Tíminn Sunnudagsblað - 18.02.1968, Blaðsíða 20

BRYNJÓLFUR MELSTEÐ:
BERNSKUMINNING
Litla-Grána var grá tvævetla lit-
il, sem ég eignaði Boga bróður
minum Bogj virtist ætla að verða
hændari að mér en önnur syst-
kini min Mér virtist hann ætla að
hafa áhuga á svipuðum leikium og
ieikföngum og ég hafði mest vndi
af. en það voru kidnur og smala-
mennskur Mér fannst ég jafnvei
öfunda kindurnar af þvi að mega
reika um 'dðáttumikla úthaga. þar
sem ætið bar nvtt 02 nvtt fyrir
augað Og það var mitt fyrsta
trúnaðarstarf að smala, enda hafði
ég það skvldustarf þetta sumar.
Mér var falið að fylgjast með án-
um um saúðburðinn og svo kvia-
ánum um sláttinn Kvíaærnar voru
sextíu talsins og ein þeirra Litla-
Grána.
Eitt kvöld snemma á túnaslætti
vantaði Litlu-Gránu Bogi komst
einn upp fvrir tún. þar sem kvi-
arnar voru, og reyndi hann að
hjálpa mér til að kvía Mér er i
minni. hvað mér fannst hann skiln
ingsgóður tveggja ára barnið.
Hann þekkti margar ærnar, þar á
meðal Litlu-Gránu, og á móts við
hana settist hann venjulega við
kviarnar og sat þar. er gott var
veður. meðan verið var að
mjólka Þetta kvöld sá hann ekki
Gránu sina
Nóttina eftir dreymdi móður
okkar. að nún sæj Boga koma með
miólkurfötu og Litlu-Gránu. Henni
sýndist iúgrið á Gránu vera svo
stórt að hún drægi það. Eitthvað
var það 'leira. sem hana'dreymdi
í sambandi við Roga. en ekki man
ég fvrir vist hvað það var.
Það hafði verið góð heyskapa"
tið þá að undanförnu. Venja var
að fara að láta ærnar liggja úr.i
nálægt hálfum mánuði eftir frá-
færur Þetta kvöld voru ærnar
látnar liggja úti meðfram af því
að Gránu vantaði. ef vera mátti
að hún kynni að koma nl Dei-ra
um nóttina eða að hún fvndis'
morguninn eftir í smalameinsk-
unni.
Ærnar voru reknar upp á fjall
um kvöldið, er búið var að mjólka.
Morguninn eftir var ég vakinn um
f.jögurle.ytið til þess að fara að
smala. í pá daga var ég mjög
syfjaður, sr ég var vakinn svo
snemma, en viljinn, áhuginn og
ábyrgðartilfinningin, sem mér
finnst mér hafa verið i blóð borin,
gerðu mér fært að sigrast á svefn-
inum og -etja í mig kraft og klæð-
ast í hasti, jafnvel þótt augnalok-
in vildu lokast fyrst í stað. Kvöld-
ið áður hafði ég gert áætlun um
smalamennskuna á þessu venju-
lega svæði inn að Vatni, vestur á
brún og svo austur með allt að
Úlfsgili. Reiknaði ég með að vera
kominn með ærnar á venjulegum
tima, klukkan sjö til átta.
Ég fann rétt strax rúmlega helm
inginn af ánum í Austurdölunum
og Lönguhlíðinni, en hinar voru
ekki á áðurefndu svæði. Ég rak
því þessar ær fram af Vestur-
hnaus og neðst í brekkurnar, svo
að mjaltakonur sæju þær frá bæn-
um og gætu sótt þær.
Ég ætlaði mér að finna aliar
ærnar sjálfur, en ekki láta ful'
orðna menn fara að leita eftir mig.
um hásláttinn. Ég varð að fara um
allt Vörðufell svo að ekki þyrfti
að leita þar nánar, ef ég fyndi
ærnar ekki þar. Þá hlutu þær að
vera stroknar til afréttar, og þá
yrðu aðrir að fara, því að ég rat-
aði ekki neitt út úr hrepoi’m
Ég var oftast svo heppinn að
fara nokkurn veginn þangað.
sem ærnar voru, og svo var i
þetta skipti Ég fann þær i Nóa-
dalnum ofan við Helgastaði Ég af
þrevttist nokkuð í bili við að sjá
ærnar, og nú var um að gera að
Veka þær heim eins hratt og ég
gæti svo að þær færu ekki eins
langt næstu nótt.
Þegar ég kom heim að kvíun-
um með ærnar var komið undir
hádeai. rg var þá búið að mjólka
hinar ærnar og reka þær niður í
mýri. Þá hafði Litla-Grána fundizt
dauð Hafði flogið hastarlega undlr
hana En víð kvíarnar lá Bogi W*
bróðir minn, og beið þar eftir
Hann hafði ekki fengizt til að kotn®
heim, þegar lokið var v'*
að mjólka.
Sólskin og hiti hafði verið þennj
an morgun. Ærnar runnu inn
kvíarnar, en Bogi var daufari
venjulega, stóð varla upp. Ég hén
svo heim og ætlaði að leiða hanni
en þá segist hann ekki geta geI1°j
ið. Ég sagði honum að ég
ekki borið hann, var orðinn danvj
þreyttur eftir um sjö tíma gðngúj
fjalllendi. Ég Iagðist nú niður 0a
lét hann skriða upp á bakið á mef
>og leggja hendurnar um hálsinn
mér. Hélt ég i hendur hans, bröhj
einhvern veginn á fætur og
svo heim. Þetta var síðasta <’erð’
in, sem við fórum saman. Þeg®r
við komum heim til mömmu,
hún við honum og háttaði harin
ofan í rúm.
Hún sá strax, að hann var vej?
ur, þótt bann kvartaði ekki.
hafði haldið að þetta væri Ieti e
máttleysi, eins og ég þekkti
vel sjálfur Ég gerði mér
svo
•kk'
grein fyrir öðru. Þess iðraðist '0v
nokkuð strax, en þó meira síÖa '
Eftir hálfan mánuð var hann d^
inn, og viku seinna dó SigrU.
litla, vafalaust úr sama sjúkdóo1.
aÖ
Læknir var ekki sóttur
var ekki venja i þá daga, Þe ^
veikindi gengju. Það átti að du^
að hafa samband við lækni og 1
meðul, sem látin voru í té e'
lýsingu.
feng'
Þorsteinn á Reykjum var
ui»>
smíða utan ^
jörðuð '
inn til þess að
systkinin Þau voru |ui u^- ,..j,
sunnudegi eftir messu á ólafs'j
um hiá Roga eldra. sem dó veti,f
inn 1898 og var þar
vegna ófærðar svo ekkj var j
að komast til sóknarkirkjunnaf
Skálholti
Þennan sunnudagsmorgun
snemma -raknað í Framnesi n
var erfisdrykkja, eins og títt v
og ekkert sparað eftir ástaeðo g.
Séra Brynjólfur Jónsson á
völlum hélt húskveðju og svo e' {
ig ræðu í kirkjunni og sag ^
mætavel Eru þær ræður enn ^
Sálmalögin. sem sungin voru j
jarðarförina. voru svo fet's
minni mínu fram á fullorði0
að ég viknaði alltaf við, er ^
heyrði þau, og fyrst á eftir ga
varla varizt gráti.
T I M 1 N N — SUNNUDAGSPÞ

140