Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 6

sakaðar um uppreisn“, sagði hún.
Hún sagði, að rúðubrotið væri
ekki nema hefðbundin og heiðar-
leg aðferð til þess að láta í ljós
skoðanir sínar í Englandi.
Þetta sumar voru hitar meiri
en í mannaminnum, og konurnar
tvær, sem gistu Holloway-fangeisi
fram til ágústloka, á-ttu' illa ævi.
Undir haustið kólnaði, og þá færð-
ist nýtt líf í súffragetturnar. Rétt
fyrir þingsetningu var fjölmennur
fundur haldinn á Trafalgartorgi,
ræðustóllinn sökkull Nelsonsminn-
ismerkisins. Sjálfur Lloyd George
var meðal áheyrenda, og sendi-
meinn fná lögreglunni skrifuðu
ræðurnar og fylgdu ræðukonun-
um, Emmelínu og Kristabel Pank-
hurst og Flóru Drummond, eftir
að fundi loknum. Næsta dag barst
þeim sú fyrirskipun að koma í lög-
reglustöð borgarhverfisins. Sök
þeirra var sú, að þær höfðu látið
dreifa miða, þar sem skorað var
á alla, karla og konur, að greiða
fulltrúadeild Bretaþing atlögu
undir forystu súffragettanna.
Konurnar hlýddu ekki kalli lög-
reglunnar. Mæðgurnar leituðu at-
hvarfg á þaki húss Emmelínu Pet-
hicks-Lawrences, þar sem. þær
luku nauðsynlegustu bréfagerðum
sínum. Að þeim loknum gáfu þær
sig fram.
Kristabel, sem lokið hafði lög-
fræðiprófi, tók að sér vörnina í
máli því, er nú var höfðað gegn
þeim. Sumir helztu stjórnmála-
menin landsins urðu að láta sér
lynda, að hún stefndi þeim til
vitnisburðar, þeirra á meðal Lloyd
George og Herbert Gladstone. En
dómarinn tók í taumana, þegar
hún gerðist nærgöngul við þá í
spurningum og fór að rifja upp
orð þeirra og athafnir í stjórn-
málabaráttunni. Hún flutti harð-
orða varnarræðu, grét og barði
saman hnefunum og ákærði vaid-
hafana, en allt kom fyrir ekki.
Þær voru dæmdar í þriggja mán-
aða fangelsi.
Hið fyrsta, sem EmmeMna gerði,
er hún kom í Holloway-fangelsi,
var að heimta fangelsisstjórann á
sinn fund. Honum tjáði hún, að
súffragettur myndu ekki framar
þola, að með þær væri farið sem
glæpamenn. Þær myndu ekkí fara
úr fötum sinum né láta leita á sér,
ekki vinna og ekki hlýða fangels-
isreglunum. Fangelsisstjórinn lét
undan síga, nema hvað hann
kvaðst ekki geta leyft, að súffra-
getturnar ryfu þagnarskylduna i
fangelsinu og yrði hann að skjóta
þvi atriði undir úrskurð innanrík-
isráðuineytisinis. Litlu síðar veikt-
ist EmmeMna og var færð í sjúkra-
hús, en þegar hún kom aftur í
fangelsið, var henni tjáð, að inn-
anríkisnáðuneytið hefði neitað til-
mælum hennar.
í nokkra daga lét Emmelína sér
þetta lynda. En svo var dag einn
í fangelsisgarðinum, að hún kall-
aði á dóttur sína með nafni og
bað hana bíða sín. Gæzlukonur
þustu að, gripu Emmelinu og
drógu hana inn í fangelsið, en
Kristabel og Flóra klöppuðu sam-
am lófunum og hrópuðu eins hátt
og þær gátu. Þeim var öllum
ákvörðuð aukarefsing og brot
þeirra nefnt samsæri. Emmelína
tjáði fangelsisstjóranum, að hún
myndi aldrei framar hirða um
þagnarskylduna, hvaða refsingum
sem yrði beitt við sig.
Emmelína var nú sett í ein-
angrunarklefa og gæzlukona höfð
við dyrnar dag og nótt. Hálfum
mánuði síðar frétti hún, að þær
Kristabel og Flóra hefðu báðar
veikzt af meðferðinni, er þær
hlutu.
Svo var einn dag, að Emmelina
heyrði söng í fjarska: Konur sungu
franska byltingarsönginn, þjóð-
söng Frakka. Súffragetturnar höfðu
fengið fregnir af því, sem gerð-
ist í fangelsinu og fylltu göturn-
ar í kring þúsundum saman. Þær
komu aftur og aftur og sungu,
þar til lögregluvörður var settur
til þess að varna þeim að komast
að fangelsinu.
Loks voru fyrirspurnir bornar
fram um það í þinginu, hvernig
farið væri með súffragetturnar í
Holloway-fangelsi. Örskömmu síð-
ar komu þau boð, að Emmelina
mætti sjá Kristabel og tala við
hana eina klukkustund á. dag.
Þeim var meira að segja leyft að
flá eitt dagblað í klefa sína. Hafði
Krlstabel, Flóra Drummond og Emmelfa Pankhurst fyrir rétti, sakaðar um samsœri.
462
T í M i N N — SUNNUDAGSBLAÐ