Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 6

. . . þau minni fóru með pabba i göngutúr í góða veðrinu, kannski upp á Arnarhól. Þar er um margt að spyrja.
ekíki að þeim, að til væn faðir,
seon líka vildi komast að. f
Þú getur bókað, að fólk er adtaf
að dást að þvi, hve ég sé „dug-
leiguir að hjálpa konunni“. En síð-
an ég „frelsaðiist“, finnst mé.r ég
and.skotann ekkert vera að hjá’jpa
henni. Það liggur við, að ég skoði
það sem ókurteisi í minn garð,
þegar ætlazt er til, að konan mín
hugsi ein um bömin, rétt eins og
mér væri ekki treystandi!
Jlá, ég veit, að. konur segjast
vilja helga sig móðurhlutverkinu
og það þykir ókarlmannlegt að
vlja heldur ræða við börnin sín
ensjúnna aukavinnu, en fólk, sem
þannig lítur á málið, er í raun-
inni ekki að ákveða neitt sjáift.
Það er einfaldtega að taka sér
stöðu, þar sem venjur þjóðfélags-
ins ætla því bás. En þéssar venj-
ur mynduðust fyrir löngu siðan,
áður en fólk fluttist úr sveitum
til kaupstaða. Þá gátu börnin vapp-
að með pabba út um tún og engi,
og afi oig aimma höfðu herbergi
uppi á lofti, þangað sem alltaf var
hægt að skjótast tl að heyra sögu
og fá kandísmola, og í eldhúsinu
T í M I N N — SUXNUDAGSBLAÐ
loka okkur inni á heimilinu. Þá
yrðu börnin kvöð, en ekki freist-
andi félagsskapur. Við eruin nú
bæði í háskóla til að búa okkur
undir þau störf, sem við kjósum
að vinna að síðar á ævinni. Ég
legg stund á málvisindi, konam
miín hefur aðra sérgrem.
Við þessi orð Wéstmans get ég
ekki stillt mig um að gripa fram
í fyrir honum til að grennslast
fyrir um það, hvort það sé al-
gengt í landi hans, að hjói af 11
sér háskólaimenntunar. Hér í
Reykjavík eiga ungar, giftar mæð-
ur tltölulega greiðan aðgang að
barnaheimlum, séu þær að vinna
fyrir eiginmanni við nám, en vilji
þær koma börnunum fynr til að
þær geti lænt eiíthvað sjálfar, kern
ur annað hljóð í strokkinn. Mennt-
un þykir ekki nauðsynleg nema
fyrir „piparmeyjar“, sem einhvern
veginn þurfi að bæta sér upp
eM'ífið.
Jörn Westiman bros'r. — Mér
skiM, sagir hann, að í íslenzku
leiikriti sé talað um koinu, sem
hafði skipti á bók og kariimanni á
næturiJel, nú, var það ötugt, jæja.
150
Eg þori ekki að gerj mikvnn sam-
anburð, ,þvi til þess liof ég ekki
dvalizt nógu tengi á íslandi, en
er^ekki hjónagarður við liáskól-
ann í sambandi við dagiieimiii?
Það eru nokkrir slíkir hjá okkur.
Annars verða konur að leysa vanda
sinn sjálfar, mitt áhugamál er það
eitt, að njóta fullra föðurréttinda!
Persónulega gæti ég ekki séð
af Brittu litlu allan daginn, já, pað
er dóttir okkar, fjögurra ára. Við
mamima hen-nar höfum alveg skipzt
á áð annast hana frá því hún var
nýfædd. Meðan hún var á brjó.-ti,
fékk hún eftir fyrsta mánuðinn
pela einu sinni á dag, seinna tvisv
ar. Ég gaf henni hamn.
Hversvegna? Nýfætt barn er
það yndislegaista, sem tl er. Mer
fanmsit ekki konan mín hafa einka-
leyfi til að njóta þess. Auk þess
vildi ég vera með frá byrjun, úr
því að við höfðum ákveðið að
skipta uppeldinu jafnt.
Læknarnir veltu vöngum yfir
þessu blandaða fæði og horfðu á-
sakandi á konuna mína, eins og
'þeir vldu spyrja, hvort henni leidd
ist að gefa baminu. Það hvarfiaði