Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 6

um að aka mér þangað alla leið
heim á hlað. Ég hafði fyrir nokkr-
um árum kynnzt þeim prýðilegu
. mönnum, Karli Jónssyni og Rögn-
valdi, syni hans, og talið þá vini
mína síðan. Nú var Karl horfinn
• sýnum, en sjálfsagt stendur góð-
ur hugur hans enn vörð um heim-
ilið.
Ekkeit skorti á góðar viðtökur,
og þegar kaffi hafði verið drukk-
'.ið, fór Rögnvaldur með mér út,
ásamt tveim ungum heimasætum,
til að sýna mér steina. Rögnvald-
ur er galdramaður að finna fágæta
steina og hefur glöggt apga fyrir
• öllum litbrigðum þeirra. Það geng
ur undrum næst, hvað hann hefur
borið af grjóti í fjárleitum innan
af öræfum. Dætur hans voru upp-
tendráðar af áhuga og ljómuðu
allar, þegar þær voru að sýna mér
fallega steina. Grjótinu hafa þau
feðginin raðað í klettaborg ofan
við bæinn og í sólskini sindrar og
ljómar þetta líkt og gömlu ævin-
týrin hefðu breytzt í veruleika.
Svona getur íslenzka grjótið breytt
útlitinu, bæði utan húss og innan.
Eftir sýningu ætlaði ég að fara
að hugsa til ferðar. En þá segir
Rögnvaldur allt í einu:
„Kannski við skreppum hérna
inn fyrir, ef vera kynni, að við
sæjum eitthvað steinakyns“. '
Efti-r hálftíma akstur fór sam-
vizka mín að ókyrrast, og hefur
hún þó frekar hægt um sig. Mér
fannst sem sé þessi fyrirhöfn
ekki ná neinni átt. Svo leið, held
ég, annar hálftími, og þá var num-
ið staðar.
Þarna voru sk-riður, og þar fyr-
ir ofan blöstu við gil, sjálfsagt
byggð be-rgþursum, sem héldu fast
um krystall si-nn og marmara. Þó
hrífa náttúruöfl þess konar oft úr
höndum þeirra í vorleysingum. Og
það, sem Rögnvaldur ge-tur klifið
til, þýðir gil-búa ekki að ætla sér
að halda. Dætur Rögnvalds höfðu
farið úr bílnum utar, því að þar
áttu þær einhverjar eftirlegukind-
ur.
Við lögðum nú af stað upp i
skriðuna. Ég fór þó stutt, því að
þannig stóð á með höfuðið, að ég
vildi ekki reyna á mig. Ég er að
hlífa þessu hjálmtötri, ef vera
kyn-ni, að ég gæti enn valdið ein-
hverju hneyksli. — Rögnvaldur
var þegar horfinn á vit vættanna
í gilinu.
Ég gekk svo um skriðu og fann
þar ýmsa laglega steina, sem ég
hugðist nota í mósaík, en Rögn-
valdur kom aftur úr herförin-ni,
klyfjaður grjóti, sem var sýnu
stærra í sniðum en mitt.
Þegar þar kom, er við höfðum
skilið við heimasæturnar, hillti
undir þær hátt uppi í skriðum.
Fór Rögnvaldur á móti þeim, því
að sýnilegt var, að þær mundu
ekki tómhentar, enda rætti-st það.
Kona Rögnvalds hafði verið las-
in. Hún lá í rúminu þegar ég kom,
en þegar við konum heim aftur,
hafði hún klæðzt. Mér heyrðist á
henni, þótt henni sé ekki aldu-r-
inn að meini, að helzta ráðið við
lasleika væri að láta hann rjátlast
af sér. Þarna var svo framreiddur
kvöldverður og spjallað um alla
heima og geima. Því næst ætlaði
Rögnvaldur að skreppa með mig
að Geithelium.
Heldur þóttu mér posar minir
hafa þrútnað, er ég kom að bíln-
um, og einn hafði bætzt við. Fyr-
ir utan það, að mér var helgað
grjótið, sem aflaðist í ferðin-ni,
hafði Rögnvaldur aukið við, svo að
þarna gáfust mér um hundrað
pund. Svo skilaði hann mér að
Geithellum.
Ég hef dvalizt þar áður og fékk
hinar beztu móttökur. Þó þótti
mér skarð fy-rir skildi, því að Ein-
ar bóndi var ekki heima, en hann
er bæði greindur maður og við-
ræðugóður. Samt fannst mér lík-
ast því, að ég væri kominn heim
til mín. Þar leið svo kvöldið við
spjall og matartekju.
Morguni-nn eftir vaknaði ég gal
vaskur og hugði litils háttar á
grjót, því að þarna hef ég alltaf
gripið niður á ferðum mínum. En
þá var komin rigning.
Skammt frá Geithellum er stað-
ur, sem heitir Tröllatjö-rn. Þar
finnast stundum snotrir steinar.
Jóhann, sonur Einars, ók mér þang
að, og með mér fór Hjörtur, yngsti
bróðirinn. Hann hefur grjótauga
og á laglegt safn. Hjörtu-r hefur
oft sent mér steina. Jóhann sagð-
ist aftur á móti aldrei taka upp
s-tein og lofaði allar góðar vættir
fyrir að hafa ekki smitazt af okk-
ur Hirti. Ekki stóð þó á því að
greiða fy-rir mér.
Mjög er fallegt við Tröllatjörn,
en sá ljóður er á, að skessa ein
skapstygg framdi þar seið fyrir
ævalöngu og eyddi veiðinni í henni.
En ekki fannst mér Vjörnin svo
veiðileg, að ég trúi því, að kerl-
ing ha-fi þurft að leggjast djúpt
við seiðinn. Og lítil varð eftirtekj-
an hjá okkur Hi-rti, en þó gaman
af ferðinni.
Þegar heim kom, var þokunni
tekið að létta og rigningin að
tregðast. Rétt fyrir ofan bæinp
eru snarbrattar skriður, og þar
hafði ég áður gengið og hugað að
894
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ