Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 3

Fjallrefnum íslenzka hafa hlotnazt mörg nöfn: Refur, tófa,
tæfa, melrakki, lágfóta, dratthall, skaufhali, skolii, dýr,
keila, grenlægja. f nágrannalöndum okkar er rauörefur-
inn, og honum eru oft kærari hænsnabúin en sú bráð,
sem leita verður uppi meS ærinni fyrirhöfn á mörkum úti.
Alls staSar eru sögur sagSar um kænsku refsins og
greind. Það á sér sín rök, að taiað er um bragðarefl.
Svo er til dæmis sagt, að refur á flótta undan hund-
unum á hálum ísl, grípi stundum til þess ráSs að
nema snögglega staðar. Hundarnir renna á ísnum
og geta ekki stöðvað sig.
«0 gS -
Sumir segja, að stundum þykist ref-
ur, sem sér sitt óvænna, vera dauð-
ur. Líklegra er þó, að slíkum refi
hafi orðið svo hverft við skot, að
hann hafi steypzt niður. Lost, getum
við kallað það.
Þegar hann raknar við, flýr hann óðar
sem vonlegf ér, ef þess er kostur. En
eftir stendur veiðimaðurinn, sem þótt-
ist hafa fellt skolla, furðu lostinn' yfir
brellum hans.
Hlustir refsins eru þarflegt þing og
heyrnin frábær. Hann greinir tíst
í mús í fimmtíu metra fjarlægð.
Það kemur honum vei, því hann
frfir mjög á skógarmúsum og haga-
músum.

Margir snjailir veiðimenn geta
hermt svo eftir refum, að þeir láta
blekkjast. Þekr kalla þá til sín.
Aðrir hafa leikið það að tísta eins
og mús.
Stundum tekur refurinn undir sig
undarleg stökk úti i haganum. Þá
er hann að elta uppi mýs eða litil
nagdýr. Að fuglum og annarri slíkri
bráð læðisf hann.
Á vormorgnum leika yrðlingarnir
sér dátt við grenismunnana: Fljúg-
ast á, elta á sér skoftið og þeytast
á eftir fiðrildum. Það er þeim nauð
synleg æfing.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
891