Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1970, Blaðsíða 15

fyek’k, sem hann mun ekki verða
hra'kinn úr, þótt tírnar líði.
— Þegar nú kreppuárin voru
um garð gengin með öllum sínum
íeiknum, hvað tókstu þá til
bragðs?
— Ég var lengi á Vinnumiðlun-
arskrifstofunni — það urðu víst
fjórtán ár alls. Þegar nú síðari
styrjöldin var skollin á og atvinna
orðin næg, var mér sagt upp þar.
t>á fór óg í Bretavinnu, en réðst
að því loknu aftur á Vinmumiðlun-
arskrifstofuna og vann þar, þang-
að til hún var lögð niður með lög-
um árið 1950.
— Fórstu þá að vinna á Skatt-
stofunni?
— Nei, ekki strax. Ég vann eitt
og annað, og var meðal annars hálft
þriðja ár suður á Keflavíkurflug-
velli. En nú förum við samt að
nálgast þann áfanga æviferi'ls
míns, þar sem ég er nú staddur.
Þetta byrjaði með því, að ég hafði
verið kosinn í ffamtalsnefnd
Reykjavíkur, fulltrúi Sósíalista-
flokksins, árið 1942. Þar átti
ég sæti — að vísu ekki alveg óslit-
ið — allt til ársins 1968. Það eru
sem sagt ekki nema tvö ár, síðan
ég hætti þar endanlega. Framtals-
nefnd hefur auðvitað með framtöl
að gera, og við gátum ekki hjá
því komizt að kynnast Skattstof-
unni og starfsliði hennar. Enda
eru öll störf framtalsnefndar þar
unnin. Útkoman úr dæminu varð
svo sú, að ég réðst fastur starfs-
maður á Skattstofuna árið 1956 og
hef verið þar síðan.
— Er ekki hryllilegt að liggja
yfir töTum allan liðlangan daginn?
— 0, læt ég það allt vera. Þótt
ég sé að puða í tölum á daginn,
læt ég þær ekki ráða yfir lífi mínu
eða valda mér leiða. Samstarfsfólk
mitt er líka einstaklega gott, allt
upp til hópa. Mér líkar því bet-
ur við það sem ég er lengur með
því.
— Hvað gerirðu í tómstundum
þínum?
— Á síðari árum hef ég hneigzt
æ meira að ferðalögum. Ég hef
mjög lengi verið félagi í Ferðafé-
lagi fslands, hart nær fjörtíu ár.
Bezt uni ég mér uppi á öræfum,
fjarri öllum mannabyggðum —
ekki mönnum. Menn eru mér ekki
til ama, og hafa aldrei verið það.
Nú. Svo hef ég ferðazt allnokkuð
til útlanda. Meðal annars var ég í
fyrstu sendinefindinni, sem fór til
Kína. Það var árið 1952. Meðal
Jóhannes frá Asparvík:
Heklueldar
Aleinn á Heklu-elda slóð
orðvana stend og liljóður,
mig brestur þrótt til að laga Ijóð
og lífga minn andans gróður.
Svo stórbrotna leit ég landsins
sýn,
er logar úr fjöllum stóðu,
að strengjalaus hlustar harpan
min
á hljómana jötunóðu.
Jarðar í iðrum umbrot stór,
ógnandi glóðakveisa,
dynur þar vítis dökkur kór
dauði og heljareisa.
Jarðskorpan rofnar, rauða-glóð,
runnin úr djúpsins leynum,
þeytir með hljóðum, ær og óð,
eldbræddum vikursteinum.
Sortnar himinn, en hátt við hvel
helglóðamðkkur svífur,
biksvarta myrkurs brunaél,
blossi af eldi rýfur.
Við ógnþrungin kvíða og krampa
flog
kveinkandi jörðin skelfur,
í gígnum duna dauðasog
og dimmrauðar glóðarelfur.
Hraunelfan stöðugt streymir
fram,
storknuð á yfirborði.
Dynur í eyrum glóðaglamm,
gígsins er nægnr forði.
Úr gapandi hraunsins grýttu
brún
glóandi auga stara.
Á jarðsöguspjöld er rituð rún
af rauðevff3um djöflaskara.
Mikil er þarna mannsins smæð
við máttarvaldanna glímu.
Hver hefur slíkan eld í æð
og æfir þann brag og rímu?
Þar er ekki á f'lrðum álfagrín,
en orkan í mætti og veldi.
Því gleymist engum hin glæsta
sýn
frá gjósandi Heklueldi.
ferðafélaga minna voru þeir Jó-
hannes úr Kötlum og Þórbergur
Þórðarson, svo þú getur sagt þér
það sjálfur, að ferðin sú rnuni ekki
hafa verið neitt sérlega leiðinleg.
— Fenguð þið að sjá Maó for-
mann?
— Já. Hann sat með ok’kur eina
kvöldveizlu.
— Og hann er hvorki með horn
nú hóf?
— Ekki svo ég sæi. Mér virtist
þetta ósköp mennskur maður. Lit-
ið eitt í hærra lagi, af Kínverja að
vera, og dálítið tekinn að þykkna
utan um sig, þegar þetta var. —
Já, svo hef ég ferðazt allmikið um
það svæði, sem við á klúðurslegu
máli köHum Austurlönd nær, Það
er að segja Egyptaland, ísrael, Jór-
daníu og fleiri lönd þar um slóðir.
Ég fékk til dæmis ágætis tækifæri
til þess að spóka mig í Jerúsalem,
þeirri íornfrægu borg. Auk þess
hef ég fexðazt um m’öi-g önnur
lönd, sem of langt yrði upp að
telja, og fáir mundu IMega hafa
gaman af að heyra.
— En þér er alltaf jafnmikil
upplyfting að ferðalögum?
— Já. Þetta er afbragðs tilbreyt
ing, sem heldur manni hraustum
og hressum, þegar maður annars á
við endalausar innisetur að búa.
Og nú er ég orðinn sjötíu og
þriggja ára og hættur á Skattstof-
unni sem fastur starfsmaður. Er
þar aðeins sem lausamaður á tíma-
kaupi. Mér finnst ég eiginlega ekki
hafa undan neinu að kvarta, þótt
ekki hafi allar mínar vonir rætzt,
sem ekki er heldur von. Ég á fjög-
ur böm á lífi, sem öll hafa reynzt
hinir nýtustu þegnar. Og þegar
ég lít tU baka, finn ég ekki betur
en ég sé sáttur við lífið.
Ég er að vísu ekki enn í nein-
um ferðahug héðan, en þegar þar
að kemur, held ég, að ég segi rétt
sl svona upp á gamlan, íslenzkan
sveitasið: „Verið þið nú öll bless-
uð og sæl, og þakka ykkur fyrir
samfylgdina".
—V.S.
Xl MLIJS-N - JSUNNUDAGSBLAÐ
Wf* •
591