Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Page 18
Þannig voru sauðnaut af austur-
strönd Grænlands' flutt á vestur-
ströndina, og enn bólar ekki á
öðru en þau þrífist ágætlega i hinu
nýja heimkynni. Önnur tilraun
og nýstárlegri hefur heppnazt eigi
síður: Ungir jakuxar af stofni, er
verið hafði í haldi siðan fyrir
heimsstyrjöldina síðari, voru flutt-
ir til Grænlands, tamdir gripir að
kalla. Þar var þeim sleppt í fjall-
lendi, þar sem gróður er allmik-
ill. Næsta vetur var hagskarpt til
fjalla, og leituðu jakuxarnir sjálf-
krafa niður í byggð, þar sem þeim
var gefið. Dýrin lifðu og juku kyn
sitt, og kálfar þessara hálftömíiu
dýra urðu algerlega villtir. Þeir
hafa ekki leitað á þær slóðir, þar
sem foreldri þeir'ra var gefið.
Það er ein hugmynd Andersens
forstöðumanns að koma á fót búi,
þar sem búskaparhættir allir og
vinnulag sé eins og tíðkaðist í
dönskum sveitum á tímabili frá
1860 til 1014. Fólkið á þeim bæ
á að strokka sjálft rjómann og búa
til osta eins og gert var fyrr á tíð,
og þar á að halda við dönskum
búfénaði eins og hann var áður en
honum var gerbreytt með kynbót-,
um. Þar eiga að vera hinir stóru,
józku dráttarhestar og sjálenzkt
vinnuhestakyn, sem nú er að
906,
hverfa af sjónarsviðinu og auðvit-
að margt annað gripa. Svend And-
ersen þykist þess fullviss, að slík-
ur bóndabær myndi laða að sér
þúsundir manna, sem vildu sjá,
hvemig danskur bóndabær og
danskur búpeningur var í raun og
sannleika á nítjándu öld. Nú þeg-
ar er orðið svo aðstreymi ferða-
fólks í Konungskeldu, að til veru-
legra óþæginda er, því að þar þyk-
ir ekki henta að leyfa aðvífandi
fólk að nálgast dýrin um of. Það
kæmi aftur á móti ekki að sök,
þótt gestkvæmt væri á bæ, þar
sem einvörðungu væri búpening-
ur.
Þýtur í skjá —
Framhald af 890. slSSu.
öld, þó að vopnin séu önnur og
vinnubrögðin. Erindi þeirra er
að svipta okkur því sem dýr-
mætast er: Dugandi fól'ki.
Sumir munu vilja deyfa sárs-
aukann og svæfa sig og aðra
með því, að hróður íslands
berist víða með þvi fólki, sem
landið missir — það vinni föð-
urlandi sínu gagn á erlendri
grund. Stundum gerist það —
stöku sinnum að minnsta kosti.
Maður sá, sem fyrr átti Myllu-
garð, Rumler að nafni, er þar
enn og fylgist af lífi og sál með
því, er þar gerist, og lítur eftir
dýrunum. Upp á sitt eindæmi fæst
hann við tilraunir, er að því hníga
að rækta gras og verka hey, svo að
sem allra bezt henti fílum, gíröff-
um og zebradýrum. Upphaflega var
Rumler skógfræðingur og skóg-
gæzlumaður, en svo kvæntist hann
stúlku frá Konungskeldu o,g fékk
Myllugarð með henni. Hann segir,
að það sé stórum skemmtilegra
að gegna lamadýrum, vísundum
og jakuxum en hirða svín og fita
til þau til slátrunar.
En langflest hverfur það þó
í það samfélag, er því lýstur
saman við, án þess að föður-
land þess beri nokkurn snefil
úr býtum. Sannast sagna varð-
ar okkur það líka oftast ákaf-
lega litlu, hvort einhverjar
hræður í fjarlægum löndum,
kannski í Ástralíu eða Suður-
Ameríku, kunna að nefna nafn
lands okkar eða ekki. En mann-
tjónið er ótvírætt okkar.
J.H.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ