Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Qupperneq 18

KAHLIL GIBRAN:
Tvær dæmisögur
Veiðimennirnir.
Eiitt sinn á maídegi mættust
Gleðin og Sorgin í grennd við
dimmblátt stöðuvatn. Þær heils-
uðust kunnuglega, settust niður
á vatnsbakkann og hófu sam-
ræður.,
Gleðin talaði um fegurð jarð-
arinnar, þau undur, sem dag-
lega gerast, þegar brumið vakn-
air á trjánum í skóginum og dal-
irnir blómgast. Og hún ræddi
um gullin göng dögunarinnar
og rökkurmilda hörpu kvölds-
ins með roðaglóð í strengjum.
Sorgin samþykkti alit, sem
Gleðin sagði, þvi að einnig hún
þekkti töfra og fegurð þessarar
árstíðar. Og hún lýsti af innsæi
og mælsku þessum vormánuði,
sem er elskhugi akranna og æv-
vintýri fjallsins.
Lengi ræddust þær við, Sorg-
in og Gleðin, og voru sammála
um allt, sem þær þefcktu.
Hinum megin vatnsins voru
tveir veiðimenn á ferð. Þeim
varð litið yfir vatnið og annar
þeirra sagði: „Hvaða tvær kon-
ur skyldu vera þama á gangi?“
„Sagðirðu tvaer. ég sé aðeins
eina“ sagði hinn veiðimaðurinn.
„En þær eru tvær“.
„Efcki get ég séð nema eina
og spegilmynd vatnsins sýnir að
eins eina konu“.
„Nei, þær era tvær, og tvær
speglast þær saman í vatns-
fletinum“.
„Vitleysa, sérðu ekki, að
þetta er ein fcona á ferð?“
„En ég sé svo greinilega, að
þær era tvær“.
Og allt fram á þennan dag,
segir annar veiðimaðurinn, að
félagi hans sjái tvöfalt, en hinn
segir: „Vinur minn er sleginn
bMndu“.
Ljóðin tvö.
Fyrir mörgum öldum mætt-
ust tvö skáld á veginum til
Aþenu. Þeir glöddust yfir sam-
fundunum, og annað skáldið
spurði félaga sinn, hvað hann
hefði ort nýlega og hversu það
hljóðaði.
Og skáldbróðir hans svaraði
stoltur: „Einmitt nú hef ég ort
mitt bezta ljóð — ef til vill
mesta ljóð, sem enn hefur ver-
ið skráð á grísifca ungu. Það er
ákall til Seifs, sem er æðstur
guða“.
Þvi næst dró hann bókfell
undan yfMiöfn sinni og mælti:
„Hérna geturðu séð, ég hef það
meðferðis, og mér er ljúft að
lesa það fyrir þig. Komdu, við
skulum setjast í skugga kýpurs-
trjánna“.
Og skáldið flutti ljóð sitt með
myndugleik, langan kvæðabálk
og háfleygan.
Og skólabröðiir hans sagði vin
gjarnlega: „Þetta er mikið
kvæði og mun lifa um aidir og
varpa ljóma á nafn þitt“.
„En hvað hefur þú skrifað
þessa síðustu daga“ innti sfcáld-
ið hann náðugt.
„Lítið fer nú fyrir því“, svar-
aði félagi hans. „Ég hef ekki ort
annað en átta hendingar um lít-
ið barn að leilk í fögrum garði“
Og hann hafði yfi-r þessar fáu
hendingar, látlaust og þýðlega.
„Ekki svo afleitt ekki sem
verst“, tautaði skáldið.
Því næst skildu leiðif, og hélt
hvor í sína áttina.
Nú, tvö þúsund árum síðar,
eru hinar átta hendingar um
barn að leik, þýddar og lesnar
á ölilum tupgum heim-s, og ali-
ir unna þessu litla 1-jóði og
geyma það sér í munni.
En þótt kvæðið langa, Seifi
til lofs og dýrðar, sé enn varð-
veitt í bókasöfnum og skóla-
kjöllurum, þá les það enginn né
elska-r það.
M.J. þýddi.
ust af samtíð þeirra. Meðal barna
Þorláks er^ Guðveigur, nú búsett-
ur í Reykjavík. Guðveigur á nú
níu börn, öll vel gefin. Tvær dæt-
ur hans háfa farið utan til þess að
mennta síg. Önnur á að loknu námi
að taka við stóru heimili vangef-
inna barna á Akureyri. Hún heit-
ir Kolbrún, og er nú gift Agli
Thorlacíus.
Og svo er það móðir mín. Þeg-
ar hún átti Vilborgu, systur mína,
lá hún í sex daga, fór á fætur á
sjöunda degi. Þá var mikill þurrk-
ur. Allir fóru út á Grund í hirð-
ingu, þvi mikið var undir af heyi
og mikil vötn, sem þurfti að fara
yfir. Þennan dag mjólkaði móðir
mín fjörutíu ær 1 kvíum og fjórar
kýr.
Þennan sama dag smöluðum við
Hálfdan, bróðir minn, ánum, ég þá
fimm ára, en hann sex ára.
Móðir mín varð 93 ára. Hún lá
stutta Iegu og ha-fði góða sjón til
æviloka.
Þegar ég nú dreg þessar mynd-
ir fram úr sjóði minninganna, hef
ég fátt að styðjast við nema minn-
ið, sem ég vona, að enn sé óbilað,
þótt ég sé bráðum áttatíu og átta
ára.
Ég á nú fjögur börn á Iífi, tólf
barnabörn og séytján barnabarna-
börn, og sextán ljósubörn get ég
reiknað mér.
Ég var ekki lærð ljósmóðir, en
var þó sótt í forföllum ljósmæðra.
Við þessi störf vantaði mig alla
þekkingu og allt til alls, og ekki
voru einu sinni til sótthreinsunar-
meðöl. En það hjálpaði, hve kon-
urnar voru vel gerðar til sálar og
líkama. Þær gerðu sér allt að góðu,
voru glaðar, ske-mmtilegar og hug-
hraustar. Þeim-eg börnunum heils
aðist vel. Guð var með mér 1
hverju verki og allt blessaðist og
fór vel.
Allir niðjar mínir brosa nú við
mér og bera mig á höndum sér og
líka börnin, sem ég laugaði, þeg-
ar þau litu fyrst dagsljósið.
Ég lýk svo þessu spjalli og þyk-
ist hafa efnt loforð mitt við vin
minn, sem bað mig að segja sér
sögu. Hann og aðra bið ég vel að
virða.
Skálafelli 1. desember 1968,
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
162