Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 18

þessarar stúlku. Það var eitthvað
svo skammarlegt að vita ekki fyrr
en nú, að hún lá þarna sjúk og
sárt leikin. Hvað átti Gunna að
halda um hana og allt það fólk,
sem, lét það viðgangast, að hún
ætti svona bágt?
Hún hafði orð á því, til að segja
eitthvað, að húsaskipunin væri
undarleg. Gunna hóstaði við og
sagði, að þessi kofar hérna vest-
an undir væru leifar af gamla
bænum, hann hefði aldrei verið rif-
inn, en væri að hrynja smám sam-
an. Þetta var innsta stafgólf gömlu
baðstofunnar. Gólffjalirnar höfðu
verið rifnar upp og notaðar í skil-
rúm framan við það. í fremri end-
anum voru svo höfð lömb á vet-
urna. Gunna sagðist hafa haft
mikla skemmtun af lömbum og
sakna þeirra.
Una sneri sér undan og þóttist
vera að horfa fram í lambastíuna.
--------Börn voru engin á heim-
ilinu. Þess vegna varð Una að vaka
yfir vellinum, þó að hún væri orS-
in sautján ára. Vorið var hlýtt og
mörg nóttin fögur. Einu sinni rak
hún túnsæknar lambær upp fyrir
Hálsinn. Þegar hún kom aftur,
beið maður eftir henni við túnfót-
inn.
Hann sat við götuna og reytti
lambablóm af þúfu. Þetta hafði
hana oft dreymt í vöku og jafnvel
svefni líka, að hann sæti þarna í
mónum og biði eftir henni. En
aldrei hafði neitt komið henni á
óvart, eins og það, að sjá hann
þarna.
Hún kom nær, og hann þorfði
þegjandi á hana. Hann tók heldur
ekki til máls, þó að hún staðnæmd-
ist faðmslengd frá honum, aðeins
horfði á hana. Augu hans höfðu
ekki liðið henni úr minni, síðan
hún sá hann í kaupstaðnum í fyrra.
Þá horfði hann á hana yfir iðandi
faxið á rauðum hesti og spurði
hana að heiti. Þau töluðu saman
litla stund. Eftir það dreymdi hana
dag og nótt, að þau ættu samleið
úr kaupstað. Að þessu sinni varð
það ekki, því að hann var ferðbú-
inn, en hún og samferðafólk henn-
ar var nýkomið. Og það mátti Guð
vita, hvort það hefði átt við, að
þau yrðu samferða.
Enginn nema Guð mátti heldur
vita það, að hún réði sig að Hrafna-
gjá í von um að sjá hann við
kirkju — aðeins sjá hann. Og eft-
ir að hún kom í nágrennið dreymdi
hana dag og nótt, að hann sæti
úti í hlíðinni og biði eftir henni.
En að það gerðist í raun og veru,
datt henni aldrei í hug.
Hún fann, að þögnin var kjána-
leg og gat komið upp um hugsan-
ir hennar. Því sagði hún hátt og
rösklega: „Komdu sæll.“
Hann svaraði ekki kveðjunni, en
sagði eftir litla umhugsun: „Siggi
bróðir fór að sofa nokkrar næt-
ur.“
Hún spurði, hvort það væri ekki
túnið heima hjá honum, sem hann
ætti að verja.
„Að vísu“, sagði hann. „En það
er leiðinlegt að vaka einn.“ Þau
horfðu hvort á annað. Jafnvel fugl-
arnir sváfu.
Hann stakk upp á því, að þau
gengju niður í klettana við vatnið
og borðuðu saman. Hún hafði ekki
komið niður I Kletta. Hann þurfti
að sýna henni húsið sitt, sem hann
hlóð, þegar hann var drengur.
Á leiðinni spurði hann hana,
hvernig henni liði í Hrafnagjá.
Hún sagði, að sér liði sæmilega,
en Gunnu liði illa. Það þóttí hon-
um eðlilegt, því að Gunna var veik.
Una sagðist hafa orð’ið að klippa
hárið af Gunnu, og hún gæfi
henni það skásta af matnum sín-
um, til að bjarga lífi hennar. Þá
spurði hann, hvort hún væri ekki
svöng sjálf.
Hennj þótti undarleg þessi um-t
hyggja hans fyrir henni, heil-
brigðri. Það var Gunna, sem átti
bágt.
Maríuerla svaf í klettaskoru og
þaut upp. Þetta voru fallegir kletta
stallar með mosagróðri og hávöxn-
um súrum og hvönnum hér og þar
í sprungum. Hann sýndi henni hús-
ið sitt og sagði henni, hvernig
hann hefði leikið sér hér áður
fyrr. Þau settust hvort á móti öðru,
og hann fór aftur að spyrja hana
um líðan hennar í Hrafnagjá.
Undarleg var þessi óþarfa um-
90
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ