Tíminn Sunnudagsblað - 18.02.1968, Blaðsíða 12

„Nú heyrðist mér árniðurinn
skipta oft um tón .
Enn er mér í minni, og eru þó
liðin sextíu og þrjú ár, „nóttin
langa“ á Siglneshlíðum. Foreldrar
mínir bjuggu þá á Siglunesi, sem
er yzti bær á Barðaströnd. Þar
eru litlar útengjar og þess utan
torsóttar — annaðhvort upp á dal
eða út á hlíðar. Hlíðar þessar eru
vfða grösugar, og þar gekk fé
Siglunesbænda, oft frá því um
miðjan einmánuð og til jóla, ef
sæmilega viðraði. Bændur notuðu
útbeitina að vetrinum eins og fram
ast var unnt, enda var talinn góð-
ur ásetningur, ef til var á haust-
dögum einn baggi á kind í hey-
stæðum.
Slægjurnar á dalnum voru reyt-
ingssamar, þetta tveir til fjórir
hestar í hverjum stað, og það tók
venjulega fjóra klukkutíma báðar
leiðir með heylestina, en hún var
sjaldan nema tveir og mest þrir
hestar. Ekki var að tala um reið-
hest þessa leið. Þetta var vegleysa
og þess utan lifði maður í sífelld-
um ótta um, að færi fram af hest
unum, því að brattinn var svo mik
ill niður. Það byrjuðú snemma á-
hyggjurnar.
En væri heyjað á hlíðunum, sem
venjulega var gert annað hvort ár.
þá var ekki hægt að koma hest-
um við, því að þær eru svo sæ-
brattar, að hestum varð ekki einu
sinni komið lausum yfir þær, hvað
þá með heyböggum. Það varð því
«ð flytja heyið af hlíðunum á báti.
En vandfengið var veður til þess,
jafnvel þótt logn væri, því hlíð-
arnar eru fyrir opnu hafi og því
brimasamt við þær, nema helzt í
norðanátt, en þá var líka andbyr
heim.
En karlarnir létu þetta ekki
aftra sér, og ef ekki reyndist mögu
legt að flytja heyið heim, settu
þeir það upp i stóra galta og báru
heim á bakinu að vetrinum. Man
ég eitt sinn, er faðir minn var
-mjög í vandræðum með slægjur,
að hann heyjaði upp á svonefnd-
um Fossárdal, sem er upp af hlíð-
unum: Bar heyið niður á fjalls-
brúnina og velti sátunum niður á
hlíðarnar. En það gerði hann ekki
nema einu sinni. En svona notuðu
menn hvert úrræði til sjálfsbjarg-
ar.
Nokkuð innan við miðjar hlíð-
132
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ