Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Qupperneq 9

HEÐIN BRUs
GESTURINN
Það var á sunnudegi í júlímán-
uði. Nikul'ás, maður úr _ annarri
byggð, kom í heimsókn. Ég man,
at) hann var með hringa í eyrun-
um og sultardiropa á nefinu. Ann-
að augað var dálítið ofar en hitt,
svo að hann var þvi líkur á svip-
inn, að hann væri meira á varð-
bergi en aðrir menn. Hann var
ieiddur að matborðinu, og ég fékk
að vena inni I stofunni á meðan
hann mataðist.
Pabbi spurði hann frétta að
heiman.
Ja, hann gat ekkert sagt öðru
nýrra, heldur viðburðalítið: „Það
hefur engin alið barn og enginn
dáið nú nýlega. Sjávarafii hefur
verið heldur góður, og fólk kemst
vel af. Sjálfur þarf ég ekki að
kvarta. Þegar umhleypingur er í
honum, ligg ég með hljóðum vegna
helgrýtis gigtarinnar. . . Hver hef-
ur sinn djöful að draga, kunn-
ingi“.
Það var skerpikjöt og kartöfiur
á borðum, og Nikulás tók hressi-
Iega til matar síns, því að kjöt var
þó 'kjöt, og það var ekki reitt frarn
á hverjum degi. Hann hýrnaði all-
ur og rýmkaði beltið um ein tvö
göt, þegar saxast tók á mátinn,
skrafaði og tuggði svo ákaft, að
glamraði í eyrnabringunum.
Við hundurinn sátum stóréygir
á gólfinu og störðum á eftir hverj-
um bita, sem hann skar sér. En
hann skeytti ekkert um okkur —
sá okkur alls ekki. Mér fannst
þetta einkenniiegt, gestir voru
venjulega svo kankvísir við börn,
sumir gáfu þeim brjóstsykur. Ég
veit ekki, hvað hundinum fannst
— mér leizt illa á Nikulás og það
hvarflaði að mér, að það væri ekki
nema mátulegt, þó að ég gerði hon
um einhvern óskunda.
Nú bar svo vel í veiði, að hann
sat á stói, sem pábbi hafði smíð-
að fyrir skemmstu. Hann var hálf-
gert gálgatimbur, trénaglarnir í
honum höfðu tilhneigingu til þess
að losna.
Sem þeir nú sitja þarna, fer ég
að rjála við naglana — finnst tím-
inn lengi að líða. Enginn gaf því
gaum, þó að ég leegi á gólfinu og
ríslaði við eitthvað ein,s og börn
gera — þar var ég í mínum heimi.
Jú — þetta tókst ekki sem verst:
ég náði tveimur nöglum og sá, að
stól'bakið var farið að gliðna frá.
ÍÍ&Silási var orðið liðugt um mál-
ÍKtríð, enda fróðleiksmaður, og
lýsti af miklu fjöri einkennilegum
atburðum í byggðarlagi sínu, bað-
aði út höndum og hófst í sessin-
um. Svo er það, að hann tekur að
segja frá manni, sem var svo fim-
ur, að hann fór höfrungshlaup yf-
ir naut. Við það datt stóllinn í
sundur,.og Nikulás skall endilang-
ur aftur yfir sig. Hnakkinn lenti
á bókahillu, og klukka, sem stóð
á hillunni, valt ofan á hann.
Það var ekki laust við, að mér
yrði bilt við. En gauragangurinn
var svo mikill, að mér vannst ekk-
ert ráðrúm til þess að hugsa um
gerðir mínar. Pabbi þaut upp og
reisti Nikulás á fætur.
„Ég held, að þú hljótir að hafa
meitt þig“.
En Nikulás hló: „Nei, mig sak-
ar ekki — mér þykir verra með
klukkuna.“ Hann strauk um hnakk
ann á sér, og það kom blóð á hönd-
ina. Það hafði líka þotið upp stór
kúia. Ég var sendur í annað hús
eftir bórvatni. Mamnia þvoði sárið,
og pabbi tók hníf og lagði blaðið
við kúluna: „Svona lagað er vant
að jafna sig, ef kalt stál er lagt
við það“.
Mamma var gröm og hvefsin:
„Ég sagði það alltaf, að þú slas-
aðir einhvern með þessum stól-
garmi, naglarnir toHa hreint ekki
í. Það er ekki til það skrifli, að
það þyki ékki boðlegt í þessu
húsi“.
Pabbi maldaði hógværlega í mó-
inn: „Skrifli og skrifli, það er nú
það — stóllinm var smíðaður eins
og aðrir stólar. En þetta var leið-
indatilvik, það skal ég viður-
kenna.“
Nikulás hló og bað þau að setja
þetta ekki fyrir sig: „Mér hefur
boðizt brattara en þetta um dag-
ana“. Svo fékk hann annan stól
og tók á ný til rnatar síwts.
Þejr sitja á skrafi um stund,
$X Niicuiás er mettur orðinn. M
á|gir pabbi: „Hefðir þú ekki gam*
an af þvi að ramba hérna út á
túnlh ó,g sjá sáðið?“
„Jú, ekki væri það nema
skemmtiganga11, svarar Nikulás.
Pabbi sótti dönsku skóna sína.
— „Er til skósverta?" segir hann
við mömmu.
I
Nei — hún sagði það ekki vera.
„A-jæja, það gerir ekkert til“.
Hann tök lærlegg og braut hann:
„Mergur er ekki lakari“.
Mamma batt á sig skýlu: „Ég
held, að ég komi bara með ykk-
ur.“ Svo lögðu þau af stað. Við
dröttuðumst á eftir, ég og hund-
urinn.
Þetta var einn þeirra júlídaga,
þegar allt brosir í blóma sínum,
þegar allt, sem lífsanda dregur,
fagnar sumri einum rómi, þegar
maður sér grasið gróa og fénað-
inn dafna.
Gömlu mennirnir spjöiluðu um
það, sem fyrir augun bar. Þetta
verður gott grasár, sögðu þeir:
„Þeir fara að bera út eftir svo
sem eina viku. Það verður hugur
í þeim, sem hafa slægjur í meira
lagi, að byrja snemma, þegar svona
árar“.
Manima þagði á meðan þeir töl-
uðu um sprettuna, en þegar við
komum þar, sem kýr voru í tjóðri,
hýrnaði yfir henni. Hún fór undir
eins að tala um þær: „Æ, hvað.
hún er falleg, þessi — ég vildi
eiga hana á básnum hjá mér“,
sagði hún. Eða þá: „Bölvuð afmán
er þetta! Þú yrðir ekki á vetui
sett, ef ég ætti þig“.
Nú bar okkur að akurblettis
„Hér reif ég grjótið upp í vor“,
sagði pabbi. „Það er sá skollans
tímaþjófur að því í blettunum
manns. Annars sögðu gömlu menn
irnir, að það vermdi jörðina“.
„Svo? Sögðu þeir það?“ Niku-
lás hafði ekki heyrt þess getið.
„0, já-já, heyrt hefur maður
það. Og það var víst ekki dæma-
laust, áð þeir græfu igrjót niður
í túnin til þess að fá af því varm-
ann“.
Ég heyrði, að þeir töluðu um
hunanigsfallið — að nú væri hun-
angsfallið komið, og það færi bet-
ur, að veður réðist vel næstu daga.
Þá gæti drottinn hagað því svo, að
við fengjum gott kornár.
Ég hljóp til pabha og spurði,
hvað það væri, sem komið var,
„Það er hunangsfalið, gireyið
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
153