Tíminn Sunnudagsblað - 31.07.1966, Qupperneq 22

jarðræktarsveitir hálf- og alauðar, þá
krefst fólksfjölgun komandi ára þess,
að Sandið sé byggt. Landið er dýr-
| mætasta eign þjóðarinnar. Fiskimið-
! in eru rányrkt, og náttúruna er hægt
að tæma. Jörðin tæmist og hættir
að spretta, ef hún fær ekki áburð.
En þar sem moldin er, þar er lífið.
Þó að sjórinn bregðist, þá á laudið
> árnar og vötnin, sem hægt er að fylla
af fiski. Þar eiga sveitirnar ótæmandi
, auð. Hvort er meira göfgandi að
rækta eða eyða, ganga á stofninn og
drepa eða að rækta ár, vötn og jörð?
Ég vil ekki, að neitt byggilegt býli
fari í eyði, vil ekki, að bændum fækki,
vil ekki fáa stórbændur og að hin-
um sé dembt í nornaketilinn við
Faxaflóa og settir bar á einhverja
gróðavon, sem meira en getur brugð-
izt. Er ekki skynsamlegra að halda
sveitunum í byggð en þurfa að nema
þær á ný, þegar afturhvarfið kemur,
því að að því kemur? Mér finnst
það. Þó að bændur 'éu fáir, þá er
menning sveitanna ekki dauð enn þá.
Ónei, ekki alveg búið að drepa hana.
Sálarlíf borgarbarnsins, sem ekki
þekkir skepnurnar og gróðurinn, hlýt
ur að vera fábrotnara og snauðara
en hins, sem lifir með dýrunum, hlú-
ir að þeim, sér grasið spretta, finnur
og þekkir ilm sveitanna. Eigum við
að fórna þessu til þess að geta lifað
í sönghöllum, leikhúsum eða bara
blátt áfram kaffiknæpum? Hvar end-
ar sú menning?
Við dr. Broddi Jóhannesson áttum
einu sinni tal saman um íslenzka
menningu. Þá sagði dr. Broddi:
— Þar sem skítinn þrýtur, þar lýk
ur menningunni. Þarna held ég, að
dr. Broddi hafi átt við það, að þegar
menn hætta að vinna í sveita síns
andlits, hætta að sinna ræktunar-
og gróðurstörfum, þá væri menning-
unni lokið. Það er nú það, já. Kann-
ski hefur dr. Broddi verið að hugsa
um Rómverjana, þar sem aðallinn
var hættur að nenna að hugsa og
vinna en lifði í böðum, í veizlum. á
hömlulausu kvennafari með þeim af-
leiðingum, að þetta mikla menning-
arríki hrundi í rúst? Ég gæti bezt
trúað því.
— Þú yrkir alltaf, Magnús?
— Yrki, já ætli það sé nú ekki
bezt að tala sem minnst um það Ég
hefi aldrei talið mig neitt skáld. Jú,
ég byrjaði snernma að kasta • fram
stöku og stöku. En að ráði gerði ég
ekkert af því, fyrr en ég var kom-
inn nokkuð yfir tvítugt. En ég hefi
haft gaman af að glingra við þetta.
Að yrkja ljóð og að yrkja jörð, það
hefur átt við mig. Jú, ég hefi kveð
ið ýmsa Skagfirðinga í moldina. Það
hafa verið lítilfjörlegir lofsöngvar til
þeirra fyrir samfylgdina. Einnig ort
gamankvæði. Og um stúlkur, náttúr
lega hefi ég kveðið um stúlkur. Hví
skyldi ég ekki kveða um yndislegustu
blómin, sem spretta á jörðinni? Það
væri nú bágt líf að eiga ekki konu.
Allt, sem er fagurt, hrífur mig. Feg-
urðin göfgar og gleður. Og konan
er það fallegasta, sem skapað hefur
verið. Fegurri en jörðin, fegurri en
blómin. Engu er fremur hægt að líkja
við eilífðina en konunni. Kaupakon-
urnar, já, ég hefi ort um þær marg-
ar og góðar, og hví skyldi maður
ekki yrkja um þær? Eins og til dæm-
is hana Gunnu:
Freiting bjóða brjóstin þín,
bros og rjóðar kinnar,
þú ert góða Gunna mín,
gimsteinn þjóðarinnar.
Þú vilt heyra fleiri ferskeytlur, já,
látum okkur sjá:
Blakkri skeið ég beindi af leið
brags í heiðu veldi.
Hér við greiðan söngvaseið
sat, er leið að kveldi.
Ástin lifa lengi má,
ljúf á milli vina,
meðan hún rekst ekki á
eiginhagsmunina.
Margan seiðir mann að sér
mörkin breið og hálsar,
en á heiðum eru mér
allar leiðir frjálsar.
Grána hár sem há á völl,
helja nærri þokast,
bráðum er mín ævin öll,
aftur gröfin lokast.
Köld þótt gríma guði á skjá,
gullið týndist eigi.
Ljóðaskíman lýsa má
lífs á tímavegi.
Og þessar stökur eru um Vagla,
mína yndislegu, blessuðu jörð:
Gróa á hjalla grösin smá,
grænka vallarbörðin.
Nú er falleg sjón að sjá,
sól um allan fjörðinn.
Efst á hjalla bæ minn ber,
bergs að stallasnösum.
Daginn allan angar hér
ilmur af fjallagrösum.
Geislar flæða fjalls um skaut,
fegra hæð og buga,
hér í næði lyngst við laut
leitar kvæði í huga.
Og nú, þegar ég horfi yfir farinn
veg, þá er ég ákaflega sáttur við guð
Lausn
21. krossgátu
og menn. Ætti ég að lifa lífið upp
aftur, þá vildi ég ekki breyta til. Ég
mundi vilja fást við búskap og rækt-
un. Búskapurinn veitir ótaldar ánægju
stundir. Ræktunarstarfið er ótæm-
andi gleðigjafi. Ræktunarmaðurinn
skapar með guði. Hið sama gildir
um búfjárræktina. Maður skapar má
ske ekki beinlínis skepnurnar, en
breytir þeim, fegrar þær og bætir.
Ég hefi trúað á guð mér til hjálpar.
Trúað á moldina til uppeldis. Trúað
á nágranna mína og sveitunga til
framkvæmda og félagslegra átaka. Ég
er þakklátur fyrir að hafa fengið
að lifa langan dag og dásamlegan.
-mhg.
LEIÐRÉTTING
Nobkrar leiðar villur, sem erfitt
kann að vera að lesa í málið hafa
slæðzt inn í tvö síðustu tölublöð
Sunnudagsblaðsins.
í 25. tbl. neðst í miðdálki á bls.
584, í greininni í leit að jarðefn-
um, hefur misritazt enska heiíið
seismic reflection — jarðsveiflu-
mælingar, þar sem beitt er endur-
kasti. í sjöundu neðstu linu í
næsta dálki er sagt, að blájörð sé
máluð, en á að vera méluð- — í
fjórðu neðstu línu í fremsta dálki
á bls. 590 hefur kerðill misritazt
fyrir kerfil.
í viðtalinu við Martinus i 26. tbl.
er haft eftir Kristi, að menn ættu
að fyrirgefa óvinum sínum 70
sinum. Eins og Biblíufróðir menn
vita hefur hér fallið niður „sjö
sinnum“. (Bls. 617 25 lína a, neðan
i síðasta dáiki.
Þá hafa fallið niður orð í fyrstu
setningu greinarinnar um Wallen-
stein á bls. 618. Þar á að standa:
Miklar viðsjár voru með mönnum
í Mið-Evrópu o.s.frv. í 29. línit að
neðan í fremsta dálki á næstu siðu
hefur en skotizt inn fyrir og.
u
Z T. 1 7 l' Z s 7 / £ 7 7 7 ír 7
,7 r / é T J ÍL / ÍL s N 1 R
B 1 0 T 5 s ó f? 7 Ý L. fí 7 G 1
7 i N 7 s fí’ L z o ? u s / a K
lSB!!!5inO]llC]f3OlGiBiiEI0]Qli
fí x l D * l 9 A R z 0 K R ft
/ £ 7 L & 7 X Ð 2 s o s i * U
/ R s z £ £ 7.: fl x N 6 ~7 bf ft T
/ 7 K1 £ N 6 ú J? ft N z T y E T
7 x 0 N D 7 Ð Ó 9 z s. J N T Z
/ ó r 7 x EL fí 5 Z rí i z £L i£j Þ
/ H o ÉL R fl "f? z r-i 0 w r\ ft § x
/ 0 z .u / x I H fl 9 z ~~7~ 0 rf p
/ > iL P P x z\ fí S ft N N z ff ft
\! í X L X x K T z S i l p 7 7
Z E L 0 x L o p T x V 0 K 7]
646
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ