Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 22

Og þarna hljóp hann eftir göt-
unni, holdvotur og þakinn sápu-
löðri, og enn tók fólk að elta hann.
Fremstir fóru strákarnir, síð-
an unglingarnir, lögreglumaður
og á eftir honum Gavrilisj, hinn
aldraði kunningi okkar, hálfklædd
ur og með stígvélin í höndunum.
Allt i einu birtist hundur —
reyndar sá sami og elti apann dag
inn áður.
Þegar apakötturinn sá hann,
hugsaði hann með sér: „Jæja, fé-
lagar góðir, nú er ég búinn að fá
nóg “
En i þetta skipti elti hundur-
inn hann ekki. Hundurinn leit að-
eins á apaköttinn, fann til sársauka
í trýninu og tók ekki á sprett, held
ur sneri frá. Kannski hugsaði
hann: ,,Ég hef ekki neitt aukatrýni
svo að ég get ekki verið að eltast
við apaketti". En þótt hann hörfaði
gelti hann reiðilega eins og til
þess að segja: Hlauptu bara, en
hafðu það hugfast, að ég er hérna.
Þegar hér er komið sögu, var
drengurin-n Alyosha Popov kom
inn heim úr skólanum og búinn
að uppgötva brotthlaup apans.
Hann varð mjög dapur og táraðist.
Hann hélt, að nú mundi hann
aldrei sjá yndislega, góða apakött-
inn sinn framar.
Og i hryggð sinni fór hann út
á götu. Hann gekk eftir götunni og
var mjög dapur, en þá sá hann
fólk korpa þjótandi. Nei, í fyrstu
datt honurn ekki i hug, að verið
væri að elta apaköttinn hans.
Hann hélt, að fólkið hlypi, af
því að loftvarnarmerkj hefði ver-
ið gefið. En þá sá hann apann sinn
— holdvotan og sápugan. Dreng-
urinn þaut til hans og þrýsti hon-
um að sér. svo að enginn gæti
tekið hann af honum Þá nam allt
fólkið staðar og umkringdi dreng-
inn.
Öldungurinn Gavrilisj stigur þá
fram úr hópnum og sýnir öllum
fingurinn á sér, sem apakötturinn
hafði bitið i og segir:
„Samborgarar. látið ekki þenn-
an strák vera *með apann mirm.
sem ég ætfa að selja á markaðin-
um á morgun Þetta er apaköttur-
inn minn, sem beit í fingurinn á
mér. Lítið þið bara á öllsömul,
sjáið, hvað fingurinn er bólginn
Það er staðfesting á því, að ég er
að segja satt “
En þá stígur annar maður út úr
þrönginni — einmitt bílstjórinn,
sem ekið hafði með apaköttinn til
bæjarins. Hann segir:
„Nei, þetta er alls ekki' apinn
þinn. Þetta er apinn minn, ég ók
honum til bæjarins. En ég er að
fara aftur til herdeildar minnar, og
þess vegna ætla ég að gefa apakött
inn þessum dreng, sem heldur
honum svona blíðlega í fanginu
sér og alls ekki þeim m»nni,
sem vill bara selja hann á mark-
aðinum, svo að hann geti keypt
sér öl. Drengurinn á apaköttinn."
Þá klappaði allt fólkið saman lóf
unum og Alyosha, sem Ijómaði af
gleði, þrýsti apakettinum sínum
fastar að sér og hélt heimleið
is sigri hrósandi.
Gavrilisj fór aftur með bólgna
fingurinn sinn í gufubaðið til þess
að ljúka við að þvo sér.
Og upp frá þessu hefur apakött
urinn átt heima hjá drengnum Aly
Framhald af 80. síðu.
þætt grænu. Leirinn á bökkum
þessarar miklu laugar, sem öll var
umkringd snjó, var ekki sérlega
skær á litinn. En litbrigðin voru
margvísleg, og þarna inni á miðju
bálendi íslands duttu manni í hug
síðustu tízkuiitir — dumbrautt,
dauffjólublátt og mógulrautt.
Snjórinn villti okkur sýn. Það
var ekki fyrr en við gengum frá
gígnum, að ég uppgötvaði, hve
hátt við vorum komnir. Ég leit
til baka og horfði yfir Öskjuvatn,
sem hæst er allra vatna á Islandi.
Ég held, að það sé eyðilegasta
vatn í veröldinni.
Einu sinni gerðist undarleg saga
við þetta vatn. í kringum 1930
(það var reyndar 1907) komu þang
að þrír Þjóðverjar með bát. Þeir
ætluðu aftur að Reykjahlið eftir
eina viku (það átti að sækja þá
að Svartárkoti eftir tvær vikur, er
hið rétta), og þegar ekkert spurð-
ist af þeim í hálfan mánuð, var
farið að leita þeirra. Þá fannst
einn maðurinn, nær því vitskert-
Lausn
3. krossgátu
osha Popov. Hann á heima hjá
honum núna. Fyrir skömmu ko'm
ég til Borisovbæjar og leit af ásettu
ráði inn hjá Alyosha til þess að
sjá, hvernig apakötturinn þrifist
hjá honum. Og það má nú segja,
að hann þrífst vel! Hann reynir
ekki að hlaupa burt. Hann er orð-
inn mjög hlýðinn: þurrkar sér. um
nefið með vasaklút og tekur ekki
sykurmola frá öðrum, svo að amma
er hæstánægð núna, er honum alls
ekki reið og talar ekki meira um
að senda hann aftur í dýragarðinn.
Þegar ég kom inn í herbergi
drengsins, sat apakötturinn ,við
borðið. Hann sat teinréttur og át
hrísgrjónagrautinn sinn með skeið.
Alyosha sagði við mig:
„Ég hef alið hann upp eins og
manneskju, og nú geta öll börn
og unglingar tekið hann sér til fyr
irmy.ndar“. H.K. þýddi
ur. Hann sagði, að félagar sínir
hefðu drukknað. En aldrei fannst
báturinn né búnaður mannanna.
Sá, sem eftir lifði, fór heim til
Þýzkalands og kvæntist unnustu
annars mannsins, sem horfið hafði
— manns, sem fólk hafði heyrt
hann deila við. Hann kom með
brúði sína til íslands, og þau fóru
að vatninu og köstuðu á það blóm-
sveig.
„Það var allt einkennilegt“,
sagði sögumaður minn, „og við
vitum ekki og enginn mun nokkru
sinni komast' að raun um, hvað
varð Þjóðverjunum tveim að fjör-
tjóni.“
\ 0 \ F S \ n fl
\ fl' M u K
\ L I 6 B
j L fl
\ Z T 1 S m
i' . I \ 6 S fí L T n
\ ó tí \ b \ \ \ \ R S T \ T E F
\ i N t> i s v- T K \ fi s I S
E D D r \ T Æ M 1 H ö u N n
P \ R u \ 6 R fi \ M fi L \
P 1 E R L fi \ fi N R \ S T j\ H
\ 1 \ n R s \ \ M Æ T fl R 1
1 ÍN iN T \ fí L Æ T U R \ L 1
\ pií t? s H Ó t> T R \ 5 ö K K
Ml É N I \ \ R N \ E R R \ ö
\ | W S 6 fi1 K \ V u L \ K Æ K
\ S [T \ R U S t fí N H \ 1 £> U
\ T i' B 0 D \ U H D 1 N N \ N
\ ju [T fi H 1 n K N fi \ 5 N fi fT
iK ÍH I m \ [n 1 N fí K \ n E P l
ÁSTRALÍUMAÐUR SEGIR FRÁ —
94
TldiNM - SUNNUDAGSBLAÐ