Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 7

steinum. Nú var ég ekki rétt vel
á mig kominn, og datt mér í hug,
sem stendur í Lallabrag: „Hefði
nú aðeins höfuðið viljað horfa
rétt“. Þar með vék ég frá mér
skriðunni, enda gaf Hjörtur mér
grjót úr henni.
Þegar á daginn leið, fór ég að
hugsa til ferðar, því að mjólkur-
bíll átti að fara á Djúpavog um
kvöldið. Mig langaði til þess að
dveljast þarna lengur, en ég var
bundinn áætlunarbíl, sem fór af
Djúpavogi í Egilsstaði. Fólkið
'sagði, að alltaf væru bílferðir, en
ég þorði ekki að treysta á það.
Raunar vissi ég, að mér myndi
verða komið á Djúpavog, en því
vildi ég ekki sæta, því að ég vissi,
að ekki yrði greiðsla þegin. Um
kvöldið kom svo mjólkuj'bílstjór-
inn, ágætur maður af Múlaætt-
inni, og fíutti mig á ákvörðunar
•stað.
Á Djúpavogi er gisting föl á
sumrin, ferðamönnum til mikilla
þæginda. Þar er og selt grjót, svo
að ferðamenn geta keypt sér steina
til minja.
Engan þekkti ég á Djúpavogi,
svo að ég vissi, en á meðan ég
var á Geithellnum komu þangað
í kynnisför Helga, dóttir Einars
bónda, og maður hennar, Guð-
mundur Magnússon, sem er for-
•stjóri síldarbræðslunnar á Djúpa-
vogi. Áður en ég fór frá Geithelln-
um buðu þau mér að líta heim til
sín.
Djúpivogur e,r heillandi staður
með öllum sínum klettum og
kynjamyndum, sem í þeim eru.
Allar sýndust mér þar vættir góð-
kynjaðar, og það held ég hafi ver-
ið hreinn óþarfi af Stefáni Jóns-
syni fréttamanni, að hlaupa á milli
Djúpavogs og Teigarhorns á þrem
faðirvorum.
Svo stóð á bílferðum, að ég
fékk rúma tvo daga til umráða á
Djúpavogi, og þá daga varð ég að
nota vel. Að Teigarhorni varð ég
að komast til þess að líta á stað-
inn, fólkið og nýfundinn stein. —
Nú er loks búið að friða Teigar-
horn, og er það vel, þótt seint
væri við brugðið.
Ég beindi nú ferð minni heim
til Helgu og Guðmundar, því að
við þau vildi ég ræða skipulags-
mál mín og svo þiggja mat, sem
þau buðu mér í. Þau búa þar, sem
heitir á Borg. Það er, að ég held,
fegursti staðurinn á Djúpavogi.
Húsið er við sérkennilega kletta-
borg, sem heillaði mig svo við
fyrstu sýn, að ég fór að skoða
hana, áður en ég gerði vart við
mig. Steinkona mikil stendur á
miðjum borgarveggnum og skyggn
ist vítt um. Smáfólk dreif þarna
að og fór að segja mér ’af litlum
• fuglum, sem orpið höfðu í vegg-
sprungum borgarinnar. Ég sagði
því aftur sögu, af álfunum, sem
byggju í borginni, og þar ættu
kannski heima lítil huldubörn, sem
stundum brygðu sér í leik með
mennskum börnum, án þess að
þau vissu.
„Fáum við þá aldrei að sjá
þau?“ var spurt.
„Það er ekki gott að segja,“ svar
aði ég. „En ef þið villist í þoku
eða kafaldi, þá koma þau út í dyrn
ar og lýsa ykkur heim með kerta-
Ijósunum sínum.“
Ég neytti nú mikils og góðs
dagverðar og fór síðan að spyrja
Guðmund um bílakost í þorpinu.
Þar voru engir leigubílar, „en það
verða engin vandræði,“ sagði Guð-
mundur, „að sýna þér umhverfið,
því að ég á bíl.“
Þá var það útrætt. Síðan skrupp
um við að Teigarhorni. Þar feng-
um við að líta á stejn þann, er ný-
fundinn var og líkast til er meðal
fegurstu steina, er hér hafa kom-
ið í leitirnar — kannski fallegast-
ur allra. Lítið gagnar að lýsa
þeirri gersemi. En oft vaknaði ég
nóttina eftir, og alltaf stóð hann
mér jafnskýrt fyrir hugskotssjón-
um. Kannski er synd að virða
svona gripi til fjár, en vart verð-
ur getið til um það, hve mikiö
fengist fyrir hann á frjálsum
markaði. Talað var um, að nátt-
úrugripasafnið ætti að fá hann, en
kannski væri hann bezt kominn á
Teigarhorni. Náttúrugripasafnið
hefur lengi verið hornreka í nið-
urlægingu, hvað sem veldur, og
aldrei mátt gera neitt fyrir það.
Greiðsla fyrir náttúrugripi, ef
nokkrar hafa verið, eflaust smán
ein. Til þess háttar eru aldrei til
neinir peningar, þótt ekki skorti
fé í veizlur og tildurmennsku og
annan hégóma. Þetta er ekki ný
saga; Margar fornmenjar glötuð-
ust, allt fram á daga okkar, vegna
þess að aldrei mátti láta fáeinar
krónur af hendi rakna til þeirra,
er þær höfðu undir höndum. í
ungdæmi mínu fundust dýrindis-
nælur, sem komu í Ijós, þegar upp
blés fomt kuml, en þær töpuðust
af þess konar orsökum, utan hin
fræga næla, sem komst 1 safn
Andrésar í Ásbúð í Hafnarfirði.
Hún lenti í höndum ónefnds
manns, kannski ekki eftir sem
réttastri boðleið, og varð það þó
að happi.
Mér var boðið til stofu á Teigar-
horni, enda fer ég þar aldrei svo
um, að ég heilsi ekki upp á hina
merku, geðfelldu konu, frú Hans-
ínu. Hún er nú mjög við aldur.
enda sagðist hún ekki lengur geta
treyst minni sínu sem áður. Ég
sagði, að værum við ögn yngri og
ekki út af eins mörg fjöll á milli
okkar, hefði mig langað til þess að
skrifa sögu Teigarhorns. Þarna
voru dætur hennar í sumarleyfi
með börn sín, himinglöð yfir stein-
um, sem þau voru búin að eign-
ast. Hansína gaf mér líka mjög
fallegan stein, sem ég vildi þó
helzt ekki taka við. Gjafir eru góð-
ar og fagur vottur vinsemdar, en
stundum eygir maður ekki ráð
til þess að endurgjalda þær að
neinu.
En dóttir hennar tók af skarið:
„Það kemur nú ekki annað til
mála en þú þiggir stein, sem hún
mamma vill gefa þér.“
Að Teigarhorni býr Kristján,
sonur Hansínu, einstakt ljúfmenni.
Nú var hringt að Framnesi,
næsta bæ, því að þar var til jeppi.
Innan stundar kom Eyjólfur í
jeppa sínum, og urðum við báðir
glaðir, er við hittumst. Þannig var
mál með vexti, að fyrir mörgum
árum rak mig í strand á Strýtu,
og var hvergi ökutæki að fá. Loks
náðist í Eyjólf, og kom hann mér
til Álftafjarðar og tók allt of lít-
inn fyrir ómak sitt, að minni
hyggju.
„Eitthvað ertu með í pokanum
enriþá“, sagði hann. „Þyngdin seg-
ir til sín. Þú varst nú samt með
meira síðast.“
„Ég er farinn að linast við grjót
burðinn,“ svaraði ég hógvær. „En
söm er girndin.“
Ekkert vildi Eyjólfur af mér
þiggja fyrir þessa ferð, — sagðist
hafa þurft að fara út eftir hvort
eð var.
Ég get ekki látið vera að vekja
athygli á því, að ég hef tvisvar kom
ið til Djúpavogs og mætt þar meiri
greiðvikni en almennt gerist, þeg-
ar bráðókunnugt fólk á í hlut.
Meira að segja ekki fengið að borga
það, sem fyrir er tekið á öðrum
stöðum og þykir sjálfsagt. Þegar
ég fór að búa um grjót mitt til
TfMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
895