Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 18

sér hóp af fólki. Fremstar fara
ungar, spengilegar stúlkur, og á
eftir þeim skjögra niðurlútir
karlmenn. Þessi hersing líkist
fangahópi, sem strangur liðsfor-
ingi rekur á undan sér. Þögull og
stæltur bendir hann söfnuðinum
ofan stigann og allir fangarnir.
hlýða möglúnarlaust.
Síðan snýr hann við. og fer
stofugang. Fyrst þaggar hann nið-
ur í „sparkaranum“ til vinstri,
síðan lýkur hann upp hurð hjá
hjúunum, sem geta ekki legið kyrr,
þeim gefur hann stutta og gagn-
orða næturskipan, og þannig fer
hann herbergi úr herbergi, unz
allt hljóðnar að sinni. En varla er
lögregluþjónninn horfinn úr hús-
inu, er bardagamaðurinn til vinstri
byrjar og bregður nú á léttari
leik með svellu sinni, og þá eru
hjúin til hægri ekki sein á sér að
hefja leikinn áð nýju. En við hverf-
um aftur inn á,lönd svefnsins við
emjan, ískur og óp hótelgesta
allt um kring.
Við erum nýrisnir úr rekkju
morguninn eftir, þegar ung ræst-
ingarstúlka drepur á dyr og kem-
ur inn með fötu og sóp í hendi.
Hún býður okkur vingjarnlega góð
an dag og horfir með velþóknun
ó okkur, góðu drengina, og spyr:
„Gátuð þið nokkuð sofið í nótt?“
Við segjum sem var og bætum
við:
„Þetta er ljóta heimilið. Hvers
konar fólfc ólmaðist hér um
í nótt?“
Hún svarar:
„Það er ekki hægt að kalla þetta
fólk, þetta lét eins og brjálaðar
manneskjur. Ég er búin að vinna
hérna í eitt ár og aðra eins nótt
hefur enginn lifað áður 1 þessu
húsi.“
Við göngum fram á gang. And-
spænis okkur standa tveir hljóð-
færaleikaramir flibbalausir og
timbraðir. Þeir styðjast þyngsla-
lega uppi við vegginn. Þeim veitir
varla af bakhjarli eftir þátttöku
í viðburðum næturinnar. En í sama
tnund kemur fram ganginn sama
halarófan og var tekin úr umferð
um nóttina. Þó hafa sumir helzt
úr lestinni og eru ekki lengur
með. Hinar tvær spengilegu döm-
ur eru hinar státnustu og hafa á
sér fararsnið, en á eftir þeim fer
holdugur maður. Á hæla honum
gengur einn af þekktustu harmón-
íkuleikrum landsins, hvatlegur
maður og ódrukkinn. í sömu
sviifum er hurðinni lokið upp,
þar sem skötuhjúin dvöld-
ust um nóttina, og út kem-
ur riddarinn, stór og gervi-
legur. Mér verður litið inn í opið
herbergið, og þar blasir við ung
stúfka, vafin laki upp að vitum
og með augun aftur. Hún líktist
með öllum umbúnaði líki, svo ná-
föl er hún ásýndum, en atvinnu-
rekandinn hirðir ekki um að loka
hjó líkinu, heldur slæst í för
með hinum og síðan hverf-
ur þessi halarófa ofan stigann og
út á götuna.
Ekki voru allir næturgestimir
undir sömu sök seldir, því að nú
fundum við ágætan ódrukkinn
mann, sem vissi á öllum málum
góð skil. Frásögn hans var á þessa
leið:
„Feiti maðurinn, sem þið sáuð
ganga út áðan á eftir stúlkunum,
var héma á ferðinni í viðskipta-
erindum. Hann vildi ekki vera
minni maður í leiknum en ®á, sem
hélt veizluna hér í gærfcvöldi. Þess
vegna setti hann þessa næturveizlu
á svið og lét sig ekki muna um
að panta flugvél að sunnan I gær-
kvöldi og bauð tveim búðarstúlk-
um og einum harmónikuleikara.
Flugvélin átti að bíða þangað til í
morgunsárið og flytja stúlkurnar
aftur suður til vinnu sinnar, en
nú er vélin þokuteppt ,svo að hann
pantaði leigubíl, sem hann lætur
aka stúlkunum suður með hraði.
En það geta fleiri en ég fullyrt,
að veitandinn hefur ekki einu sinni
kysst þær • koss, hvað
þá meira.“
Þannig var hún sögð sagan sú.
Margir hafa ekki erindi sem erfiði
og fá ekki gýgjar gaman. En þjóð-
arlof hefur þessi rausnarmað-
ur hlotið að verðugu, vegna
margra og mikilla velgerninga við
fátæka meðbræður. Heilög trú-
speki mælir svo, að þeir, sem mik-
ið elska, þcim verði og mikið fyrir-
gefið, og munu allir, sem áttu and-
vökunóttina á Hótel Akureyri fyr-
ir þrjátíu árum fúslega fyrirgefa
ónæðið, en geyma dálitið skoplega
mynd af holdugum, vingjarnleg-
um manni, sem í senn var ger-
andinn og þolandinn í þessum leiik.
Við stijum úti við glugga og
horfum út á götuna. Djúpri þögn
hefur slegið á allt og alla, og því-
líkt er sem veðrið, bærinn og
fólikið hvílist eftir þessa nótt, sem
margir Akureyringar telja hina
eftirminnilegustu meðal þúsund og
einna nátta í þeirra viðburða-
snauða hversdagslífi. Það súldrar
úr dimmri þokunni, sem liggur nú
yfir Mði og legi. Flóðbylgjur
ástríðnanna, sem risu hátt í gamla
veitingahúsinu nóttina áður, eru
hjaðnaðar. Maðurinn fyrir handan
talar lágt við líkið, sem enn er
ekki risið upp.
Andspænis okkur hinu mmegin
götunnar er verið að steypa hús.
Allt í einu hætta verkiamennirnir
vinnu og þyrpast að vinnufélaga
sínum, sem hefur hnigið niður í
ofsalegu krampaflogi. Þessi fæð-
ingarkvilli hefur fylgt hinum
unga gervilega Akureyringi alia
hans stuttu ævi og varð honum
seinna að aldurtila á miðjum starfs
aldri, er hann var einn síns liðs
að gegna skyldustörfum. Tekst, ef
tveir velja, segir málshátturinn.
Hefði hann verið þá með aðstoð-
armann að veifci, væri hann vísast
bráðlifandi þann dag í dag.
Ég er lítið sofinn, en farinn að
hlakka til kvöldsins, og sú tilfinn-
ing er bezta vökumeðalið og end-
urnæring sál og líkama. Mikið og
margt fagurt fengi sá eða sú út
úr lífinu, sem byrjaði strax að
hlafcka til að morgni. Söngvarinn
Stefán Guðmundsson hefur
sfcroppið heim til íslands og syng-
ur á Akureyri í kvöld. Ég er bú-
inn að ná í miða á sönginn Fé-
lagi minn, loftskeytamaðurinn, er
búinn að sitja úti við gluggann í
þægilegum stól heilan klukkutíma.
Annað veifið sígur höfuð hans of-
an á bringu, síðan kastar hann
höfði og heldur áfram að horfa,
þögull eins og þokusúldin úti fyr-
ir. Svo mikið er víst, að hann
hlakkar ekki til neins, sem er á
næstu grösum.
En ég horfi gegnum gráa regn-
móðuna, lengra enn út á götuna
— horfi í áttina til kirkju-
garðsins á brekkunni, þar sem ung-
ar dætur Akureyrar hvíla í moldu,
bomar þangað í blóma aldurs síns.
Þar em margar fegurstu rósir
bæjarins, leystar frá þeirri óró-
semi anda og efnis, sem fylgir því
að lifa ævina út, eins og það er
kallað að ná háum aldri. Á fáum
árum höfðu þær lokið sinni ævi-
sögu nývaknaðar til vitundar um
það, sem öllum er ætluð í árdaga ..
Vertu sæl, æska og fyrsta ást.
Júlíkvöldið hefur lyft að hálfu
hulunni, sem seig á þennan kyrr-
láta dag. Götuljósin eru kveikt, og
fólk fjykkist inn í kvikmyndahús-
T f M I N N — SUNNIJDAGSBLAÐ
474