Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 8

bnottlfhitnings þótti ekki annað
(kioma til mála en ég gerði það
inni í skemmu. Ekki var heldur
orðuð greiðsla fyrir trékassa, nagla
og annað, sem mig vanhagaði um.
Afgreiðslumaðurinn kom meira að
segja og fór að hjálpa mér við
kassasmíði. Það er öðrum þræði
leiðinlegt að fá ekki að borga það,
sem gert er fyrir mann, en þó að
Ihinu leytinu harla ánægjulegt að
íhitta fyirir fólk, sem ekki sér tilver-
una alla innilukta í buddu sinni.
Peninga ber að virða að vissu
marki, en varast skyldu menn að
skipa hinum gula gjaldmiðli, sem
nú virðast æra mannkindina og
rugga jarðkringlunni, ofar mann-
gildi og lífsyndi.
Seinni daginn á Djúpavogi datt
mér í hug að skreppa inn að Urð-
arteigi, því að þar hafði ég heyrt
getið um skemmtilegt grjót; Við
Guðmundur þutum þangað. Á leið
inni mættum við tveim bændum
iþaðan, en þrír held ég, að þeir
séu, sem þar búa. Ég nafngreindi
mig og tók þá tali. Sá hét Skúli,
sem aðailega varð fyrir svörum.
„Ert þú Halldór, sem kenndur
er við grjót?“ spurði hann.
„Þáð getur svo sem verið,“ svar-
aði ég, „og nú langar mig til þess
að fá leyfi ykkar til þess að svipast
um hjá ykkur litla stund, því áð
héðan hef ég fréttir af grjóti.“
Ég sá stríðnisglampa í andliti
Skúla og hafði gaman af.
„Mér þykir gott að tala við
menn, sem geta tekið glettni og
beitt henni sjálfir,“ sagði ég.
Tali okkar lauk með mestu vin-
semd, og fjallganga var mér heim-
il. Þegar að Urðarteigi kom, var
Helgi bóndi að leggja af stað í
smalamennsku, því að nú skyldi
losa féð við ullina. Hann tók mér
hið bezt-a og sagðist hefði farið
með mér, ef ekki hefði staðið svona
á. Gaf mér síðan smástein af teg-
und, sem ég átti ekki. En hann
gerði meira: Hann lánaði mér tvo
drengi, sem gerðust fylgdarmenn
mínir.
Ekki leizt mér þessi jörð bú-
sældarleg, og standa víða steinar
í túni og skammt á mil'li. Þetta
mun þó vera góð sauðjörð, og kann-
ski er ræktað land einhvers stað-
ar fjær bænum. Þarna eru víst
líka stundaðar bæði selveiðar og
fiskveiðar.
Nú hófst gangan í fjallið, og
varð mér þungur fóturinn. Ferð-
inni lauk fljótt, því að sýnilegt var,
að allt, sem ég kalla grjót, hafði
verið tínt þarna í nánd. Aftur á
móti leizt mér ekki á að hefja.
göngu út í bláinn yfir kletta og
klungur og sneri því heim. Guð-
mundur hafði farið strax til baka
og ætlaði að sækja mig klukkan
hálf-sjö.
Þegar heim kom, fór ég niður
í fjöru og fann þar hárauða bagga-
lúta. Það þótti mér betra en ekki
neitt. Að svo búnu sneri ég heim
á hlað. Þar var dálítið af sæmilegu
grjóti, svo að ég spurði strákana,
hvort ég gæti ekki fengið eitthvað
af því beypt. Þeir tóku vel í pað,
en sögðu, að mamma sín ætti
sumt af því. Ég náði þá tali af
henni, og sýndi hún mér marga
gullfallega steina, svo að ekki var
að efa, að grjót var til í þvisa
landi. Ekiki ágirntist ég heimilis-
grjótið, en frúin sagði, að ég mætti
fá af því, sem var á hlaðinu. Ekki
vildi hún verðleggja það, sagðist
enda aMrei hafa selt grjót. Ég tók
þá til nokkra áteina og lagði á þá
verð, sex hundruð krónur, og sýnd
nst bæði una því vel.
Nú vair konan að fara á réttina,
en bauð mér að biða inni. Þegar
inn kom, sá ég, að þar var fyrir
T 1 M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ