Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 13

ið af gjám. Við Þeistareyki, þar
sem gangnakofinn er, eru síloðn-
ir vellir og margar grastegundir
vaxa þar. Það gerir jarðliitinn. Um
kvöldið hittast þeir þrír í kofan-
um, Pétur, sem áður getur og tveir
aðrir, en afa vantar. Þeir spjalla
og syngja frarn eftir kvöldi, en
hann kemur ekki. Veður var frek-
ar gott, en rigningarsuddi og þúfna
fyllir af snjó. Ekki er hann kom-
inn, þegar þeir fara að sofa. En
klukkan tvö um nóttina birtist
karl loksins. Hann er þá með kind-
arskrokkinn, á annað hundrað
pund með gæru, á bakinu og rek-
ur undan sét- tvö lörnb. Eitthvað
var hann slakur í leitinni daginn
eftir, en á þriðja degi sneru þeir
heim, og bar afi minn skrokkinn
heim til sin. Það mun vera um
átta tíma gangur.
Jakob þagnar og stútar sig dug-
lega af bauk.
— Hefurðu ekki fengið mörg
tækifæri til að reyna afl þitt í lög-
reglustarfinu?
— Það hefur lítið komið til. Ég
er svo stór, að menn hafa yfirleitt
róazt, þegar þeir hafa séð mig.
Síður lagt út í slagsmál. Nema í
borgarstjórnarslagnum fræga. 9.
nóvember 1932, þegar ég pípu-
brotnaði við úlnliðinn. En því hef
ég sagt frá annars staðar á prenti.
Já, þá varð oft að hafa lögreglu-
vörð um bæjarstjórnarfundina í
Gúttó. Það var æst til óeirða.
Kommúnistar stóðu fyrir því, nátt-
úrlega. Kreppa og svo sem erfitt
að lifa.
Einu sinni um vetur, og tjörn-
in frosin, hélt bæjarstjórn fund í
styttra lagi, en hafði á eftir lokað-
begar alþingishátiðin var haldin árið
1930 á Þingvöllum, langaði nokkra reyk-
víska lögreglumenn til að taka þátt í
gleðinni. Að morgni dags, eftir að hafa
staðið tólf tíma næturvakt, tóku sig
saman eins margir og þáverandi flug-
vélakostur landsmanna, Súlan og Veiði-
bjallan, gat borið, og flugu á Þingvöll.
Þessi mynd var tekin af köppunum,
þegar þeir höfðu aftur fast land undir
fótum.
Talið frá vinstri: Ingólfur Þorsteins-
son, Geir Sigurðsson, Jakob Björnsson,
Guðbjörn Hansson, Matthías Svein.
bjij'nsson, Margrimur Gislason.
an fund um eitthvert mál. Ég man
ekki lengur hvað. Kommúnistarn-
ir höfðu verið á fundi í Fjalakett-
inum í Bröttugötu, og komu svo
niður eftir og kröfðust inngöngu,
þegar búið var að loka. Við Sveinn
i^pm hjálp ofan
og við fleygðum
þeim í rólegheitum út úr gang-
inuin — já, bara ósköp rólega.
Þeir reyndu að kasta i okkur ldaka
af tjörninni, iss.
Jakob bandar frá sér stórri
hendi.
— Á þessum árum var mikið
bruggað, heldur hann áfram. —
Björn Blöndal, löggæzlumaður var
aðalmaðurinn i bruggleit úti um
land. Hann vildi helzt hafa mig
og nokkra aðra með sér, alltaf
sömu mennina. Ég hef víst sagt
frá því annars staðar, þegar mér
datt í hug að þreifa niður með
dýnu í barnsvöggu í húsi, þar sem
við vorum að leita. Ungbarn lá í
vöggunni, en undir dýnunni voru
margar flöskur af bruggi.
Seint á sumri árið 1935 höfðu
tveir bændur uppi í Borgarfjarð-
ardölum kvartað undan óreglu á
samkomum þar urn slóðir.
Lék grunur á, að mikið væri
bruggað á tilteknum bæ og þang-
að rakinn drykkjuskapurinn. Nú
fóru réttir í hönd og var ákveðið
að freista þess, að ljóstra upp um
bruggarana áður. Björn bað mig
að koma með sér, ásamt Sigurði
heitnum Gíslasyni og Pálma Jóns-
syni. <*
Það gerði okkur erfiðara fyrir,
að ekki var bílfært alla leið inn
dalinn. Þetta var árið 1935. Við
urðum að senda skeyti á undan
okkur, svo að við yrðum sóttir á
hestum að Drageyri bæ, þar sem
vegurinn endaði. En nú var bara
verst, að enginn mátti skilja skeyt-
ið, nema bændurnir tveir, sem
kvaitað höfðu. Allir aðrir hefðu
varað sökudólgana við. Skeytið
varð því að vera á dulmáli. Og það
var haft svona: Böggullinn kemur
að Drageyri klukkan tíu Stopp
Oddný.
'Jæja, við erum mættir á tiltekn-
um stað hálftíma fyrr og bíðum
og biðum, en hvorki sjást menn
né hestar. Loks urðu Pálmi og
Sigurður að fara gangandi inn að
Haga, þar sem annar vitorðsmað-
ur okkar bjó. Björn var slæmur
í fæti og treysti sér ekki, og beið
ég hjá honum. En það er af hin-
um að segja, að þeir komu loks,
en höfðu samt einum hesti of lít-
ið. Að Haga hafði ekkert skeyti
borizt. Við lögðum samt af stað
og skiptumst á að ganga, nema
Björn, enda lá hann, einn okkar,
í harðsperrum daginn eftir. Leið-
in var löng, því að við ætluðum
á bæ innarlega í dalnum. Bænd-
urnir, sem fylgdu okkur. álitu, að
bruggstöðin mundi vera uppi i heið
inni. Bar einkum til, að hinir grun-
uðu tóku margt sauðfé í umsjá
fyrir Akurnesinga, en leyfðu helzt
engar mannaferðir á fjárgeymslu-
svæðinu. Annar vitorðsmanna okk-
ar hafði þó átt þar leið um að
næturlagi. Þá spratt allt í einu
hundur upp úr móunurn, þar sem
hann átti hvað sízt von. En ekki
sá hann neitt fólk.
Með þetta í huga skiptum við
liði. Björn fór heim á bæinn, en
við fórum upp í heiði. Ekki höf-
T i M I N N — SUNNUDAGSBLAO
85