Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 14

um við farið langt, þegar við kom-
um að árdragi. Ég sá strax brot
af leirbrúsa í ánni. Það var eink-
ar tortryggilegt, enda fundum við
heila bruggverksmiðju í jarðfalli
nærri. Mörg olíuföt úr eik, prím-
usa og gaslampa. Við sóttum Björn
í skyndi. Hann lét okkur mölva
allt í sundur. Það var seinlegt verk,
því við höfðum ekkert til þess
nema grjót og bera hnefana. Á
eftir köstuðum við brotunum nið-
ur í árgljúfur. Landi var enginn
þarna, því að eigendur tækjanna
höfðu ekki^sinnt bruggi um skeið
sakir heyanna. Það voru tveir
bræður, sem þaraa bjuggu. Þeir
tóku áfallinu með karlmennsku.
Björn vildi ekki koma þeim um of
í bölvun og ráðlagði þeim, að ann-
ar skyldi taka á sig alla sökina, og
varð það úr. Okkur var gefið kaffi
og með því. En bændurnir
tveir, sem höfðu vísað okkur leið,
héldu sig utan við túngarð og
gættu hestanna. Þeir sáust vel út
um gluggann. Sá bræðranna, sem
veitti okkur, sagði við konu sína,
man ég: „Eigum við að bjóða þeim
inn?“ Hún þagði við, en sagði
síðan: „Ó-nei, ætli við látum það
ekki eiga sig.“
Jakob stútar sig rækiiega. En
nú var eftir að vita, hvers vegna
skeytið kom ekki fram.
— Það var nefnilega svoleiðis,
að símstöðvarstjórinn, sem var
kona, hélt, að skeytið væri mark-
leysa. Sú eina Oddný, sem hún
þekkti til, var einmitt stödd þessa
daga uppi í Skorradal og óhugs-
andi, að hún væri að senda hrað-
skeyti frá Reykjavík! Björn varð
bálreiður yfir þessu. Það var von.
Annað skipti fór ég með Birni
til Keflavíkur. Við fórum fjórtán
saman, Björn, Stígur, yfirlögreglu-
þjónn í Hafnarfirði, og tólf aðrir
lögregluþjónar. Það var lagt frá
Reykjavík klukkan fjögur um
morgun, komið eldsnemma til
Keflavíkur og leitað þar í tveim
húsum. Þar fundum við margar
flöskur. Við yfirheyrslur kom í
Ijós, að þær voru ættaðar sunnan
úr Höfnum. Þar var Stígur kunn-
ugur og leggur nú af stað þangað
með okkur flesta. Enn var varla
orðið fullbjart af degi. Fljótlega
mætum við vörubíl með tvo far-
þega í framsæti. En ekki var leyfi-
legt að hafa þar nema einn. Við
stönzum hann. Annar farþeginn
hefur tvo fimm lítra brúsa milli
fótanna, og þeir eru þá fullir af
bruggi. Við snúum pilti heldur
betur við. Hei'ma hjá honum finn-
um við tvær tunnur af bannvör-
unni í gerjun, en töluvert meira
hjá sambýlismanni hans í hlöðu,
grafið í hey. En sá vill ekki með-
ganga neitt. Björn verður þá að
láta hann koma með okkur til
Reykjavíkur. En nú voru komnir
einir tólf tímar frá því að ferða-
lagið hófst, og enginn hafði feng-
ið matarbita síðan. Nema ég, því
ég hafði rekizt inn til stúlku, sem
ég þeijkti, úr Biskupstungum. Hún
bakaði kleinur þennan dag og naut
ég góðs af. Björn pantar mat handa
okkur öllum á veitingahúsi í
Keflavík. En fanginn okkar vill
einskis neyta. Jæja, þú ræður því,“
segir Björn, „en ég skal láta þig
vita, að þú færð að borga allt, sem
hér er fram borið, því að útgjöld
við leit eru innifalin í málskostn-
aði, sem þér verður gert að greiða."
Þegar maðurinn heyrði þetta,
tók hann til matar síns eins og
við hinir, enda játaði hann sig
sekan morguninn eftir.
— Eruð þið alveg hættir að
taka menn fyrir brugg?
— Það má segja. Menn brugga
ekki lengur nema handa sjálfum
sér og fara leynt. Það komst upp
um einn í fyrra á þann hátt. að
Nokkrir vaktarfélagar áriS 1936. Frá vinstri: Rálmi Jónsson, Matthias Sveinbjörnsson, AuSunn SigurSsson, ASalsteinn
Jónsson, Jakob Björnsson, SigurSur Thorarensen, Þorkeil Steinsson.
86
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ