Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 13

ln skepna vildi taka hjá honum, að
liann væ>ri alténd aflalegur á bak-
m.
Steingrímur svaraði:
Léttan hlut ég má frá borð-i bera,
bítur hér ei nokkur fiskur á,
það er ekki n-óg að virðast vera
veiðimannalegur aftan frá.
Ég huggaði hann:
Ekki að víla, vel þig ávallt berðu,
vel má þessu á næstu stundu
breytt.
Það er betra að vera að aft-
anverðu
veiðilegur heldur en ekki neitt.
Svona gátum við haldið áfram
ailan daginn, að leika okkur með
stuðla og rím.
— Þið voruð oft fengnir til að
koma fram á skemmtunum, var
það ekki?
— Jú, þá vorum við stundum
fjórir saman, við Steingrímur,
Baldur Baldvinsson á Ófeigsstöð-
um, oddviti Kinnunga, og Karl
Sigtryggsson á Húsavik. Það var
eiginlega læknirinn á Húsavík,
sem gerði okkur út af örkinni
og ágóði rann til tækjakaupa fyr-
ir sjúkrahúsið. Sjálfi-r tókum við
aldrei eyri.
Við komum á ýmsa staði norð-
an og vestan lands og allt suður
í Bifröst. Við hæddum óspart hver
annan, og höfðum fararstjóra, sem
stýrði leiknum og útskýrði tilefni.
Guðmundur Hagalín spurði okk
ur einhvern tíma, hvort við reidd-
umst ekki hver öðrum. En það
kom okkur ekki til hugar, vildum
hafa vísurnar meinlegar og vel
ortar.
Gjarna bárum við upp spurning
ar á borð Við þetta:
Baldur:
Hvað mundi bezt í heimi hér
haldreipi vera í nauðum?
Ég:
Júdasarsnærið öruggt er
oddvitagarmi snauðum.
Annað skipti spurði Baldur:
Hefur þig aldrei langað til að vera
Salómon konungur annar?
Ég:
Mi.g vantar eðli ofurmenna,
ein mun nægja meöan ég tóri,
Saiómon hafði hundruð kvenna,
en hann var oddviti og
deildarstjóri.
Bald-ur var nefniiega hvort
tveggja.
Einhvern tíma svaraði ég spurn
ingunni: Hvað finnst ykkur mest
um vei't með konur?
Karlmennirnir kvenna biðja,
kossum hafa fáar neitað,
en það er víst kölluð þunga-
miðja,
þetta, sem mest er eftir leitáð.
Og í sambandi við fjölskyldu-
bætur og barnalífeyri, sem nú
léttir undir með almenningi, en
ekki þekktist, þegar við konan
mín vorum að koma upp börnun-
um okkar þremur:
Þrisvar gat ég eitt og eitt,
eðli mátti ei þjóna,
þá fékk engin verðlaun veitt
vinnugleði hjóna.
Á kaupfélagsfundum var ég
hafður fyrir hirðfífl, látinn yrkja
í matartímum og kaffitímum. Eitt
sinn var Pétur í Reynihlíð í kjör-
nefnd, og þegar hann les upp
skrána yfir löglega kjörna full-
trúa, fellur mitt nafn niður af van-*
gá. Honum er bent á þetía og bið-
ur strax margfaldlega afsökunar.
í kaffitímanum varð ég að koma
, með vísu:
Fulltrúa ég féll úr letri,
fráleitt þó mig hrekki grunar,
en það er farið að þrengja
að Pétrij
þegar hann biður afsökúnar.
— Og hvernig er aftur vísan
þín um forsetninguna?
— Ja, við vorum einhvern tíma
að spjalla saman, við Helgi Hálf-
dánarson, um kvenkynsmyndir
orða; hvernig karl verður kerling
og svo framvegis. Þá segir hann,
að samkvæmt þessari reglu ætti
fonsetafrúin eiginlega að heita for-
setning. Þá var Sveinn Björnsson
forseti og átti danska frú, og af
þessu spratt vísan:
íslenzk tunga þykir mikið þing,
þó er stundum vafi á hinu rétta,
þar sem okkar æðsta forsetning
má eiginlega heita dönskusletta.
Þegar eftirmaður Sveins í emb-
ættinu heimsótti Húsavík, var
mæizt til þess, að menn snyrtu
bústaði sína. Húsið Vetrarbraut
var málað þeim megin, sem að
götunni vissi, en baka til iufsaðist
svartur tjörupappi. Þá gerði ég
þes-sa:
STEINGRÍMUR BALDVINSSON
í Nesi í Aðaidal.
BALDUR BALDVIMSSON
á Ófeigssiöíum ; Kinn
T I M I N N - SONNUDAGSBLAÐ
901