Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Side 5

etoenigjiaihljáðfæruitn. Kannski hef
úir þarna verið draumur um sin-
ifáníuhLjómjSveit? En skelfing hef-
Uir það samt verið áljós draumur,
iyarlægur og langt niðri í undir-
Viitundinni. Gigjan starfaði all-
lengd. M vair oft eins og síðar,
að erfiitt var að M pláss fyrir æf-
Íngar. Við vorum nefnilega hálf-
gert Musica Nova, og oft ekki alls-
fcostar vel séðir fyrir hávaðann.
Einíhvernveginin bjargaðist þetta
nú samt, fyrir góðra manna hjálp.
Stundum fengum við til dæmis að
æfa í miðstöðvarkjallaranum í
gamla kennaraskóianum. Það var
ekki svo afleitt, í það minnsta
þurfti ekki að kvarta um kulda.
Einu vorum við ákveðnir í frá
byrjun, og það var að við þyrft-
um að fá kennara frá útlöndum
Ekki vegna þess að við vanþökk-
uðum starf okkar gömlu leiðbein-
enda, ekki aldeilis, en hér var auð-
vitað engin hljóðfæra „tradd|sjón“
á að byggja, þó ótrúlega margt
gott kæmí út úr hugvitsamlegum
tiiraunum og fikti.
Nú, jæja. Við tókum höndum
saman við Hörpuna og náðum
nægum peningum til að ráða hing-
að kennara Jón Leifs var þá í
Leipzig, og við skrifuðum honum.
og báðum bann að athuga með
mann. Og það stóð ekki á svari.
Kennarinn kom, Þjóðverji, útskrif
aður frá „konservatoríinu“ í seip-
zig. Aifbragðs maður, wald'hornisti,
áitti reyndar samkvæmt pönt-
uninni að vera trompetleikari, en
það gerði ekkert tid. Eins og ailir
Þjóðverjarnir sem seinna hafa
komið hingað til að spila, var þessi
alinn upp í barmalúðrasveit, og svo
leiðis fólk kanm skil á öilum blást-
uirshljóðfærum. Og nú gátu menn
farið að blása í fullri alvöru. Hús-
næðisvandræðin voru samt enn
þau sömu. En nú gat ekkert stöðv-
að ofckur, og í samstarfi við Hörp-
uma byrjuðum við að reisa hljóm-
skálann. Þetta var 1922 til 23, og
það tók ein tvö ár að byggja. Þó
að hl'jómskálinn sé ekki stór að
utan séð, hvorki á lengd né breidd,
þá er hann furðu stór að imnan.
í það minnsta hefur rúmazt þar
meira af músík en í mörgum öðr-
um stað með stærra nafni Þar
'hefur nú margt verið brailað, og
ófá „sémíin“ fengið þar sína fyrstu
uppfræðslu á músíksviðinu. Tón-
listarskólimn, sem seinna var stofn
aður, var þar lengi til húsa, þar
æfðu hijómsveitir og kórar, og
Lúðrasvéit Reykjaivikur, sem eins
og ég sagði áðan var soðín saman
úr Gígjunni og Hörpunni, starfar
þar enn af miiklum krafti. Einn af
okfcar fyrstu stjórnendum þar, var '
Páll íisólfsson. Hann kom hingað .
heim firá námi, mig minnir 1924 1
eða 1925, og hafði ekkert að gera.
Ráðar kirkjurnar voru upptekmar.
í Eriki.rkjunni var fóstri Páls, Jón
Páltsson, og dómorganistinn var
Sigfiús Einarsson, líka Pálsfrændi
Okkur tókist hinsvegar að kría út
sfcynk, ég held um þrjú þúsund
fcrónur, sem var ekki Ifti-ll pening-
ur í þá diaga, og fyrir þær réðum
við Pál. Hann var eins og alltaif,
afburða skemmtilegur og góður
leiðbeiniandii. Var hjá okfcur í
tólf—iþrettán ár, og undir hans
stjórn tók sveitin miklum fraimför-
um. Við fórum í konsertferðalög
með honum vestur og norður um
land, og það vaæ svo sem ekki ver- [
ið að velja verkefni af verri end- .
amuim t.d. forleikinn að Töfra-
flautummi. Ég gleymi aldrei Sig-
urði heitnum Hjörleifssyni, sem
var sérdeilis músíkalskur maður, J
og hafði eimhvern fegursta tón 1
sem ég hef heyrt á bassatúbu. Og
í forl'eiknum, þegar kemur að
þessu hraða í bassanum, ba-baba-
barabar.a-bababa-barabara-ba o.s.
Lúðrasveitin Gigjan, 1916 etfa 1917. Þa3 er dálítiS undarlegt aS skíra iúðrasveit eftir strengjahljóðfæri. „Kannski hefur þarna
verið draumur um sinfóniuhljómsveit?" — Frá vinstri: Elnar Jónsson, Eiríkur Magnússon, Guðmundur Hjörleifsson, Guð-
mundur Guðjónsson, Edvarð Bjarnason, Sveinbjörn Sfefánsson, Tómas Albertsson, Karl O. Runólfsson, Björn M. Björnsson,
Óskar Gíslason, Krisfmundur Guðmundsson, Þorsfeinn Halldórsson, Jón GuðmuHdsson, Óskar ?son.
T f M I N N —- SUNNUDAGSBLAÐ