Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 22

inn að íæra okkur hefndargjöf
sýklahernaðarins. Það er ekki
hægt að sitja öllu lengur við spila-
borðið.
Líffræðileg þróun mannsins
virðist stöðvuð. Úr því að við get-
um ekki gert okkur vonir um
stökkbreytingu í náinni íramtíð,
hilýtur síðasta hálmstráið að vera
hvort hægt sé með tæknilegum að-
ferðum að bæta upp van’-ækslu
náttúrunnar og lækna mannsheil-
ann. Síðustu framfarir í lífeðlis-
fræði benda til þes, að það verði
á valdi mannsins að ráða örlögum
sínum. (Þýðandi J. H.)
völdin urðu nauðug viljug að ?ef-
ast upp fyrir þeim. f Manchester
lágu Adela Pankhurst, yngsta dótt-
ir Emmelínu, og fleiri konur hand-
járnaðar í hungurverkfalli dag og
nótt og létu þó ekki bugast. Rétt-
arfarið í Bretaveldi var í voða og
farið að bóla á vaxandi mótþróa
meðal annarra fanga.
Súffragetturnar ensku -
Framhald af 463. síðu.
brutu rúður. Þær höfðu uppi sömu
mótmæli og Maríon. Fangelsis-
stjórinn tjáði þeim, að þær yrðu
ekki afklæddar nauðugar, en þær
ættu á hættu að atferli þeirra vrði
talið samsæri. Við það ákváðu þær
að svelta sig, en brutu þó fyrst
allar rúður í klefum sínum. Krista
bel og fleiri, sem fréttu, hvað var
á seyði í fangelsinu, komust upp
á efstu hæð hús i nágrenni við
fangelsið og hrópuðu þaðan til
þeirra hvatningarorð. Þær sáu
fangana teygja handleggi út um
klefagluggana og veifa vasakiút-
um. Þennan sama dag voru kon-
urnar allar settar í refsivist í ein-
angrunarklefum. Þar hófu þær
hungurvöku sína.
Eftir fimm daga var ein orðin
svo máttfarin, að henni var sleppt
að skipun inmanríkisráðuneytisins.
Næsta dag voru fleiri látnar laus-
ar, og á sjöunda degi voru hinar
síðustu fluttar heim til sín.
Innanrikisráðherranum, Her-
bert Gladstone, þótti þunglega
horfa. Hann reyndi að rétta hlut
embættisins með því að stefna
tveim kvennanna fyrir rétt að
FERÐASAGA
Framhald af b!s. 475.
ina til mín, svo kunnuglegar á
svipinn. Úr augum þeirra
las ég, að byrjað var að
flæða á fjöruna að nýju.
Við þessa sýn brá mér svo
mjög, að ég gekk aftur á bak nokk-
ur skref og' öfugur ofan að sjó.
Ég laumaðist með fjörunni, eftir
hafnargarðinum, falinn af skútum
og bakhýsum heim í háttinn
Fjórtándi marz, sem hafði rænt
mig helftmni af ánægju ferðar
innar, hafði einu sinni enn orðið
þarna sem þrándur í götu. Dag
inn eftir hélt ég heimleiðis með
Esju.
nýju. Þær voru sagðar hafa bitið
gæzlukonur. Þær þrættu fyrir það,
en voru samt sekar fundnar. En
þær sveltu sig að nýju og sluppu
•brott á þriðja degi.
Yfirvöldin stóðu uppi ráðalaus,
en súffragetturnar mögnuðust urr.
allan helming, riðu húsum að
kalla, hleyptu upp fundum og
brutu og brömluðu. Ráðherrarnir
gripu til þess ráðs að banna kon-
um að koma á fundi, er þeir efndu
til. En það dugði þó ekki nema
stundum. Súfragetturnar læddust
inn í samkomuhúsin og földu sig
þar, jafnvel dögum saman, létu
sig síga niður um þakglugga eða
smugu niður um kolaop. Þær voru
handteknar tugum saman. En það
stoðaði lítið Þær stóðu grafkyrrar,
þegar þeim var skipað að fara úr
fötunum, kræktu saman handleggj
um og hölluðu sér upp að vegg,
þegar þeim var skipað að fara í
klefa sína. Fangelsisstjórarnir
blésu allt hvað af tók í flautui
sínar, og gæzlukonurnar réðust á
þær, margar um hverja eina, en
þær hræktu, börðu og bitu Þær
héngu í hárinu á gæzlukonunum,
og gæzlukonurnar drógu þær á
hárinu. Fötin voru rifin utan af
þeim, þegar þeim hafði loks verið
komið í klefana, unz þær stóðu
kviknaktar. Þær voru reyrðar nið-
ur á grúfu. þær voru handjárnað-
ar, jafnvel með hendur fyrir aft-
an bak, og þær voru settm í
spennitreyju eins og óðir vitfirr-
ingar, sem engu tauti verður kom-
ið við. En þetta kom allt fyrir
ekki, því að þær sveltu sig, unz
Iífi þeirra þótti svo hætt. að vfir-
Lausn
19. krossgátu
Þýtur í skjánum -
Framhald af 458. síðu.
meðan við það situr, sem nú er,
gæti verið bót, að einbeittum
mönnum, sem íslenzku hafa
numið, væri fengið það emb-
ætti að safna saman villunum
og blöð og fjölmiðlunartæki
skylduð til þeirrar syndakvitt-
unar að birta afglapaskrána
vikulega. Þá kynni að vakna sá
metnaður, að heldur drægi úr
málspjöllunum.
J.H.
Þeir, sem hugsa sér
aB halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á bví.

s

A
H
V
K
H
5a

N
VR|Ni\iSiKILJÍNbjfi

iíkKs
NifiÍT
GTRru
•J
t N*
3
vs
fi
K
N
N
B
fl KÍTiá ÍRÍN! I IN
riKIo kiýKpT
N í • y* i*T r ' rri 1 r rPv K"
nKIskKji .lNtfljáT
‘rKíuímíúKIrí
N
Nlfi'K'.DÍRtU MÍB
TgjoKijji'iiV
N D
l V
Ril (K
fílvTfi
Rlfi ÍB jR
FiRióKÍ'
SÍEÍDÍJlI;R
-U
iKlfl
1 iNj
VÍN :fiKK^Nfe
HifiÍs'Klfi
Kii KlrttfllRlKÍFiÍP
g. 1N [ H' U | 'R
n
478
T t M l N N - SUNNUDAGSBLAÐ