Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Blaðsíða 7

Jeppi Mývatnsbónda á leið inn í Öskju með Ástraliumanninn. Hér hefur verið
numið staSar, þar sem vegurinn var allstlrSur.
þar sem mikil litadýrð blasti viS
augum og spjöld höfðu verið reist
til þess að vara gesti við að fara
út af veginum, sem lá á milli
bullandi leirfhvera. ...
Það var nægur tími til þess að
fara á annan stað áður en við
mötuðumst. Ég hafði ekki búizt
við miklu, þegar Stefán var að
tala um sundpollinn. En þar var
samt ekki aðeins heit laug: Hún
var meira að segja neðan jarðar.
Ég leit niður í gjána. Það var
snarbrattur stígur niður að dökku
vatninu. Niðri heyrði ég hlátur
bergmála í grjóthvelfingunni, og
það var stúlka í baðfötum, sem
hló. Ég fór að velta því fyi-ir mér,
hvort nógu bjart myndi þama
niðri til þess að taka þar myndir.
Ég sá, að gætni þurfti til þess
að klöngrast nlður, svo að ég nam
staðar til þess að loka myndavél-
inni, sem var eign forstjóra Ferða-
skrifstofu ríkisins, þvi að mér
höfðu verið lánaðar tvær vélar eft-
ir ævintýrið í flóanum við Hvít-
árvatn. En ég gætti mín ekki sem
skyldi á meðan ég var að þessu.
Ég hrasaði á hvassa hraunnybbu.
Ég bölvaði í hljóði og hugsaði sem
svo, að ég hefði hruflað mig og
ætlaði að doka við, þar til verk-
urinn liði úr. En þá tók ég eftir
því, að buxnaskálmin hafði blotn-
að, og þegar ég dró hana upp, sá
ég að blóð spýttist úr sárinu. Ég
kallaði til Stefáns, að ég hefði
höggvið sundur æð og tók af mér
trefilinn. Með honum og burðar-
ól myndavélarinnar batt hann um
fótinn. Ég sneri mér til frú Reck
til þess að spyrja hana, hvort við
færum rétt að þessu. En hún svar-
aði:
„Það er orðið allt of langt síð-
an ég hef gert að sári. Það eru
sem sé geðlækningar, sem ég
stunda“.
Stefán sagði, að það væri ekki
neinn læknir í byggðarlaginu. En
hann hélt, að hann hefði séð
læknisbíl í Reynihlíð. Við ókum
þangað í loftinu, og að skömm-
um bíma liðnum hafði geðfelldur
maður, sem auðsjáanlega var slíku
vanur og hafði þar að auki hent-
ugar umbúðir með sér, vafið á
mér fótinn frá ökla upp að hné.
Það leyndi sér ekki, að þetta var
sérfræðingur. Ég sagði við hann,
að mér væri kært, að hann tæki
við venjulegri þóknun fyrir lækn-
ishjáípina. En nei — við það var
ekki komandi.
,,Ég er í leyfi“, sagði hann.
Ég spurði hann að heiti, svo að
ég gæti að minnsta kosti sent hon-
um fáeinar bækur. Hann hét Frið-
rik Einarsson.
Þessi maður var ekki einungis
einn af helztu skurðlæknum
Reykjavíkur — hann var prófess-
or i sinni grein við háskólann. Ég
hrósaði happi yfir því, að hann
skyldi vera þarna á ferð. En gat
ég komizt í Öskju?
Mér til mikils léttis sagði pró-
fessorinn, að ekkert væri þyi til
fyrirstöðu, ef ég reyndi ekki þeim
mun meira á fótinn.
Það eru 245 kílómetrar fná
Reykjahlíð í Öskju og heim aftur.
Við iögðum af stað í jeppanum
um klukkan níu. Bóndinn reynd-
ist ágætur ökumaður, og leiðsögu-
mann fengum við, Sverri Tryggva-
- son. Með í förinni var, þýzka stúlk-
an úr ferðaskrifstofunni. ...
Fyrst áttum við greiða leið yfir
slétt land. Umhverfj Mývatns er
sá hluti íslands, sem hvað merki-
legastur er, og valda því bæði elds-
umbrotin þar og furðuverkin, sem
þau hafa skapað. Meðal þess, sem
að því stuðlaði, að Bandaríkja-
menn höfðu valið þetta svæði til
þess að auka jarðfræðiiþekkingu
væntanlegra tunglfara sinna, var
gígur einn, sem heitir Lúdent.
Vitna eldifjallafræðingar löngum
til þess, að hann sé líkur að lög-
un þeim gígum, sem sézt hafa í
sjónauku má tunglinu. Þess vegna
þykir sýnt, að gígar tunglsins séu
myndaðir við eldsumbrot, en ekki
af firnastórum loftsteinum, er
sokkið hafi niður í yfirborðið, eins
og sumir hafa viljað halda
fram.. ..
Þegar við höfðum ekið yfir
svarta sandsléttuna, komum við
að nýlegu hrauni, sem rann við
gos fyrir um það bil hundrað ár-
um. Þetta hraun er nakið, en göm-
ul hraun eru þakin mosa. Við fór-
um fram hjá grjótbyrgi, sem
hlaðið hafði verið hestum til skjóls,
því að þar óx svokallað- melgras
— eins konar villihafrar, sem ís-
lendingar matreiddu í harðærum.
Annan gróður sáum við ekki fyrr
en við kofa, sem byggður hefur
verið handa smölum (landið er ekki
alltaf gróðurvana). Hann var hlað-
inn úr grjótj og torfi og grafinn
inn í hól. Á torfþekjunni hafði
fjallavíðir og blárautt blóðberg
náð að festa rætur. Þegar litið var
til baka, sást enginn vegur — að-
eins löng slóðin eftir jeppann yfir
hrúðaða, svarta flatneskjuna, sem
er hluti þess svæðis, er nefnt er
Ódáðahraun, af því að þar höfðust
einu sinni við útilegumenn.
Af brunasöndunum lá leiðin
upp á óslétt hraun. Það var sann-
kallaður tröllavegur, enda köstuð-
umst við svo til i bílnum, að við
gátum lítið horft í kringum okk-
ur. Ég hélt þó áfram að taka
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
79