Tíminn Sunnudagsblað - 09.11.1969, Blaðsíða 9
Drengirnir eru tíu, allir í KFUM og allir tvíburar. KlæðaburSurinn vitnar um, hverjir eru bræður.
•enginn óskaSi eftir að verða kall-
aður fyrir daginn eftir.
Óregla var töluverð meðal ungu
mannanna, og höfðu þeir gert
sauíning við veitingamann, sem
átti krá þarna rétt hjá, um nokkur
viðskipti seint á kvöldin, þegar all-
ir væru komnir inn. Létu piltarnir
peninga og pöntunarseðil jafnan
síga niður í stígvéli út um glugga.
sem sneri út að húsagarðinum.
Veitingamaðurinn fyllti stígvélið
og gaf síðan mefki, og það hvarf
aftur inn um gluggann. Síðan hófst
næturgleðin.
Georg Williams var einmana.
Þarna virtist á ýmsan hátt grýttari
jarðvegur en í Bridgewater. Það
var enda almannarómur, að slik
væri spillingin við fyrirtæki Hich-
cock og Rogers, að trúuðum manni
væri þar naumast vært. — En þeg-
ar Georg hafði verið þar í þrjú ár,
hafði ástandið breytzt svo, að það
orð komst á, að þar væri ekki unnt
að komast hjá kristilegum áhrif-
um.
Truflun á bænastund.
Það vakti ekki litla athygli
meðal þessara lífsglöðu manna,
þegar Biblía fannst dag einn í einu
herberginu, stuttu eftir að Georg
hafði verið ráðinn til starfa. Hvað
var nú á seyði? Hver var eigand-
inn? Var þetta alvara eða aðeins
léleg fyndni? Brátt upplýstist um
eigandann. Það var nýliðinn
frá Somerseth. Nú, já, sveinstaul-
inn sá s'kyidi fljótlega losaður við
firrurnar En undrun manna óx.
Morgun einn vaknaði einn piltur-
inn í fyrra lagi. Sér hann þá, að
Georg liggur á hnjánum á bæn við
rúmið sitt. Svo? Pilturinn seildist
gætilega út fyrir rúmstokkinn eft-
ir öðrum þunga skónum sínum,
hóf hann á loft — og henti hon-
um í fallegum boga yfir gólfið.
Hann var hittinn. Bænamaðurinn
fékk bylmingshögg i höfuðið. En
hrekkurinn tókst ekki alveg. Georg
hélt áfram bænagerð sinni eins og
ekkert hefði í skorizt — og rétt.i
síðan félaga sínum skóinn bros-
andi!
Það fór svo, að Georg ávann sér
virðingu 'félaga sinna. Hann var
enginn skýjaglópur. Og hann sýndi
engin merki þess, að hann teldi
sig meiri félögum sínum eða þætt-
ist vera heilagur og lýtalaus. En
hann játaði hiklaust, að hann tryði
á Krist og vildi lifa að hans vilja
og þjóna honum, og piltarnir
fundu og sáu, að það var meira en
munnfleipur. Oft reyndu þeir að
freista hans. Þeir gerðu til dæmis
ítrekaðar tilraunir til þess að fa
r í M I N N
SUNNUDAtíSBLAÐ
897