Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 15

ar reglur um, hvernig hún skyldi
fæða mig, og hlýddi hún þeim í
hvívetna, eins og hennar var von
og vísa, enda lagði sjúkdómurinn
á flótta. En ekki var þrautalaust
að neita sér um gómsæta, for-
boðna rétti, og erfiðust var slátur-
tíðin:
Af mér tálgast hold og há,
hoil þó séu lyfin,
inn í gegnum úlpu má,
í mér telja rifin.
Andlitið er ekki neitt,
innfallið og magurt,
nefið stendur út úr eitt,
ekki er snjáidrið fagurt.
Lengi var það lífs míns þrá,
— lokið er nú henni —
að ég mætti falla frá
sem fallegt gamalmenni.
Konan burt mér bægir írá
búrsins ráðasvæði,
ekki má, og ekki má,
eru hennar gæði.
Kringum munninn orðinn er
ekkert nema festa
en bringukolia, brauð og smér,
ber hún á milli gesta,
blómmóðir bezta.
Þó mér finnist þetta kalt,
það er kannske af vana,
að þrátt fyrir allt og þrátt
fyrir allt,
þykir mér vænt um hana.
Þegar hún svo hlý og góð,
hnútur strýkur mínar,
gerir enn mitt gamla blóð
grænar hosur sínar
Og nú segi ég ekki meira.
Ég hef ekki verið sérlega heilsu-
góður um dagana og ekki hef ég
kömizt í tignarstöður, aldrei verið
kjörinn svo mikið sem hunda-
hreinsari og ekki vaðið í pening-
um, það var fyrst, þegar ég fékk
elMstyrk, að ég gat keypt sjÉf-
virka þvottavél handa konunni
minni! Ep ég hef séð eitthvað
skoplegt við flesta hluti alveg frá
því ég var krakki.“
Og sá, sem er þeim eiginleika
búinn, að geta ort fyndnar fer-
skeytlur, verður aldrei ráðlaus
Ekki einu sinni í þeirri búmanns-
raun, sem flestir þekkja, að fá
jólakort á aðfangadag og^ konan
segir: „Ó, við gleymdum að senda
þessum. og öll kort búm!“
Þá skrifar Egill á pappaspjald:
Vantar umslag, vantar kort,
vont er í slíku að lenda,
en alltaf má þó upp á sport
eina vísukenda.
Inga.
Bókmenntaspjall —
Framhald af 899. síðu.
Eitt er það, sem ekki má gleym-
ast, þegar skáldskap Þorsteins ber
á góma: Húmorinn. Fyndnin. Þessi
ágæti eiginleiki er einna augljós-
astur í tveimur seinustu bókum
hans, en er þó miklu víðar á ferð-
inni, ef að er gáð. Einhvern veginn
hefur mér alltaf fundizt, að kvæð-
ið urn ölduna hljóti að 'vera dul-
búin ástarsaga. Að aldan, sem kom
svífandi utan sundið, sé reyndar
eða hafi verið, ung og glaðbeitt
stúlka og að dr^ngurinn, sem stóð
í flæðarmálinu „seltugrár, fölur
og fár“, sé piparkarl, sem allt í
einu varð fyrir þessari óvæntu á-
rás — og beið ósigur. Enda hafði
hann „. . . aldrei fundið/á ein-
manans ævi/jafn undarlega til . .“
Það skal fúslega játað, að mig
brestur með öllu heimildir um
raunverulegt tilefni þessa kvæðis.
Hér er því ekki um annað að ræða,
en ágizkun mína sem ef til vill
er alröng, en að minnsta kosti ekki
ólíklegri en hver önnur.
Þegar Limrur Þorsteins komu
út árið 1965, vissi íslenzkur almenn
ingur víst harla lítið, hvað limra
er. Nú vitum við betur. Þorsteinn
hefur í formála bókarinnar frætt
okkur um það, að hér er á ferð-
inni margra alda, gamalt .bók-
menntaform, upprunnið á Bret-
landseyjum. Þar er fyrsta limru-
kverið prentað árið 1821, en hér
á landi hefur lítið verið ort með
þessum hætti. Þó má geta þess, að
einn gamansamur prestur austur
við Lagarfljót yrkir eina limru
einhvern tíma snemma á átjándu
öld, svo sem eins og hundrað ár-
um fyrir daga Jónasar Hallgríms-
sónar. Limran hans séra Gríms er
löngu orðin landfleyg. Hún byrjar
svona:
Undarlegur var andskotinn,
er hann fór í svínstötrin. . .
Og nú færir Þorsteinn okkur
þetta gamla og fagra ljóðform i
111 blaðsíðna bók, þar sem hann
eykur einnig við nýjum tilbrigð-
um. Hann segir svo í formála: „Ó-
bein skuld við enskar limrur verð-
ur mér hins vegar seingoldin. Hef
ég einkum reynt að grynna á henni
með því að sýna fram á, að óþarft
sé að yrkja þennan fimmtarhátt
með einstrengingslegri fábreytni.
Afbrigði eru nærtæk og mega að
ósekju verða fjarskyld, ef betur
hentar ákveðnu efni“, Hér er Þor-
steinn einmitt réttur maður á rétt-
urn stað, þegar hann er farinn að
endurlífga gamalt form með sinni
þrotlausu hugkvæmni. Ég get
ekki stillt mig um að setja hér,
sem sýnishorn, eina limruna hans:
Hún heitir Bautasteinninn:
Þeir létu'ei hans letraða bjarg
á hans leiði — ef þvílíkt farg
yrði upprisutálmi. —
Að sungnum sálmi
var það sett o‘ná kellingarvarg!
Það mun varla vera á margra
vitorði, að hér er skáldið að færa
í letur sanna sögu, og meira að
segja ekki eldri en frá því laust
fyrir miðja nítjándu öld. Svo mjag
höfðu menn tekið alvarlegar allar
fullyrðingarnar um upprisu holds-
ins. Áður en ég skilst við limrurn-
ar, langar mig að skjóta einu að
lesendum: Limruna um háblástur-
inn (á bls. 85), ætti hver einasti
íslenzkukennari að kunna ut í hörg
ul. Þar dugir ekkert minna.
Auðvitað væri fjarstæða að
halda þvi fram, að Þorsteinn yrki
alltaf jafn vel. Það gerir enginn
maður. Til dæmis hef ég aldrei
getað sætt mig við sumar tilraun-
ir han.s með stíl og hrynjandi, en
að vísu getur það eins verið þjálf-
unarleysi lesandans um að kenna.
Þorsteinn hefur á einum stað
vikið að því fólki í samtíð okkar,
sem hvorki nýtur gleðinnar í
veizlusölunum né hvíldar á silki-
dýnum, af
því það týndi lækjunum
úr lífi sínu.
Þann missi geta menn, að svo
miklu leyti sem hægt er, bætt sér
upp með því að lesa Ijóð hans
sjálfs. Hver sá maður, sem les ljóð
Þorsteins Valdimarssonar með
ssemilega opnum huga, getur fund-
ið þar aftur land sitt og sveit sína,
slnn bæjarlæk.
T 1 M 1 N N — SUNNIJDAGSBLAÐ
903