Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Page 9

ein af okkar elskulegu, íslenzku
ömnium. Hún tók mér hið bezta,
sýndi mér steina og gaf mér einn
Sérkennilegan. Þess á milli sinnti
hún barnabörnunum, því að dæt-
iur hennar voru þarna í sumarleyfi
með börn sín, en ekki heima í svip
tnn.
Amma vildi nú fara að baka
þönnukökur, en til að halda öllu
á réttum kili á meðan, tók ég að
segja börnunum sögur af tröllum
og álfum, að mig minnir. Varð pá
steinhljóð meðan sögum var hlýtt,
og síðan drukkum við ka'ffi og
mjólk og borðuðum hinar ágætu
pönnukökur, ásamt öðru góðu.
Rétt í þessu kom dóttir ömmunn-
ar með grjót í poka ofan úr fjöll-
um, og gizka ég á, að þetta hafi
verið sextíu og fimm til sjötíu
pund. Þá seig ég heldur saman yf-
ir linku minni og kveifarskap.
Þetta voru mjög fallegir steinar.
Frúin gaf mér óverðskuldað tvo
ágæta steina. Kannski hefur hún
vorkennt mér, og er það þó hið
versta, sem hent getur karlmann.
Klukkan hálf-sjö sótti Guðmund
ur mig. Kvaddi ég þetta góða fólk
með virktum og greiddi fylgdar-
mönnum minum litla þóknun.
Eftir þá fyrirgreiðslu alla, sem
ég hafði hlotið á heimili þeirra
Helgu og Guðmundar, akstur og
trjávið, alúð og gestrisni, vildi ég
fá að borga eitthvað. En Guðmund
■ur sagði þá svo afdráttarlaust nei,
að ég vissi undir eins, að þar yrði
engu um þokað. Þakkaði ég því
fyrir mig og kvaddi. Hvort ég fæ
nokkurn tíma tækifæri til annars
meira, veit ég tkki. Á innstæðu
hinu megin þori ég ekki heldur
að vísa.
Ferðin til Egilsstaða gekk vel.
Annars set ég oftast upp hunds-
haus, þegar ég er kominn i áætl-
unarbil og lít varla út um rúðu.
Ég hef í rauninni enga aðdáun á
landslagi, nema það sé hrikalegt,
eða þá um myndræna klettahjalla
sé að ræða. Hvað átti ég lika að
vera að æsa upp í mér grjóthungr-
ið með því að vera að mæna á
þessi austfirzku musteri, full af
igimsrteinum?
Frá Egilsstöðum lágu allar göt-
Ur til Rómar. Björn skilaði mér
að mjólkurbúinu, því þar átti ég
haúk í horni. Vigfús Eiriksson
snaraði mér og öllu minu dóti
Iheim til sín, og hjá honum var ég
úm nóttina. Morguninn eftir skoð-
aði ég Gálgaklett. Við hliðina á
þeim toletti er nú verið að reisa
íkirkju.
Þarna við klettinn sótti á huga
minn margt úr sögu þjóðarinnar,
einkum miskunnarleysið og
grimmdin, sem svokölluðum saka-
mönnum var sýnd. Oft var þetta
þó á okkar máli saklaust fólk, sem
örbirgðin hafði neytt til þess að
kraekja sér í matarbita í örvona
hungri. Svo voru það sifjaspells-
málin, sem klerkar og sýslumenn
gerðu sér að féþúfu, og Iétu hengja
og höggva karlmenn og drekkja
konum.
Enn eru bein undir Gálgakletti.
Það eru býsn, að enginn skuli hafa
tekið sig til og komið þessum bein-
um í mold. Minna sýndist þó varla
vera unnt að gera í minningu þessa
fólks. Einhver hafði þó tekið á sig
rögg fyrir nokkrum árum og smíð
að um þau kassa með gleri yfir,
en slíkt var samfcvæmt lenzku sið-
leysingjanna mulið niður. Nú vildi
ég skjóta því að sóknarprestinum,
að hann gengist fyrir því, að þeim
beinum, sem eftir eru, verði kom-
ið á rettan stað, og^hefur oft ver-
ið sungið, þegar það átti síður við.
Þegar leið á daginn, kom til Vig-
fúsar vinur þeirra hjóna, Auðunn
Eiríksson, og var á leið út í Eiða.
Bauð hann mér undir eins far —
og það þó ég vildi fara til Borg-
arfjarðar. Þetta varð að ráði, og
settist ég upp á Eiðum hjá Ár-
manni Halldórssyni kennara og
Ingibjörgu, konu hans. Þau mun-
ar ekkert um einn blóðmörskepp
í sláturtíðinni, því að þar er alltaf
húsfyllir gesta hvort eð er. Næst
kom svo kona mín þangað, ásamt
Svanþ syni okkar, konu hans og
tveim börnum. Húsráðendur urðu
hraustlega við, en nókkuð bætti
úr skák, að þessir gestir voru með
tjald.
Einn daginn, sem ég dvaldist á
Eiðum, fóru Armann og Kristján
Gissurarson að skoða staðinn, þar
sem svifferjan var á Lagarfljóti.
Það mun eiga að gera þessari
gömlu samgöngubót einhver skil.
Mér var boðið með, og tók ég því
feginsamlega. Þarna voru mér flest
ir hnútar kunnugir, gömlum
Tungumaani. Svifferjan var mikil-
fengleg samgöngubót í eina tíð.
, Fáir munu þó nú gera sér grein
fyrir því, hversu mifcill munur
það var, að geta teymt hestana
með klyfj.unum út á ferjuna, og
sömuleiði 'f rekið sláturféð á hana
á haustin í stað þess að sund-
Vi5 gömlu svifferjuna á LagarfljóM.
Greinarhöfundur i stærstu búSarrúst-
inni við Þinghöfða. Hann er með gæsar
fjaðrir í hatti sínum og heldur á minja
steini frá ferjustaðnum i annarrl
hendi, en hefur skinið bein í hinni.
iispi
i
ii
T I M I N N — SUNNUDAGSBLA*
897