Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 17

stendiux lögreglulþjónninn þögull
og bíður. Ung kona, dóttir veit-
inigahjónanna, sópar gólfið og hryð
ur valinn. Stór haugur af óbrot-
gjörnum viskípelum, umbúðirnar
um fjallarjóma Skotanna, hleðst
upp á gólfinu, ásamt heilflöskum
í tugatali.
Unga konan hefur lokið hreins-
uninni. Reykvíkingurinn lyftir tigu
lega hendi og bendir henni að
koma.
„Ég bíð eftir að borga viðskipt-
in hér í kvöld. Gerið svo vel að
skrifa reikning — og dragið ekk-
ert undan. Ég borga.
Konan sezt við skriftir, dreg-
ur fram nokkur smáblöð, leggur
saman.
„Skrifið þér og haldið áfram,“
skipar hinn.
Til allrar heppni voru hundr-
að króna seðlar nýkomnir í gagn-
ið í þessu peningasnauða landi.
Konan rétti honum reikninginn,
og ég lít yfir öxl hans og les.
Tólf þúsund og tvö hundruð krón-
Upphæðin skiptir þúsundum
króna, — dýr mundi Hafliði allur,“
segir í Sturlungu.
Reyikvikingurinn tekur veski sitt
greiðir fjárhæðina, kveður og geng
ur út, beinn og hreinn í spon,
hverjum manni glæsilegri upp á
að sj'á og eftir að líta, fjórði ætt-
3iður frá einum merkasta kenni-
manni og þjóðmæringi sinnar tíð-
ar á fslandi
Við félagarnir skundum til her-
bergis og háttum í hvíluna tví-
breiðu. Sjálfur, Raspútín hinn rúss-
neski hefði mátt gleðjast hér, ný-
stiginn úr baði með sínum tólf
lukkulegu. Loftskeytamaðurinn
hvílir uppi við þil, ég frammi við
stokk. í milli okkar er nær tveggja
rými ófullt. Félagi minn horfir
hljóður á auða svæðið og tekur
að segja mér af ævintýrum á dans-
samkomu í Borgarfirði fyrir nokkr-
irni árum.
Að svo mæltu horfir hann lengi
hljóður á þetta drifhvíta einskis-
notaland. Það verður eflaust hans
draumbót i nótt.
í herbergjunum á báðar hliðar
er fólk að búast til rekkju. Það
hefur byrjað á Bakkusi, og nú er
það Eros, bróðir hans, sem á leik-
inn. Skrifað stendur, að enginn
geti þjónað tveim herrum, en þess-
um höfðingjum er báðum þjónað af
fflífi og sál. Eftir að hafa hlust-
að um hríð á ástir og ævintýr
hinu megin, sofnum við báðir, En
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
ekki er lengi sofið, er ég hrekk
upp við bylmingshögg í þilið okk-
ar megin. Loftþrýstingurinn af
fÉÍknahöigginu er svo mikill, að fé-
lagi minn hendist í svefnrofanum
og með andfælum yfir drauma-
landið og staðnæmist ofan á mér.
í sömu •mdránni heyrum við, að
maðuiiim fyrir handan heldur
áfram sjjjni iðju og þá við sofn-
uðum, og jafnsnemma heyr-
ist fótatak margra á loftinu uppi
yfir okkur — mannamál, hlátrar
bænir, andvörp og stunur á vfxl.
Og allt í einu byrjar fjörugur
harmónikuleikur. Ekki skal þarna
uppi vanta undirspil. Við lítum
steinhissa á klukkuna. Hún er þrjú
að nóttu. Við hlustum og dans-
ínn dunar og nikkan er þanin af
mikilli list. Félagi minn segir:
„Þetta hlýtur að vera góður
hijóðíæraleikari, því hann fer
aldrei út af.“
En nú er gengið hröðum skref-
um inn ganginn uppi yfir okkur
og drepið harkalega á dyr hjá
dansfólkinu og skipandi rödd heyr-
ist segja:
„Opnið þið hurðina tafarlaust,
ef þið gerið það ekki, sprengi ég
hana upp á ykkar kostnað.“
Við þessi orð dettur dansgleðin
í'dúnalogn, og söngurinn hljóðn-
ar. Lögregluþjónninn ungi rykkir
nú svo harkalega í hurðina að
hótelið virðist leika á reiði-
skjálfi.
„Ætlið þið að opna eða ekki?“
Þessi brumandi spurning, smýg-
ur gegnum merg og bein: Úrslita-
kostir. Þögn, síðan Iykli snúið og
hurðin opnuð. Hratt fótatak og svo
hljóðnar i „geimstofunni". Síðustu
tónarnir eru þagnaðir úti í nótt-
inni. Ég rís úr rekkju, opna hurð- ,
ina og gægist fram. Lög-
reglulþjónninn veður áfram með
brugðinn brand, það er reidda
kylfu í hendi, og rekur á undan