hana.
— Maðurinn er grimmastur allra,
segir Geiri.
Svo kemur nóttin, ekkert heyrist
nema niður Dynks, ekkert sést, og
ekkert gerist.
— Þetta er erfiðasta aðstaða, sem
ég hef lent í við greni, segir Geiri,
maður hvorki sér né heyrir.
Ekkert hljóð heyrist heldur úr
greninu og engin hreyfing á neinu.
— Það líður fram á laugardag. Him
inninn skýjast, rigningin hangir í
Ef ég væri ekki Alexander.
í orrustunni við Granikos og Issos
á árunum 334 og 333 fyrir Kr. sigr-
aði Alexander mikli persneska kon-
unginn Dareios. En Dareios var þó
ekki gjörsigraður að fullu og öllu,
því að hann hafði þrátt fyrir tapið
yfir miklum her að ráða, sem var
langtum fjölmennari her Alexanders.
Samt sem áður gerði Dareios Alexand
er friðartilboð, sem var mjög freist-
andi. Hann skyldi fá 10.000 talentur
greiddar út f hönd og yfirráð yfir
öllum löndum Persa austan Efrats og
auk þess dóttur konungsins. Aldrei
hafði perneskur konungur auðmýkt
sig svo rækilega. Þegar Alexander
sagði yfirhershöfðingja sínum Perm-
enion frá þessu ævintýralega tilboði,
sagði hershöfðinginn:
loftinu og vonleysið sezt að. Eftir
er að leita á öllum innafréttinum
og fara inn yfir Sand (Fjórðungs
sand) og tíminn líður. Að síðustu
ákveða Geiri og Steini að gefast upp
við svo búið þar eð ekkert hefur
heyrzt frá tófunum, og halda áfram
förinni. — Fyrri yrðlingurinn, sem
er refur, er settur í pokann sinn.
Við sækjum hestana, fellum tjaldið
og setjum upp á. Pokinn er bundinn
á bak Geira. Yrðlingurinn rekur upp
eitt gagg um leið og við höldum af
stað. — Systir hans hefur safnazt
til feðra sinna.
Yrðlingurinn, sem Geiri handsamaði f
NiSurgöngugiii.
— Ef ég væri Alexander myndi
ég ganga að svo stórkostlegu tilboði,
heldur en að stofna sjálfum mér og
her minum í enn meiri hættur í hin-
um óþekktu löndum.
— Það myndi ég líka gera, svar-
aði Alexander, ef ég væri Parme-
nion.
Gat misst höfuðið.
Svo bar við á hernaðarráðstefnu
hjá Napóleoni mikla, að herforingi
nokkur mótmælti keisaranum kröftug
lega. Loks þraut Napóleon þolinmæði
og hrópaði æfur:
— Herra minn, þér eruð höfðinu
hærri en ég, en haldið þér áfram
að standa uppi í hárinu á mér, getur
svo farið, að sá munur hverfi úr sög-
unni.
KORN 0G MOIAR
642
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ