Tíminn Sunnudagsblað - 18.02.1968, Side 19

veikrll'la,.larigclr'ykkiumenn í ge'ð-
Hiein 'v^® Klepp til aS lækna
eins beirra á vísindalegan hátt
Ur g " nu> þegar vísindunum hef-
l>au Svo ,fram. að þeir, sem
ffcrijji ncla> sjá gleraugnalauist vit-
fóiijjeuna í augum ofdrykkju-
En
er vís SV° ^ annað mál, að það
sem vUamman reip að draga, þar
hinga?jln,Sa^an er eign ríkisins og
hrófia -1 hefur Þétt goðgá að
gr^ga ,Vm Þvi, sem hægt er að
rílcjg a' f Þessu tilfelli er það
leyfj ’ fem hefur fengið lögverndað
borg ,®ð bera ólyfjan þessa á
haldia -f fulkið> svo að það geti
vitjg 0 aíram «ð drekka frá- sér
Uinfu® Verða sjálfum sér og öðr-
i>etfS i og skammar. N\-
Tnaatti ^ Uemur ekkl Lárusi við,
en það er nú einmitt
4Sem>aðgerir.
Við Vo Va’r kunningi minn, þegar
siálf'söpam unSir> er Það að
u'm olft°U enn> Þá sjaldan að fund-
UagJar ber saman.
hiaðu r Var hann hinn álitlegasti
öetlaQi 'a68 i-ínst> Hðað hár. Hann
eyddi Verða myndhöggvari og
Eitiars 0Tlnstun<lum sínum í safni
°g sá .monssonar við Freyjugötu
dm sniiri-af mtttlvað nýtt í mynd-
hann,, U!ngsins, hvern dag, sem
Góðaarþair'
aði jj m«u hafði Lárus og stund
Il°rinn 3 af alú® og samvizkusemi.
Heyijja yar úann og barnfæddur í
kaðuj. • og Því enginn aðkomu-
SVo v1Ils °g margir okkar eru.
bítti Láar bab einn dag, að óg
iuti 0arus- í*á var hann útúrdrukk
;etlagiöej'SVo lba ttl rei'ka> a® ég
. g_/ki að bera kennsl á hann.
varð n . Þetta þú, Lárus minn?
áttað irnF a® orði> þegar ég hafði
Ua
mig.
?ugum,
Un leit
á mig sínum dökku
■ ®i tpir-r -sem Þotnlaus þjáning
lllUar. y*. se'r bólfestu í stað gleð-
bann u m. list snffllingsins, sem
%um 01 6ytt með yndisstundum
ÞárusNe‘>. Þetta er ekki ég, svaraði
sáliigi mer' ~~ ^etta er Lárus
Us minlaSa vitteysa er þetta, Lár-
kU Þú e;tSagði eg> Þetta ert þú,
Uatnair0ai bara veikur núna, þér
, -- Baf Þá verður allt í lagi.
battlar pitff’ s?gúi Lárus. Nei, mór
?ú er a kl- Ég var maður, en
úánus S4?, . ® ekkí lengur. Ég er
4* dJugi.
maeitu gekk hann butrt,
SVq
Ui
1 N IV __
SUNNUDAGSBLAÐ
og ég horfði agndofa á etftir hon-
um. Beint bak hans var nú orðið
bogið undir byrði þjóðarsjúk-
dómsins, sem hefur ekki yfirgefið
hann síðan. Sömu svör og mér hef-
ur hann gefið öðrum.
Föt hans eru nú druslur einar,
og vinnu stundar hann aðeins í í-
gripum og þá til þess að afla sér
matar og þó einkum drykkjarins,
sem er böl hans og byrði, en gefur
honum þá óneitanlega stundum
augnabliksró sj álf sblekkingar inn-
ar _— eða þá ofsýnir óráðsins.
Ég sagði í byrjun, að Lárus
væri einn af betri borgurum
Reykjavíkur, og það stend ég við,
því að aldrei er hann fyrir nein-
um. Hann dregur sig í blé eins og
híðbjörn og eyðir nóttum sínum á
stað, sem tengdur er gömlum
draumum frá þvi, að hann var,
eins og hann sjálfur sagði, maður,
en það er innan veggja hins þak-
Lausa musteris, sem eir verið að
reisa guði og Hallgrími heitnum
Péturssyni á Skólavörðuholti, spöl-
korn frá höggmyndum Einars Jóns
sonar. Sem betur fer hetfur smiði
kirkjunnar staðið lengi, og hafa
því veggirnir verið Lárusi og ef
til vill fleiri útigöngumönnum
skjól fyrir ásókn veðranna.
Þegar ég vissi, að Lárus átti þar
athvarf innan veggja, minntist ég
þess, að hann hafði sjálfur sagt
fyirir áfaU sitt: Að það hús, HaJl-
grímskirkjan, myndi verða fegui’st
húsa í Reykjavík, enda ætti það
skilið slikan stað, sem því var þá
ætlaður, bæði vegna sjálfs sálma-
skáldsins í Saurbæ og afburðafeg-
urðar frá hendi teiknarans, Guð-
jóns Samúelssonar, serni hefði
skynjað, að þarna ætti stuðlaberg-
ið heima í húsi Hallgríms, sem
lifði blindur og holdsveikur þá
hamingjustund að heyra börn þjóð
ar sinnar syngja í Almannagjá
vísurnar, er hann hafði ort fyrir
þau. Það var hans síðasta ferð að
heiman, því að.svo laúk hann ævi
sinni eins og alþjóð veit í lágri
kaldri baðstofukytru á Hvalfjarð-
arströnd. En bergmál kletta Al-
mannagjár mætti hafa brugðið
birtu á heistríð hans.
— Surúr sjá fegurðina í spé-
spegli, sagði Lárus einnig í sama
sinn, og þau orð hans komu mér
í hug, þegar ég heyrði einn virt-
asta og mikilhæfasta embættis-
mann þjóðar okkar líkja kirkjunni
við lafaindi skötubörð.
En nú er orðið langl síðan ég
hef séð Lárus. Síðast bar fundum
okkar saman að kvöldi til, er ég
stóð uppi við styttu Leifs Eiríks-
sonar, þungt hugsi. Þá kom Lárus
til mín og var óvenjustyrkur á
fótum.
— Hvert ert þú að fara, Lárus
minn? spurði ég.
— Ég ar að fara heim, — sagði
hann og benti á veggi kirkjunnar,
sem stóðu enn í mótum.
— Er þér ekki kait að sofa
þarna? spurði ég, til að segja eitt-
hvað. A
— Kalt, nei, sagði hann. Ég hef
fceppi til að breiða ofan á mig, og
svo hef ég eignast hlutdeild í berg-
málinu.
— Bergmálinu? hváði ég, þar
sem ég skildi ekki, hvað hann
meinti.
— Já, bergmálinu bans Hall-
grímis frá klettum Almannagjár.
— Þér finnst þú heyra það,
sagði óg.
— Finnst, sagði hann. Það er
ekki að finnast, og ég veit, að
bráðum verður kirkjan fullsmíðuð,
og hún verður opin okkur, sem
ætluðu að verða menn, en féllum
á hálkunni. Þá verða kirkjurnar
hús okkar, því að það, sem þér
gerið mínum minnstu bræðrum,
það gerið þér og mér.
Ég starði steinhissa á Lárus. En
alvara og öryggi var nú komið í
svip hans og sannfæring um, að
orð hins krossfesta Krists, sem
réðst gegn hræsni Fariseanna og
sagði söguna um miskunnsama
Samverjann, ættu eftir að verða
annað og meira en helgidagsfMk-
ur á hátíðastundum. Þau ættu
eftir að opna kirkjurnar, og þjónar
Krists, prestamir, myndu hver og
einn, leiða í auðmýkt sinn minnsta
bróður upp tröppur þeirra.
Lárus gekk leiðina heim til sín,
en ég stóð eihn við styttu sædjarfs
vesturfaranis ög undraðisr, eð eng-
in þjáning né sjúkdómur gat eytt
trú þessa hjartahreina manns á
gæzku guðs og mildi mannanna.
139