Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Blaðsíða 15

honuitn mat og drykk, hæ'glát og
rósöm, sinnti öllum duttlungum
hans með hýru bragði og hlýju við-
móti, vék þráfaldlega tái hliðar öll-
uim óskum sjálfrair sín, svo að hún
mætti geðjast honum, og lét börn
sín jafnvel oft sitja á hakanum
vegna hans. Húsbóndinn va'kti yf-
ir því, að ekki væri stiigið á neitt
það sitrá, er honum mætti þykja
miður. Öilum var stranglega bann-
að að veita honum nokkurn átroðn
ing eða bekkjast til við hann í
orði eða athöfn, og gilti það jafnt
um börn og fuhorðna, heimamenn
og gesti. Sjálfur gaf.hann sér tíma
til þess að órva hann til samræðna,
þegar búskaparönnin gaf grið. Hin
hrjúfari hlið geðbrigðismanns-
ins snori sidrei að skjólstæðingi
hans.
Morgun hvern fór hann úr spjör
um sínurn uppi í rúmi, oft í rauða-
býtið, og ’hristi þær vandlega. Síð-
an steig hann strípaðuir fram á
gólfið, smeygði sauðskinnskóinn á
fætuirna, greip að því búnu báð-
um höndum um klvftir sér, ;inn-
arrd að framtan, en hinni að aftan,
og gekk þannig fram í bæjardyr,
þar sem hann tók af sér skóna.
Því næst arkaði ha-nn niður tún-
ið. Á sumrurn lagði hann að jafn-
aði leið sina að kaldri lind, sem
spratt upp í hólbrekku spölkorn
niðuir firá túni, og laugaði sig þar
í polli undir dálítilli bunu. Stund-
um fór hann þó alla leið niður að
Svarfaðardailsá og baðaði sig í hyl
neðan við svonefnda Kvíamýri. Að
loknu baði sneri hann heim, fór í
skóna í dyrum frammi og gekk
síðan í bæinn með sama hætti og
hann h-afði farið út. Á vetrum veiti
hann sér i snjó og lét sig einu
gildia, hversu veðri var háttað.
Matvenjur hans voru enn hinar
sömu og verið höfðu. Hann tók
við diski sínum sitjandi flötum
beinum uppi í rúminu, setti hann
á hnjákoll sér og át hvað fyri-r sig,
viðbi'tið síðasit. Áldrei notaði hann
'hníf né ön-nur matgögn, nema
spón stöku sinnum, stýfði harðfisk
inu úr hnefa eins og fyrr á tíð
með roði og dálki, ef svo bar und-
ir, og bruddi kjötbein öll, er hann
fékik komið milli tanna sér. Kenj-
óttuir var hann á mat, og kaus
helzt kjöt, slátur, harðfisk, hákarl,
skyr og mjólk, en þótti þð eink-
uim miklu varða, að ekki brysti
smjör. Taldi hann sér ekki nægja
mimni skamimt en átta lóð, og
hafði það til siannindamerkis um
Séð heim að Bakká neðan frá Svarfaðardalsá. Bærinn uppi á brekkubrúninni.
Hnúkarnir, sem sjást í skarðinu, eru kall-aðir Systur.
smjörþörf sína, að litla fingur í
hægri hendi tækd að sperrast á
stakk út í loftið, þegar henni væri
ekki nógsaimlíega fudlnægt. Var
þess vegna eitt, sem Kristín hús-
freyja gerði honum til eftirlætis,
að færa honum jafnan væna smjör
kl'ípu aukalega, í hvert skipti sem
hún strokkaði. Gekk hann líka
sjálfur á lagið og hvarflaði iðu-
lega að búrdyrum, þegar hann
heyrði á strokkihl'jóðinu, að smjör-
ið var í þann veginn að kirnast,
og beið þar hlutdeildar sinnar.
Kristín Jónsdóttir
— Ijós heimilisins, fórnfús, jafnlynd og
æðrulaus.
Sætsúpu, sósu og þess konar
mátti hann ekki sjá. Lézt hann
ekki bafa magahreysti til þess að
melta slíkt, og mætti það þó vera
að kenna eitrinu, sem Skaftasen
hellti ofan í hann á Hnausum forð-
um.
Mestum vandræðum oili, eð eng
inn mátti færa honum mat né
veita hon-um þjónustu nema Krist-
ín sjálf. Stundum var það þó, að
sú vinnukona-n, sem rosknust var
og ráðsettust og handgengnust hús
freyju, Jakobína Halldórsdóttir,
Vilhjálmur Einarsson
— mikiil búforkur og geðbrigðamaður
með heitt hjarta.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
357