Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 15

xnaSur brauzt inn til hans og ætl-
aði að stela bruggi, en var grip-
inn og yfirheyrður af lögreglunnt.
Nei, nú er smyglað, en ekki brugg-
að.
Þögn. Jakob snússar sig.
— Eiginlega er það leiðinlegast
við lögreglustarfið, þegar maður
er kallaður á heimili í ósætti.
Enda sagði séra Björn á Húsavík
sem var með okkur stundum á
sumrin, að lögreglustarfið væri
góður skóli fyrir prestsefni.
Einu sinni vorum við kallaðir
á heimili, þar sem hjón voru að
rífast, bæði drukkin. Hann var í
rúminu, en hún á fótum og vildi
draga okkur aðkomumenn á ein-
tal til skiptis. Manninum líkaði
það illa, því að hann var dauð-
hræddur um hana. Við vorum í
hálfgerðum vandræðum, en þau
urðu málalok, að okkur tókst að
hátta konuna hjá honum, áður en
við kvöddum. Það held ég.
Annað skipti lenti ég í að klæða
konu. Hún var anzi léttlynd, sú.
Þá hafði verið hringt frá Hótel
Skjaldbreið og beðið um aðstoð.
Við Þorkell Steinsson, sem nú
vinnur í danska sendiráðinu, fór-
um þangað. Áliðið var nætur.
Stúlkan á Skjaldbreið segir okkur,
að tveir Ameríkanar hafi tekið á
leigu herbergi, en eitthvað fleira
muni vera þar inni. Engir auka-
gestir megi vera í herbergjunum
svo seint.
Við berjum upp á hjá Könum
og kref jumst inngöngu í nafni
laganna. Karlmaður opnar, alls-
nakinn, og skýzt um leið bak við
hurðina. En uppi í rúmi eru karl-
maður og kona, óklædd eins og
guð hafði skapað þau. Ekki gát-
um viðtekið konuna með okkur
öðruvísi en klæða hana fyrst. En
fötin voru út um allt herbergið.
Við þurftum að leita lengj að
buxunum hennar og fundum þær
loks fyrir ofan rúm. Ég man, að
annar Kaninn spurði, hvort við
værum giftir.
— Já, þvi spyrðu? anzaði Þor-
kell, sem er ágætur enskumaður
og á reyndar skozka konu.
—Ykkur ferst svo hönduglega
að kiæða kvenmanninn, sagði sá
ameríski.
O-já-já, það er ýmislegt, sem
maður lendir í. 0, já-já. En þetta
er ekkert einsdæmi. 0, nei-nei.
Kannske ég segi frá því al-
óhugnanlegasta, sem ég hef kom-
izt í sem lögreglúþjónn. Það var
jafnframt í eina sktptið, sem lög-
reglustöðinni, er þá var í Arnar-
hvoli, hefur verið lokað, svo ég
vlti. Þetta var eitt fyrsta árið mitt.
Við vorum fjórir á vakt, tveir
inni, tveir úti. Allt í einu er hringt
og beðið um hjálp sem snarast upp
í Ingólfsstræti 21, því líf liggi við.
Þetta var ekki gott, því við vor-
um aðeins tveir inni, bílstjórinn
og ég. Við verðum bara að loka
stöðinni. Síðan keyrðum við upp-
eftir. Þar er ófagurt um að lit-
ast. í miðju herbergi stendur gam-
all maður og blóðið fossar úr hon-
um eins og skorinni kind. Úti í
horni liggur gömul kona, sömu-
leiðis alblóðug. Á gólfinu liggja
tveir menn ofan á þeim þriðja,
sem orgar allt hvað af tekur.
Við förum með organdi mann-
inn út í lögreglubílinn, haldandi
hvor sínum úlnlið á honum aft-
an við bak, eins og vaninn er. En
hann var svo óður, að hann beit
í dyrastafinn á leiðinni. Þegar
hann var kominn undir lás og slá
í fangahúsinu, flýttum við okkur
aftur niður eftir. Þá var kommn
einn læknir og von á öðrum. Óði
maðurinn hafði þá bitið framan
af nefinu á báðum hjónunum.
Gamli maðurinn, Halldór heitinn
Þórðarson, bókbindari, varð að
ganga með plástur á sárinu til
dauðadags.
En hvað gizkarðu á, að hafi
verið að manninum? Hann var
ekki fullur, nei — allsendis ófull-
ur var hann. Hann hafði verið á
andafundi um kvöldið og var i
transi. Hann leigði hjá gömlu
hjónunum, hinn dagfarsprúðasti,
og þau áttu sér einskis ills von,
þegar hann kom ofan stigann úr
herberginu sínu og sagði: „Ég
drep, ég drep allt.“ Og litlu
seinna: „Nú hef ég bitið af ykk-
ur nefin. Gott. Nú skal ég klóra
úr ykkur augun.“ í því kom ung-
ur maður, sem einnig bjó í hús-
inu, með mannhjálp, því að ekki
hafði hann þorað einn til atlögu
við þann óða.
Maðurinn sat í steininum í viku,
áður en hann fór inn á Klepp.
Þeir, sem gættu hans, sögðu. að
það hefði verið eins og tvær sálir
berðust um líkama, hans hann
sjálfur og einhver illur andi illi
andinn hefur vist hrökklazt burtu,
þvi innan tíðar bráði af mannin-
um. Síðan hefur hann fengið orð
fyrir að vera hið mesta prúð-
menni og vandaður í alla staði.
En þetta er einhver ljótasta
sjón, sem ég hef séð mn dagana:
tvö illa útleikin gamalmenni og
blóðsletturnar alls staðar í rúm-
fötunum, upp um veggina.
Nei, þá er næstum skárra að
hirða lík upp úr höfninni. Jakob
fær sér í nefið. ’
Það er ekkert með nýdauða. En
lík fljóta oft ekki upp fyrr en
eftir nokkra mánuði. Gjarna þeg-
ar sjórinn hitnar á vorin. Þá er
nályktin þannig, að ekki er hægt
að hugsa sér neitt hroðalegra.
Marflóin kroppar skinnið af hönd-
um og fótum. Hún étur af and-
litinu og undan hárinu, svo það
lafir laust aftur af hauskúpunni.
Þá er líkið óþekkjanlegt, nema
föt og munir geti gefið einhverj-
ar vísbendingar.
— Heldur þú, að nokkuð sé til,
sem heitir annað líf?
— Ja, ekki vil ég sveria fyrir
það. Eiginlega get ég það ekki.
Ég hef aldrei orðið var við neitt
slíkt sjálfur, o-nei. En konan mín
heitin sá oft gamlan mann, sem
ekki var af þessum heimi, á rjátli
kringum fjárhúskofa á túninu á
Bollastöðum, þar sem hún ó’st
upp. Löngu seinna var kofmn rif-
inn, og grafið þarna fyrir öðru
húsi. Þá fannst beinagrind undir
kofanum. Það er margt undarlegt.
Eins og til dæmis með. að það
skuli vera til fylgjur. Jú. það er
nú_ það, Þær eru áreiðanlega til.
Ég man. að móðir mín sá þær.
Einhverja sérstaka sögu? Ja, ég
veit ekki, hvort ég kann nokkra.
Kannske eina. Vorið, sem ég fermd
ist. það var árið 1910. Þá gerði
blindbyl þriðja sunnudag í sumri.
Laxá var orðin auð. Eftir þetta
veður rak í hana aftur. Ég man
ég fór á ís yfir ána til að máta
fermingarfötin mín.
Jæja, skammt frá Eystri-Haga,
þar sem ég átti heima, voru beit-
arhús bónda, sem Þórhallur hét.
Hann bjó hinum megin við ána,
kom alltaf yfir á báti. Þennan
sunnudag, sem bylinn gerði, var
mamma að baka kökur frammi í
eldhúsi. Ég sat hjá henni á kistu'.
Þá segir hún allt í einu:
„ÓWklegt þykir mér, að Þórhall-
ur komi núna, en þarna er samt
fylgjan hans.“
Ekki hafði hún fyrr sleppt orð-
inu, en barið var að dyrum. Gest-
urinn var enginn annar en Þór-
hallur. Hann hafði lagt bátnum
undir bratta brekku. Þar hafði
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
87