Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 5

Ijóni, sem hyggst veiða á auðveld-
an hátt. Hryggurinn lætur orðið
illa við grjótburði, og svo er ég
eins og önnur sléttudýr: hef aldrei
verið duglegur i fjöllum og bratt-
lendi. En austrið veitti mér enga
eirð, svo að ég skellti mér út á
flugvöll með grjótpunginn góða
frá Johnson, ásamt öðrum þarfa-
þingum.
Ég hef alltaf mikinn flutning,
því að konan heldur ævinlega, að'
eitthvað skorti á útbúnaðinn, enda
hef ég aldrei orðið þess var, að
mig vantaði neitt í þessum ferð-
um, nema þá líkklæði, ef svo vildi
til.
Nú var ferðinni heitið til Horna-
fjarðar og þaðan með fjörðum
austur, þar sem helzt var von
grjóts. Þegar út á flugvöll kom,
fékk ég áhyggjur af dálítilli tösku
með brothættu í og þorði ekki að
hafa hana í farangri mínum. Sló
ég því á það ráð að hafa töskuna
með mér inn í vélina og biðja flug-
freyjuna að láta hana standa á sín-
um vegum til Hornafjarðar. Flug-
freyjan, sem bæði var fríð og alúð-
'leg, tók þessu eins og sjálfsögðum
hlut. Þegar svo gandreiðin sleppti
jörðinni og rásaði út í himingeim-
inn, stóð ég upp, og gekk til flug-
freyjunnar. Þegar ég hafði kynnt
mig að höfðingjasið, hóf ég máls á
þessa leið:
„Þú ert alltaf á hættusvæðinu,
og mín væri ánægjan, ef þú vild-
ir þiggja'af mér smástein, sem góð-
ar dísir fylgja. En steins þessa
verður þú að gæta vel og skilja
hann aldrei við þig“.
Flugfreyjan leit í gegnum stein-
inn, brosti síðan fallega og þakk-
aði mér gjöfina. Kannski hefur
hún haldið, að ég væri eitthvað
haltur á sinninu. En slíkum mönn-
um fyrirgefst oft meira en öðrum.
Við tókurn síðan tal um steina
af þessari gerð og hvernig þeim
yrði bezt komið fyrir í hringum
eða umgerðum. Ég kvaðst alltaf
hafa verið dálítið náttúrubarn,
enda væri náttúra þessa heims
töfrandi, en síðan ég ýtti á áttugt
djúp, bætti ég við, verða mér nátt-
úrusteinar einna hugleiknastir.
Skröfuðum við síðan um ýmsa
steina þess eðlis í þjóðsögum okk-
ar.
Grána gamla huldi sýn. Þó sá
maður í kringum sig, þegar rennt
var í hlað á Fagurhólsmýri. Þar sá
ég djarfa fyrir klettabelti, auðsýni-
lega álfaslóðum. En þarna varð
áðeins síundartöf, og síðan var
haldið til Hornafjarðar.
Hornafjörður hefur lengi verið
mitt draumaland, þegar mig lang-
ar til að fara að grjóta. Þá sögn
mynduðu Borgfirðingar af hug-
kvæmni sinni. Aðrir eru þeir, sem
kalla mig Steindór. Nú var ætlun
mín að láta gamlan draum rætast
að einhverju leyti. Mestar vonir
batt ég við kaupfélagsstjórann, Ás-
grím Halldórsson, sem er náfrændi
minn. Ég vissi, að hann átti bæði
bíl og hesta.
Ég axlaði mín skinn undir eins
og farangur minn kom úr flugvél-
inni, og í sömu svifum rakst ég á
mann, sem ók bíl inn í þorpið.
Hann hét Björn Sigurðsson og ann-
ast áætlunarferðir á milli Hafnar
í Hornafirði og Egilsstaða.
Björn, sem virtist taka á sig
hvaða krók sem var fyrir farþeg-
ana, ók mér heim til Ásgríms. Þar
úti blast-i við hinn dramatíski jas-
pís með öllum sínum litbrigðum.
Jaspísinn og steinarnir í Teigar-
horni eru að mínu áliti göfugustu
steinategundir okkar, og vil ég
ekki gera þar upp á milli.
Ég barði að dyrum og lítil ung-
maer kom fram. Ég spurði um Ás-
grím, en hann var ekki heima. Þá
var að snúa sér að frúnni, en hana
hafði ég ekki fyrr séð.
Ég sá, að frúin renndi augum
yfir hinn mikla farangur minn, og
kannski hefur hún ímyndað sér,
að hér væri kominn einn af þeim
mönnum, sem ferðast um landið
með bækur, er varða eiga veginn
til hæða. Þegar ég nafngreindi
mig, kannaðist hún þó við mig.
Það gera margir, en sjaldan hafa
þeir þó heyrt nún getið að góðu.
Slíkt skiptir mig engu, skrápurinn
er harðari en svo. Áratugastapp í
stjórnmálum og verklýðsmálum
olli þvi, að mótherjar mínir þótt-
úst hafa sannað á mig alla glæpi
veraldar nema bein manndráp. Svo
bættist grjóthróður rninn við, og
hann kreistir fram úr fólki hlátur
í- stórum gusum. Annars finnst
mér lífi'ð miklu litlausara síðan
hætt var að skamma mig og farið
að hlæja að mér.
Frúin sagði, að Ásgrímur væri
úti í Öræfum að sækja ferða-
menn og kæmi ekki heim fyrr en
eftir tvo daga. Aðrir, sem ég
þekkti, voru ekki heldur tagltæk-
ir, því að þarna var hestamanna-
mót, og allir þekkja þá skæðu
hrossasótt, sem nú herjar þéttbýl-
(ð og kvað g.anga næst steinsóiÆ-:
ínni. Þetta var líka laugardagur,'
og sólskinið og blíðan seiddi mann
fólkið út í hina æðri náttúru. Sem
sagt: „Þegar mest ég þurfti við,
þá voru flestir hvergi“.
En nú bauð blessuð frúin mér
inn og fór að sýna mér steinasafn
þeirra hjóna. Þar mátti líta marg-
an gimstein, og jaspíslitirnir seytl-
uðu inn í það, sem á huldumáli
er kallað sál. Allt í einu mundi
ég eftir því, að áætlunarferð aust
ur á bóginn var einmitt á þessum
degi og bílstjórinn rétt ófarinn.
Hækkaði nú hagur Strympu, og
var náð í bílstjórann í síma. Svo
var bara að kveðja og þakka fyrir
sig, en oftar kvaðst ég koma í
þetta hús, annaðhvort lífs eða lið-
inn.
Ekki man ég, hvort ég bað að
heilsa Ásgrími, enda er bezt að
hafa ekki hátt um hann. Frystihús
eigendur eru honum sem sé ákaf-
lega reiðir vegna þess, að hann
rekur ekki frystihúsið á Höfn með
tapi. En eins og allir vita, er ekki
unnt að auðgast í þessu Iandi nema
með bullandi tapi. Og hafi menn
svo tileinkað sér dálítið af banda-
rískri siðmenningu, getur fingur-
inn glingrað við gikkinn.
Verst þótti mér að geta ekki
hitt Einar í Hvalnesi, þann mikla.
persónuleika. Nú borar hann eftir
gulli, og kannski hittumst við á
vegamótum gulls og grjóts.
Nú var ekið úr hlaði og haldið
sem leið liggur austur yfir Al-1
mannaskarð og í Lón. Mér hefur
lengi staðið hugur til Lónsins og
þeirra fögru steina, sem þar eru
heimilisfastir, bæði í byggð og ör-
æfum. í Hraunkoti kvað skraut-
grjóti raðað í kletta nálægt bæn-
um, svo að ljóma stafar á veg-
inn, og hundrað punda ópall, er
steinakonungur þessa bæjar.
Allt þetta verð ég að skoða í
huganum, því að þeir, sem lútá
verða að áætlunarbílum, verða að
kingja mörgum óskum óuppfyllt-
um.
Yfir Lónsheiði fengum við niða-
þoku. Ég varaðist að Líta út, en
yrði mér það á, var sem í Víti sæi,
utan ylinn vantaði. Þó hló mér
hugur í brjósti, er ég vissi, að
Álftafjörður var fram undan. Þar
á ég í einu hugtaki góðvini og
grjótvini. Og þess var ekki langt
áð bíða, að áfangastaðurinn Múli
birtist.
Ekki lét sá ágæti Björn sig muna
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
893