Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1970, Blaðsíða 13

a® í Skagafirði á uppvaxtarár-
íþínum?
— Það var kominn farkennarl í
Jireppinn, þegar ég komst á skóla-
'Skyldualdur, og ég fékk víst átta
vikna kennslu á hverjum vetri eins
og lög stóðu til þá. Kennari minn
vaæ Steinn Stefánsson frá Efra-
Ási, sem seinna kvæntist Soffíu,
elztu systur minni, og gerðist
þannig mágur minn. Þau bjuggu
síðan allan sinn búskap i Neðra-
Ási.
— Hvenær hleyptir þú svo
heimdraganum?
— Ég var heima við nokkur ár
eftir fermingu, og reri meðal ann-
ars tvær vorvertíðir í Drangey.
— Drangey?
— Já. Það var legið við í Drang-
ey og róið þaðan. Við bjuggum I
girjótbyrgjum, sem hlaðin voru í
fjörunni þessari einu, sem þar er.
Byrgin voru hlaðin úr grjóti og
tjaldað yfir þau með segli eða
striga.
— Voru byrgin ebki tjölduð
Innan?
— Nei, langt í frá. Eina hagræð-
ið innan stokks voru hey- eða
hálmdýnur, sem breiddar voru á
gólfið. Á þeim sváfum við.
— Þetta hefur verið bölvað
hundalíf?
— 0, heldur held ég að það
þætti þægindalítið nú á dögum.
Þrengslin voru svo mikil, að við
urðum að liggja tilfætis, og svo
þröngt var bekkurinn setinn, að
maður lá við mann á gólfinu. Byrg
in þurfti að hlaða á hverju vori,
því að sjórinn sópaði öllu lauslegu
burt að vetrinum.
— Hvað voruð þið að veiða
þarna?
— Fyrst og fremst var veiddur
fugl á fleka. Þeim veiðum var
þannig hagað, að bundnir voru
saman þrír flekar, og hét það þá
niðurstaða. í geginum flekana
voru dregnar hrosshárssnörur,
alltaf úr taglhári, og þær siðan
egndar. Svo var vitjað um þetta
kvölds og morgna.
— Veidduð þið mik’.ð svona?
— Já, já. Það veiddist aHtaf
rnikið. Okkur þótti ekki vel ganga,
nema við veiddum tvö til þrjú
hundruð fugla á viku. Þetta var
jafnan fyrsta nýmetið, sem maður
f’ékk á vorin, og var mörgum
manni ‘kærkomið, enda var fugl
seldur um allar nálægar sveitir.
Vorið 1915 hættu foreldrar mín-
Ir búskap. Þá fór ég í kaupavinnu
um sumarið, en haustið eftir fór
ég í gagnfræðaskólann á Akureyri,
var þar næstu þrjá vetur og lauk
gagnfiræðaprófi. Á sumrin vann ég
hvað sem til féllst, nema sumarið
1917. Þá bar nokkuð nýrra við,
því að þá vann ég í kolanámu á
Tjörnesi. Þá geysaði heimsstyrjöld,
svo sem kunnugt er, og þá voru
mikil vandræði með eldivið. Kol
voru feikilega dýr og erfitt að ná
í þau.
— Hvernig voru þessi Tjörnes-
kol?
— Þau þóttu nú ekki góð. Hita-
lítil þóttu þau, og leirborin nokk-
uð, en um það tjáði ekki að sak-
ast. Tímarnir voru slíkir, að menn
neyttu bókstaflega ailra hugsan-
iegra tækifæra til þess að sjá sér
og sínum borgið. Þessi vera min
þarna á Tiönnesinu varð söguleg
fyrir mig að því leyti. að þar komst
ég í fyrsta sinn á ævinni í kynni
við verkalýðshreyfinguna, en þau
áttu eftir að verða meiri og nánari
síðar. Verkamannafélag Akur-
eyrar, undir forystu Erlings Frið-
jónssonar. sendi okkur þangað til
þess að afla kola handa félags-
mönnum. Það annaðist alla flutn-
inga til okkar og frá okkur. Bátur
flutti kolin til Akureyrar og færði
okkur vistÍT og annað það, sem.
við þurfturn á að halda. Að öðru
leyti vorum við þarna eins og
hverjir aðrir útilegumenn. Við vor-
um átta í mínum hóp, og fjórir
eldri mennirnir bjuggu á bænum
Ytri-Tungu, e>n við, strákarnir fjór-
ir, biuggum í fjárhúsi undir Hall-
bjarnarstaðakamhi, sem frægur er
vegna sinna stórmerku skeTjalaga.
Hver hefur ekki heyrt talað um
Tjörneslögin?
— Þú sagðir áðan „í minum
hóp“. Voru fleiri við námugröft
þarna?
— Já, það var nú ekki alveg
laust við það. Ríkið rak þarna um-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
589