Tíminn Sunnudagsblað - 18.02.1968, Blaðsíða 3

í húsakynnum manna er fleira kvikt, sem skríður, Einhvern daginn vekur þaS ef til vill athygli, aS utan á
eru ekki viS eina fjöl
feldl. Á sólríkum sumardögum nær.
ast þau á friódufti blóma. Þá eru
þau safna þrótti til þess að auka kyn
sitt. En þegar kvendýriS er þungaS
orSið, gerist þaS Ijósfælið og leitar I
Til eru af þessari ætf um fimmtíu teg.
undir, sem vatda mönnum tjóni. Þær
leggjast á matvælin, naga sundur teppi
og loðkápur og ásækja jafnvel bækur
— éta pappírinn. Nokkrar geta meira
að' segja aflað sér næringarefna úr
Þegar brauðkassinn er opnaður, gýs
kannski upp þefur, sem minnir á
lýsóllykt. Þá er ekki um að villast,
að bjalla, sem sækir mest í brauð,
hefur gert sig heimakomna. Hún
breiddist mjög út á striðsárunum,
Þeir, sem keyptu brauð a svörtum mark
aði, fengu oft hvimleiðan gest í húsið.
Þeir veittu honum ekki athygli fyrst.
Brauðbjallan er aðeins þrír millimetrar
á lengd. Hun fékk ráðrúm til að búa
um sig.
Onnur brauðbjöllutegund, ryðrauð,
er næsta óvandætin. Hún át eitt sinn
púðrið úr skothylkjunumí einni her-
gagnageymslu sænska hersins. Hún
étur líka stígvél, við, kork, tóbak og
ópíum.
Annars eru þau mörg, hin svo-
nefndu meindýr, sem vilja hasla
sér völl í húsum manna, ekki síit
í baðherbergjum og salernum eða
eldhúsum og kjöllurum. Eru hús
ekki líka til þess að búa í þeim?
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAf)
123