Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 14

Húsavík, þar sem vísnaskáldið Egill Jónasson hefur átt heima öll sín manndómsár.
Yndisfegurðar augað naut
eftir þá miklu gestaþraut,
rétt eins og fugl með fjaðra-
skraut
er forsetahliðin á Vetrarbraut.
— Þú minntist þarna áðan á
Helga Hálfdánarson. Var það ekki
hann, sem gaf þér orðabók Sig-
fúsar Blöndals í afmælisgjöf og
skrifaði á:
Þetta roð mun þeim í kjafti
þunnur aukabiti,
sem í angist orðlaus gapti
aldrei, svo menn viti
— Jú, en þetta er ofsagt hjá
þeim mæta manni. Stundum lok-
ast alveg fyrir, og ég get ekki
með nokkru móti gert vísu. Eins
og ég sagði við manninn, sem kaLl-
aði vísur mínar Egilsdætur:
Oftast reyni, ef ég má
annarra kvabbi að sinna,
en ráð ég hefi engin á,
ástum dætra minna.
— Jæja, en hvernig var það,
þegar þú ætlaðir að heilsa arki-
tektinum og hantí tók ekki undir?
— Það var víst svona:
Enga fékk ég undirtekt,
á því mína skoðun byggði,
að arkitekt með eftirtekt,
sé afar sjaldgæft fyrirbrigði.
— Þér hefur aldrei dottið í hug
að gefa út bók?
— Nei, ég held ekki. Þetta eru
dægurflugur, sem ég lofa að
flögra og ætlast til, að þær detti
niður dauðar eftir skamma stund.
Nú, sé þeim lífvænt, þá lifa þær
hjálparlaust.
Ég hef fjarska gaman af ljóð-
um, en ég finn, hvað skilur hag-
yrðinga og skáld. Skáldin, þau
skapa nýjan heim með ímyndun-
araflj sínu. Þau heyra, hvað bár-
urnar hjala við fjörusteina, gola
hvíslar i laufi og fugl kvakar á
grein. Skáldsýn þeirra er oft sett
fram af slíkum einfaldleik, að eft-
ir á botnar maður ekkert í því,
að manni skuli aldrei hafa dottið
þetta í hug sjálfum.
En við hagvrðingar gerum að
yrkisefni það, sem fyrir augu ber
í raunverulegu lífi. Það þarf ekki
að vera merkilegra en maður að
aka hjólbörum á undan okkur á
götunni. Eða hvert annað atvik.
Þetta er bara glens og grín og
vitleysa.
— En skopskyn hafa ekki allir.
— Nei, en mér finnst gott, það
sem Örn Arnarson segir:
Er það ekki mesta gæfa manns,
að niilda skopi slys og þraut-
ir unnar,
að finna kímni í kröfum skap-
arans
og kankvist bros í augum ti\-
verunnar,
Háðið er oft manns eina vopn, /
hvort sem er gegn mönnum eða
meinlegum örlögum.
Ég gæti sagt sem dæmi, að eitt
sinn var ég lagður inn á Landa-
kotsspítala, og hélt mig ekki al-
varlega sjúkan. En þegar læknir
hefur athugað mig, segir hann að
ég sé með sykursýki Þetta er
nokkuð langt síðan, meira að segia
á dögum sykurskömmtunar og lvd
við þessum sjúkdómi ekki kunn.
Mér þóttu tíðindin slæm. Nóttin*
eftir hrökk ég upp við, að nunm
hagræddi sængurklæðum mínum.
Nú sóttu að mér áhyggjur, og ég
varð andvaka. Til að hugga sjálf
an mig, kvað ég:
Nú er ég loksins sagður vera
sætur,
svo að fljóðin girnast á mér
kroppinn,
en andvara ég á mér hef
um nætur,
ég er að verða hræddur um
sykurtoppinn.
Þegar ég var krakki, var syku;
alltaf fluttur inn í heilum topp-
um, sem svo þurfti að skipta með
sykurtöng.
Það rættist betur úr veikindum
mínum en á horfðist. Læknirinn
á Húsavík gaf konu minni strang-
/
902
liHIINN — SUNNUDAGSBLAÐ