Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 9
Lindigarður — það er ekkert
uppnefni, meira sannnefni verður
varla fengið. Linditré, kastaníur
og fleiri suðræn tré hafa vaxið
hér, sennilega um aldir. Hávaxin
standa þau, og þróttmikil eru þau,
bera jarðveginum vitni um frjó-
semd og loftslaginu um, að við
þeirra hæfi sé það, þótt ekki jafn-
ist á við Miðjarðarhafsloftslag.
Os svo hávaxin eru trén, að þau
gnæfa langt yfir hallarmúrana, en
hafa verið gróðursett það langt
frá byggingunum, að þau skyggja
ekki, en veita skjól gegn storm-
unum. Aðeins heyrist þytur í lauf-
inu, þegar gusturinn hreyfir það,
en svo mikið er rúmið milli þeirra,
að geislar sólarinnar ná að ylja
alla veggi og útsýn er opin yfir
lystigarðinn úr öllum gluggum
hallarinnar.
Það er svo sem ekkert kot-
ræksni, sem hér mætir auganu.
Mikil hljóta viðbrigðin að vera
fyrir drengina, sem hér dveljast
um nokkurra vikna skeið. Flest-
ir þeirra eru komnir hingað úr
þröngu umhverfi og fátæklegri
tilveru í skuggasælum götum
borga og bæja eða frá öðrum
stöðum, þar sem lífið hefur leik-
ið æsku þeirra grátt, eða að
minnsta kosti ekki veitt þeim
þrótt og heilbrigði sem æskilegt
er á uppeldisskeiði.
Drengirnir, sem koma hingað
á Lindigarð, eru það, sem á dönsku
er kallað „miljöbeskadigt“ — ég
veit ekki, hvort nokkurt íslenzkt
orð er til um það fyrirbæri, en
það mundi nánast þýða, að þeir
eru andlega hrjáðir. Að mmnsta
kosti eru þeir ekki eins og dreng-
ir, 7—14 ára, eiga að vera, og
gildir einu, hvort það er van-
ræksla, kúgun eða eitthvað ann-
að, sem því veldur.
Það var 'árið 1904, að póstmeist-
ari nokkur, Holböll að nafni,
gekkst fyrir þvi, að prentuð voru
jólamerki, er fólk gat keypt að
frjálsu vali og límt á jólabréfin
9ín. Ágóðinn af sölu merkjanna
skyldi renna til þess að hjálpa
vanræktum drengjum, andlega
eða líkamlega hrjáðum, til þess
að öðlast nauðsynlegan þrótt og
kjark, svo að þeir yrðu ekki eft-
irbátar annarra, en fengju tæki-
færi til þess a.ð þroskast sam-
'kvæmt meðfæddri hæfni þeirra.
Það gátu verið veikindi, fátækt,
almenn vanræksla eða enn annað,
sem var frumrót þessara ástæðna.
Út af fyrir sig skipti það ekki
máli. Hitt var aðalatriðið, að þurf-
andi drengir, 6—14 ára, kæmust
á heimili, þar sem þeim væri
hjálpað til persónueflingar.
í meira en sextíu ár hefur starf-
semi af þessu tagi nú verið rek-
in á sjö heimilum, sern njóta á-
góðans af jólamerkjunum, og sér-
stök nefnd manna sér um útgáf-
una, söluna og rekstur heimilanna.
Heimilið í Lindigarði var opn-
að í fyrsta sinn til móttöku
drengja hinn 21. apríl 1928. Bar-
ónsdæmið Gavnö á Suður-Sjá-
landi hafði verið víðáttumikið
landsvæði um aldir. En það fór
um það eins og fleiri stórbýli
Dana á árunum eftir 1920, að land
þess var brytjað niður í smábýli,
en eftir stóðu hallir með tilheyr-
TrjágarSurinn og aðalbyggingin, en bak við hana akrar, bændabýli og skógar, sem fyrrum voru
eignarlendur barónsdæmisins.
T f IW I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
81