Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 4

Úr Herjólfsdal
í Eyjum úti
/ Öskju noriur
Þegar Colin Simpson hafði
látið þvo brækur sínar, sem
saurgazt höfðu vegna óhapps
þess, er getið var um í síðasta
i blaði, og skilað Önnu Óiafsdótt-
ur buxunum, sem hún lánaði
honunt, lagði hann leið sína
austur á Þingvöll. Þar minntist
hann hinnar frægu og rökvísu
spurningar Snorra goða, er
hraunstraumurinn stefndi á bæ
Þórodds goða í Ölfusi og heiðn-
ir menn óttuðust reiði máttar-
vaidanna: „Um hvað reiddust
goðin, er hraun það brann, þar
sem nú stöndum vér?“
Þennan fróðleik hafði hann
úr bók, sem John nokkur Cole
skrifaði upp úr 1880. En önnur
bók var honum einnig tiltæk:
Paradísarheimt Haildórs Lax-
ness. Þar staðnæmdist hann við
frásögnina af þeim atburði, er
Kristján konungur kom árið
1874 með stjórnarskrá í föður-
hendi handa íslendingum:
Gleymdu þeir með öllu að
þakka konungj fyrir stjórnar-
skrána á hátíðinni“, enda fannst
þeim ef til vill sem verið væri
að gefa þann hlut, sem þeir áttu
með réttu. En Ástralíumaður-
inn skepimtir sér við, að hér
urðu kaup kaups, að því er seg
ir í sögu Laxness. Konungur-
inn gleymdi að sínu leyti að
þakka kvæði átta skálda, þvi að
ekki var siður að kveða kvæði
fyrir amtmönnum og kjörfurst-
um á Þýzkalandi, „og rak Krist-
ján Vilhjálmsson upp stór augu
og varð hvumsa við, þegar mað-
ur gekk undir manns hönd að
lesa upp vers framan í honum
— hafði hann ekki heyrt vers
áður og vissi ekki, hvað það
var“.
Eftir Þingvallaförina brá
Simpson sér til Vestmannaeyja,
og tökum við þar upp þráðinn,
er hann er kominn til Eyja og
hefur nokkuð furðað sig á því,
er honum hefur verið sagt um
veru Ástralíumanna, Araba og
fólks frá Suður-Ameríku í fisk-
vcri þessu á vertíðum. Þetta er
á laugardegi 7. ágústmánaðar,
og þjóðhátíð Eyjamanna er I al-
gleymingi:
Frýstihúsum og búðum hafði ver
ið lojkað, ekkert benzín fékkst í
bensíhstöðvunum, mjólkurpóstur
inn 'var hættur mjólkurflutning-
um og stræti bæjarins voru auð
og mannlaus.
„Við erum ldklega einu menn-
irnir, sem höldum áfram að
vinna“, sagði Sigurður Kristinsson,
skrifstofumaður Flugfélagsins,
sem sótti mig á flugvöllinn.
í matsal gistihússins, þar sem
við snæddum hádegisverðinn, var
fjörmikið fólk í hátíðaskapi, og há-
værir hátalarar spúðu yfir okkur
hverju laginu af öðru.
„Hvar er fólkið annars?“ spurði
ég.
„Það sjáið þér bráðum. Það er
á markaðstorginu, sem þér mynd-
uð kalia. Margir eru orðnir sæt-
kenndir, og þó er áfengi ekki selt
hér í Vestmannaeyjum. Bjór. auð-
vitað, en það kaliar enginn bjór-
inn áfengi. Brennivín og konjakk
pöntum við frá meginlandinu —
heila kassa. Það verður enginn
hörgull á drykkjarföngum“
Fyrir utan skrifstofu Flugfélags
ins voru tveir ungir menn, sem
komið höfðu af aðalsamkomusvæð
inu. Þeir voru drukknir og'höfðu
meðferðis tvo unga lunda. Ég hafði
ekki fyrr séð þessa fugla, svarta
og hvita og með gríðarstórt höf-
uð og eldrautt nef.
Ég bauðst til þess að kaupa lund
ana á fimmtíu krónur og ætlaði
mér að sleppa þeim. En piltarnir
reiddust af dæmigerðu stórlæti ís-
lendingsins, þegar þeim voru
boðnir peningar: Þeir gáfu
mér fuglana. Við fórum með
þá í bíl niður að höfn-
inni, þar sem við slepptum þeim.
Þeir gátu með naumindum flogið,
en annar þeirra reif sig samt út
á sjó, þar sem hann vaggaði sér
á bárnnnm Hinn flögraði yfir dá-
lítinn garð, og skelfingu lostinn sá
sem kveikt hafði verið í. En hann
kunni samt fótum sínum forráð.
Starfsmenn Flugfélagsins urðu
að fara upp á flugvöll, og þeir
hleyptu mér úr bílnum við hátíða-
svæðið. Ég gekk spottakorn að
boga, sem reistur hafði verið und-
ir blaktandi fána. Handan hans var
Htil tjörn með gosbrunn í miðj-
unni, sölubúðir, veitingatjöld og
svefntjöld. Hér hafði fólk tjaldað
hundruðum saman. Þetta voru fer-
hyrnt, hvít tjöld og tjaldsúlurnar
úr málmi, ug stærri tjöld á víð og
dreif, sum lituð. Þarna var einnig
eftirlíking víkingaskips i fullri
stærð, skarað máluðum skjöldum
úr krossviði. Og líklega svona eitt
þúsund manns.
Það, sem setti svip á þessa sam-
komu, var baksviðið, sjálft lands-
lagið. Snarbrött fjallshlíðin reis
eins og veggur í hundrað metra
hæð eða meira, þakin iðjagrænu
grasi, undir einkennilegum, svört-
um veggjum brunakletta, sem
slúttu fram yfir sig. Hér hefði
verið kjörinn staður fyrir leiksvið
— Epidaurus íslands. En í þess
stað var þarna eins konar
kjötkveðjuhátíð fiskibæjar með
drykkjusvalli, sem þar heyrðj til.
76
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ