Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 12

Ræft við Egil Jónasson
Egill Jénasson, kaupfélagsibókari
og hiáðfugl frá Húsavik er langur
matSur með stórt nef og bro-s, sem
©r oftast prakkaralega skakkt, ým
ist á ská niður til vinstri eða upp
til hægri. Stundum hvorttveggja í
einu, en er þá bein lína, sem mynd-
ar 45 gráðu horn við venjulegan
munnsvip.
Eins og svo margir aðrir utan-
bæjarmenn kemur hann helzt ekki
til Reykjavíkur nema skrokkveil-
ur knýi hann til að leita sér lækn-
inga og er þotinn norður aftur
eins fljótt og verða má.
Við rétt náðum tali af honum á
vistlegu heimili dóttur hans.
Kveðskap Egils er skemmtilega
lýst í afmælisvísu, sem Steingrim-
ur í Nesi sendi honum sextíu og
fimm ára:
Gamanstefja flýtur fyllibytta,
fer í ellilaunaihöfn að glytta,
veit ég þó, að syndaselaskytta
sigta muni rétt og markið hitta.
En Egill þvertekur fyrir að láta
hafa eftir sér nokkur hnyttin
„skot“. „Háðvísan er vopn, sem
svíður undan,“ segir hann, „og við
skulum ekki dreifa þeim meira en
orðið er.“
Hann stenzt hverja atrennu.
Loks ögra ég honum með
spurningu á þá leið, hvort liann sé
eins fljótur að yrkja og af sé látið,
og set um leið upp minn ísmeygl-
legasta svip.
Einn, tveir, þrír, hann hlær ein-
hversstaðar inni í sér, og kastar
fram:
Ég, sem gamall orðinn er,
engar vonir gylli,
brosandi þótt bjóðist mér
blaðakvenna hylli.
Hefði verið einhver töggur í
mér hefði ég auðvitað svarað í
sömu mynt, en það gat ég ekki.
Af hverju er ekki skólafólk þjálf-
að í ferskeytlugerð? Þaö er sönn
hneysa, a.ð menn skuli til dæmis
fá stúdentspróf án þess að geta
hnoðað saman vísu.
Vinir Egils á Húsavik hefðu
ekki verið í vandræðum með að
henda skeytið á lofti og senda til
baka. Einn sá bezti var Steingrímur
í Nesi. Ha»m varð bráðkvaddur l
sumar á baljka Laxár. Þar höfðu
þeir oft veitt saman, vinirnir, og
létu fjúka í kviðiingum.
„Tilefnið þuríti ekki að vera
mikið“, segir Egiil. „Ég sagði
kannski við Steingrím, þegar eng-
900
T I M I N N — SUNNGDAGSBLAÐ