Tíminn Sunnudagsblað - 09.11.1969, Blaðsíða 8

tðsKÚ 'og hurídatauma', í>vi áð dýra*
veiðar voru eftirlætisiðja presís-
ins. Sá kristindómur, sem Georg
komst nú í snertingu við í söfn-
uði húsbónda síns, var honum al-
gerlega framandi og nýr. Það var
reyndar ekki aðeins eigandi fyrir-
tækisins, sem var svona áhugasam-
ur og brennandi í trú sinni. Nokkr-
ir piltanna voru sama sinnis og
hann. Einkum þótti Georg einn
þeirra bera af öðrum. Hann var
N fremur hægur og hlédrægur. Samt
báru piltarnir virðingu fyrir hon-
um, og einatt varð Georg skömm-
ustulegur, þegar hann hafði við-
íhaft ljótan munnsöfnuð eða sagt
hæpna sögu og hann varð þess var,
að þessi trúaði piltur hafði heyrt
til hans.
Afturhvarf.
Einlægni þessa unga manns og
viðleitni Holmes til þess að hafa
trúarleg áhrif á menn sína urðu
smám saman til þess, að Georg fó1’
ósjálfrátt að skoða hug sinn og
velta því fyrir sér, hvar hann væri
sjálfur á vegi staddur. Samvirka
hans varð óróleg. Orð eins og synd,
dómur og endurfæðing fengu nýj-
an hljórrs, urðu raunveruleg, og
hann tók að spyrja sjálían sig.
hvar sá vegur endaði, sem hann
gekk. Hann skyldi þó aldrei enda í
vegleysu?
Hann reyndi að hrista þett.j af
sér og vildi taka gleði sína á ný.
En einhvern veginn var ekk.i eins
gaman og áður og ekki eins auð-
velt að skemmta félögum sínum
með grófyrðum og skrítlum. Það
fór ekki hjá því, að hann veitti
trúuðum starfsbræðrum sínum eft-
irtekt. Þeir lifðu reglusömu og
staðföstu lífi. Þeir voru ekki fjötr-
aðir í lesti og syndir eins og hann
sjálfur og margir félagar hans.
Þegar hann bar sig saman við þessa
’ menn, fann hann vel, að hann stóð
þeim langt að baki.
Georg fór að reyna að biðja til
Guðs. En svo töm voru honum
blótsyrðin, að þau komu jafnvel
fram á varir hans, meðan
hann baðst fyrir. Samt gafst hann
ekki upp- Hann einsetti sér að leita
Krists í einlægni. Hann tók að
ræða við einn trúuðu piltanna um
kristna trú og þiggja hjá honum
leiðbeiningar, og reyndist hann
honum hin mesta hjálparbella í
baráttu hans. Hægt og óumflýjan-
lega barst hann nær þeirri slupdú,
er Kristur varð þQþtim vjruíei®
. og hann fann sólu líhumvifid.
896
f>að gerðist’ «’.sunhudágskvö?d >
nokkurt veturinn 1837. Hann var
þá í kirkju herra Holmes og sat á
aftasta bekk og hlýddi á prédik-
un prestsins. Það lék enginn
frægðarljómi um nafn séra James
Evans, sem starfaði í Zíon-kap-
ellunni. Og ekki var heldur neif.t
sérstakt við prédikun þá, sem hann
flutti umræddan sunnudag. En fyr-
ir látlaus orð hans og boðun og
einlæga sannfæringu, sem knúði
fram boðskap hans, lukust upp
augu unga mannsins, — unga pilts-
ins, því að Georg var aðeins 16 ára
gamall, — svo að hann öðlaðlst
frið í trúnni á Krist Jesúm. Jesús
hafði tekið á sig syndir hans og
ávirðingar, og honum var opin leið
til sátta og friðar við Guð. Hann
■höndlaði sjálft fagnaðarerindið.
,,Ég get ekki lýst því“, sagði hann
síðar, „hvílíkur fögnuður og frið-
ur streymdu inn í sál mína, er ég
sá það í fyrsta sinn, að Drottinn
Jesús hafði dáið fyrir syndir mín-
ar og þær voru mér fyrirgefnar“.
— Engan grunaði þá, að á þessari
kvöldstund væri í raun og veru að
gerast atburður, sem áttj. eftir að
hafa áhrif á líf milljóna manna
um viða veröld.
Þegar Georg kom heim að lok-
inni guðsþjónustunni, fór hann inn
1 verzlunina, og í einu horninu á
bak við búðarborðið beygði hann
kné sín og þakkaði Guði. Var
þessi bænastund eins og frek-
ari staðfesting þess, að upp frá
þessu vildi hann vera kristinn mað-
ur og helga Kristi alla krafta sína,
lifa honum, ekki aðeins í söfnuðin-
um, heldur einnig á vjnnustaðn-
um og hvar sem hann væri.
Nokkru síðar gekk Georg i söfn- *
uðinn, sem húsbóndi hans til-
heyrði, og ekki leið á löngu, þar til
hann var orðinn virkur þátttakandi
1 starfi safnaðarjns. Að visu fann
ihann, að hann skortj .mjög kristi-
lega þekkingu, svo að margir, sem
voru honum yngri að árum, stóðu
honum framar í þeim efnum. Hann
Settist því á bekk með sunnudaga-
skólaibörnum til þess að læra eins
0| þau og þótti það engin minnk-
un.
Revní á þolrifin.
Nú var þess ekki langt að bíða,
að þess yrði vart í fyrirtæki Holm-
es, að breyting hafði orðið á unga
piltinum frá Somerseth. Hann fór
meira að segja að ræða við félaga
ta um roynslu sína og hvatti þá
iminn tu þess ao leitö Krlsts óg
géfa'!sig 'hónum á vald. Haím var
kátur og fjörugur sem fyrr, en
grófyrðin heyrðust ekki lengur.
Það var augljóst, að hann var ann-
ar maður.
Tveim til þrern árum síðar iauk
námstíma Georgs Williams hjá
Holmes. Kvaddi hann þá þennan
ágæta húsbónda sinn og vann sí3-
an um tíma hjá bróður sínum,
sem hafði stofnað fyrirtæki í smá-
bæ einum. En til Lundúna hiaut
Georg að fara, ef hann átti að gera
sér vonir um einhverja framtíð í
starfi sínu. Hann lagði því
land undir fót ásarnt Friðriki brcð-
ur sínum, og ákvað Friðrik að ger-
ast talsmaður hans í fyrirtæki einu,
sem hann hafði sjálfur numið i, en
það var Hitchcock og Rogers,
meiri háttar verzlun, sem var til
húsa rétt við Pálskirkjuna í miðri
London.
Herra Hitohcock leizt ekki vel
á piltinn. Hann var meðal annars
allt of lítill vexti, sagði hann. En
Friðrik hrósaði bróður sínum á
hvert reipi, og eftir nokkrar for-
tölur fékkst forstjórinn til þess að
hugsa sig um til næsta dags. Georg
kom aftur á tilsettum tíma, spennt-
ur af óvissu og eftirvæntingu, —
og hreppti stöðuna, að minnsta
kosti til bráðabirgða.
Þarna hjá Hitchcock og Rogers
urðu menn að halda á spöðunum.
Vinnutíminn var frá klukkan sjö
á morgnana til niu á kvöldin. Upp-
sagnarfrestur var enginn, ef því var
að skipta. Starfsmannahópurinn
var fjölmennur, 140 manns, og
þetta var næsta mislit hjörð. Sam-
keppni var hörð milli kaupmann-
anna, og þeir vönduðu ekki alltaf
aðferðirnar til þess að ná undir-
tökunum í baráttunni, hvorki gagn
vart keppinautum né viðskipfavin-
um. Má segja, að víða hafi ein-
kunnarorð þeirra verið þau, er
Sþúli IjlíigrnjssOJL fjgar
fékk að heyra á sínum tíma, ér
hann vann hjá dönskuni: „Viktaðu
rétt, strákur!" Það er: vertu held-
ur fyrir neðan rétt mlál en ofan.
Þarna var sami háttur hafður á
og í Bridgewater, að allir starls-
mennirnir bjuggu í eins konar
heimavist. Þeir kúldruðust í iitl-
um herbergiskytrum og voru sam-
an tveir og þrír, jafnvel í minnstu
herbergjunum, en fimm eða sex,
þar sem eitthvað var rýmra. Klukk
án ellefu á kvöidin urðu allir að
vera konmir inn. Að öðrum kosti
var forstjóranum gert aðvart, og
T I M I N N — SUNNUÐAG8BLAÐ