Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1970, Page 10

Sveinbjörn Beinteinsson:
FERÐAKV/EÐI FRÁ
TUTTUGUSTU ÖLD
Mál er að sálm ég syngi
svo skal þá upp með hann.
Heimsfrægð í Húnaþingi
hlaut einn f jallreiðarmann.
Átti sá maður mæti
margan frísklegan klár,
upphófst í óðalssæti
eigaudi þúsund fjár.
Fram gengur sagan sanna.
sveitarhöfðinginn var
meðal yppurstu manna
metinn sem vera bar.
Ekkert ágæti skorti
allt lýsti góðum hag.
Margur því um hann orti
einkar smekklegasi brag.
Þess varla þarf að geta
þó ég minnist á slíkt,
kaus hann og kunni að meta
kvonfangið gott og ríkt.
Börnin með bestu listum
bjuggu nú hér og þar.
Algróin ættarkvistum
átthagabyggðin var.
Sat nú að sínu ríki
seggur við efnin sterk,
gamalla garpa líki,
glöggur á fé og verk.
Ox þar á ýmsar lundir
allt sem gat haginn bætt.
Áleit hann um þær mundir
ei við freistingum hætt.
Að bar á einu hausti
eftir fjallreiðarskol
búandinn heilsuhrausti
hvíldi sinn lúinn bol.
Bráðduglegt bóndamenni
bældi sig nokkra stund.
Varmur um vanga og enni
vaknar hann af þeim blund.
Húsfreyja sat við sauma.
Svo spyr hún eiginmann:
Hafðir þú harða drauma?
Hermdu mér allan sann.
Risinn til fulls á fætur
frúnni hann strauk um kinn.
Ekki var, sagðann, sætur
síðdegisblundur minn.
Ferð á ég fyrir höndum
fresta sem ekki má,
heiðum og heimalöndum
hverf því að sinni frá.
Kalla mig huldar kenndir,
kveð ég mitt höfuðból.
Þó verð ég hvað sem hendir
heimkominn fyrir jól.
Hóf þá inn herðabreiði
hrossreið um fjallastig.
Gránuð Grímstunguheiði
greiddi hans för um sig.
Napur náttéljagari
næddi kempunni mót.
Sviplegur suðurfari
sundreið Norðiingafljót.
Kom hann að
Kalmanstungu.
Kaffið standaudi saup.
Karlarnir kátir sungu
kvæðið um Sörlahlaup.
Taumana frjálsa fengu
fákar hans uppúr þvi.
Gusurnar yfir gengu
Geitárvöðlunum í.
Skeifum barði með skundan
skjólfáan Langahrygg.
Flögraði felmtruð undan
fjallrjúpumóðir stygg.
Fluttur af átta fótum
fór hann um Kaldadal.
Hregg á haustveðramótum
hlýjum loftvindurn stal.
Bóndinn í Brunnum hafði
bið ekki langa stuud,
fljótt hann til ferðar krafði
framsækin karlmannslund.
Ármanns fjallbúafriður
freklega rofinn var.
Kom hann í Kluftir niður
kunnugur ölla þar.
iSöng hann við Meyjarsæti
sálminn Fjallreiðarhvöt.
Upphóf svo önnur læti
ofan Hofmannaflöt.
Ymjandi kveðinn óður
æstist með sköllin há.
Hlustaði Markús hljóður
hlaðvarpa sínum frá.
Norðan um Þingvöll þeysti
þenkjandi sögugrein.
Feðranna frjálsa hreysti
flaug þar í merg og bein.
Söng hann um sagnaslóðir
sígildan hetjubrag.
Hrímhvft hagsældamóðir
hreifst við svo þróttugt lag.
Kvað við í Öxaránni
ómur af týndum seið.
Beinin í gömlu gjánni
glumdu við mannsins reið.
Síst veik frá sínu striki,
sjaldan til baka leit,
æddi með engu hiki
ofaní Mosfellssveit.
Ekki var þörf að eggja
óbilgjarnan ó reið.
Hræddir til handa beggja
hrukku menn þar úr leið.
Stórskáld úr sínum Steini
stúrið hornauga gaut.
Trú ég sá gamli greini:
Geyst fara tröll um braut.
Þusti hinn þrekni maður
þaðan um farinn veg.
Brátt fann sá bóndinn glaður
borgstrætm glæsileg.
Lét hann þar léttan troða
lífmikil hross urn skeið.
Fyrir vél eða voða
vék hann þó sízt úr leið.
För sinni frægðarmaður
fram hélt þar enn um stund,
leið sína lagði glaður
loks í eitt húsasund.
Sat þar við seið á hjalli
— sól var gengin til hafs —
kuklvís að kyngispjalll
kvenprestur galdrastafs.
t54
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ