Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 12

>Hfán fisbjarnarson á (uðmondarsföðumr
Einn dagur og næsta nótt
Ég hafði þaiwi hátt að tvilæsa
herbengi því á Hernum, þar sem ég
svaf nætur og daga, og geymdi
lykilinn á mér. Fékk enginn að
stíga fæti þar inn fyrir þröskuld
nema ræstingarstúlkan aðeins
fyrsta daginn, sem ég dvaldi þar.
og siðan ekki söguna meir.
Ég var nýsetztur, og stóð lykill-
inn í skránrii. Þá var drepið á dyr,
cg inn kom séra Sigurjón á Kirkju-
hæ. Hann hafði sleppt kaffi-
drykkju kirkjufundarins. Sagðist
hann vera kominn að heilsa upp
á mig, fyrst hann væri enn heill
á húfi. Síðan sagði hann í fáum
orðum þá sögu. að háskólamaður í
Reykjavik, góður kunningi sinn,
hefði boðið sér heim. Er ekki að
orðlengja bað, að þegar tveir gleði-
menn hittast, vilja hinir glöðu
menn verða enn glaðari. Það er
að gleðjast með glöðum. Veitti
gestgjafinn vini sínum óspart af
veigum vors og blóma. Sagðist séra
Sigurjón hafa drukkið með varúð,
sem er háttur hygginna manna, en
gestgjafinn lét sitt ekki eftir
liggja. Síðan hóf hann akstur um
borgina að skemmta vini sínum að
enduðu fulli. Ók hann um
borgina þvera og endilanga og síð-
an út úr henni á misjöfnum vegi,
á ofsahraða, ýmist á miðjpm vegi
eða úti á köntum, og taldi séra
Sigurjón bílinn vera annað veifið á
Iháifum hjólum. Sagðist hann ekki
hafa komizt í meiri lífsháska, þótt
allt slampaðist slysalaust. (Því má
sikjóta hér inn, að þessi maður
lézt nokkru síðar vegna slysfara,
þá enn á góðum starfsaldri).
Séra Sigurjón litaðist um í her-
bergi mínu og staðnæmdist við lyk
ilinn, þar sem hann stóð í skráar-
gatinu. Hann komst fljótlega að
því, að ég svaf fyrir tvílæstum dyr-
um og spurði, hvað sú innilokun
ætti að þýða, „því ef eldur bryt-
ist út, ert þú dauðanum ofurseíd-
ur, steinsofamdi og hálfkafnaður í
reyk, áður en slökkvili'ðinu tekst
að sprengja upp tvílæstar dyrnar.“
Og séra Sigurjón spratt á fætur,
tók lykilinn úx skránni o-g settist
síðan aftur. Ég bað hann kurteis-
lega að ljá mér innsigli dyranna, en
prestur svaraði, að lyklar væru tví-
eggjað vopn í höndum þeirra, sem
ekki kynnu með að fara. Velti hann
lyklinum milli handa sér og sagð-
ist skyldu geyma hann sjálfur,
þangað til ég færi af Hernum. Mé;
þótti illt að vera afvopnaður, greip
til lykilsins og náði fingurfestu í
auganu. Prestur hélt hins vegar
fast í lykilskeggið. Toguðumst við
á góða stund, en með því ég hafði
betra tak, dró ég hann úr hönd-
um prests. Vorum við báðir orðn-
ir móðir, en sömu mátar sem fyrr.
Séra Sigurjón reis á fætur og
mælti:
„Jæja, nú kveðjumst við að
sinni, ég þakka samverustundirnar,
en niundu mig um það að tvílæsa
ekki þessari hurð í nótt“.
Ég horfði á eftir honum. Fór þar
ekki presturinn 1 hinni frægu Gösta
Berlingssögu Selmu Lagerlöf?
Hann, sem gat þjónað guði sínum
með snjöllum ræðuflutningi í
kristilegiirn sið og heilsað upp á
fulltrúa gleðinnar á góðri stund?
En mammon auðshyggjunnar
var útskúfaður og útlægur úr hug-
arlendum séra Sigurjóns á Kirkju-
bæ.
Þenna síðari hluta dags og fram
á kvöld heilsaði ég upp á kunn-
ingjana með lykilinn í vasanum.
Ég taldi viðvörunarorð séra Sigur-
jóns að sumu hugaróra vegna
hættu þeirrar, sem hann var ný-
sloppinn frá. Og nóttin fór í hönd,
hlý og björt. Um götur Reykjavík-
ur gengu ungir, danskir sjóliðar af
skólaskipi dönsku, sem lá í höfn-
inni. Það voru fallegir piltar méð
mjúkar hreyfingar og gleði æsk-
unnar mótaða í andlitsdráttum. Ég
'hiorfði á þessa drengi mér til
augnayndis, þar *em þeir um tóif-
ieytið fóru um Austurstræti, bjart-
ir á svip. Brosandi land í þýðingu
séra Matthíasar var einkunn þess-
ara ungu manna. Einnig sáust
ungu, þýzku knattspyrnumennirn-
ir á strjálingi. Þeir voru mötunaut-
ar mínir á stúdentagarðinum og
þegar farnir að bjóða góðan dag
og gott kvöld á íslenzku með skýr-
um framburði. Þeir voru með svip-
meiri og rishærri andlit en Dan-
irnir, sólbrenndir og harðlegir und
ir brún að sjá.
Klukkan tólf á miðnætti hélt ég
til míns heima, tvílæsti hurðinni,
háttaði og sofnaði von bráðar. En
hvað var að? Klukkan tvö vaknaði
ég við mikla vanlíðan. Mér var svo
þungt fyrir brjósti, að ég greip
andann á lofti í hálfum, slitrótt-
um sogum. Ég velti mér fram úr
rúminu, máttlaus og riðandi á fót-
unum, en einhvern veginn gat ég
brölt upp á borð og opnað efstu
rúðu gluggans, sem var stór og hin
eina, sem var á hjörum. Ég stakk
hausnum út um opinn gluggann,
og þannig hékk ég lengi með laf-
andi höfuð út í Iognkyrra nóttina.
Smám saman byrjaði ég að endur-
heimta lífsandann, sem nær hafði
skroppið úi skrokknum, en í rúm-
ið fór ég ekki fyrr en sem spánýr.
Gluggann lét ég standa opinn á
■gátt, og svaf ég síðan í einum dúr
til morguns.
Daginn eftir var ég árla á fót-
um. Kenndi ég mér einskis meins,
gekk út og svalg lífsloftið. Ég
labbaði til kunningja míns og sveit
unga, Jóns Nikulássonar lækn-
is. Hafði ég ekki áður séð hans á-
gætu konu, frú Heigu, dóttur Gísla
Ólaf'sonar landsímastjóra fyrrver-
an-di. Hún var áður gift hollenzk-
um landstjóra á Austur-Indíum.
Tóku þau hjón mér með ágætum
og sagði frú Helga mér frá dvöl
sinni þar eystra í stuttu máli. Það
var lifandi frásögn. Þótti mér hún
myndi sverja siig í ætt þeirra áa
sinna, afa síns, Jóns Ólafssonar rit-
stjóra, og afatoróður, Páls Ólafssom-
ar, skálds á Hallfreðarstöðum.
Ferðæaga Vopnfirðings - lokakafli
468
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ