Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Síða 2

i
★★ Strætin í Reykjavík voru
lituð blóði — það fréttum við
frá útlandinu. Grimmir slátr-
arar æddu um borgina að fyr-
irlagi ennþá grimmari yfir-
valda, er ekki mega hund líta,
frekar en Hitler heitinn Júða,
án þess að heimta hann til helj-
ar færðan. Þetta var Bartóló-
meusarnóttin franska, blóðbrull-
upið í París, komin niður á
jörðina í nýrri mynd — hundar
íshafseyjunnar ofurseldir ör-
lögum Húgenotta. Fagurrauður
dreyrinn hrópar til himins.
Fréttamenn af fjörrum lönd-
um flugu allt hvað af tók yfir
láð og lög til þess að nálgast
hrellinguna, eigandi það á
hættu að verða teknir í mis-
gripum — sýndu þó þann of-
urhug að knýja á dyr á hús-
um morðingjanna og setja und-
ankomu hunds á svið til ljós-
myndunar eftir svipaðri for-
múlu og beitt var í Danmörku,
þegar ofsóttu fólki var komið
yfir sundið á styrjaldarárun-
um. Og úti í Englandi báru
tilfinningarnar grandvart fólk
ofurliði, svo að það reis upp
frá sjónvarpstækjunum sínum
og fréttamyndunum frá Víet-
etnam og Norður-írlandi, til
þess að fara mótmælagöngu að
íslenzka sendiráðinu í Lundún-
um. Því að stórletraðar heims-
fréttirnar af hundaæðinu í
mannfólkinu á íslandi leyfðu
því ekki að sitja með hendur
í skauti. Samvizkan kallar —
hún hrópar og gefur engin
setugrið við arininn: Líknið,
líknið þ(;ssu ofsótta dýri, sem
Shakespeare hastaði á: „Pish
for thee, Iceland dog, thou
standeared cur of Iceland“.
★★ Þá vitum við það, hvernig
hundkvikindin eru végin í
hrönnum í Reykjavík. Önnur
saga er af því, hvernig sumir
nafntogaðir samtíðarmenn okk-
ar hafa dáið ár eftir ár í soð-
kötlum fréttastofnananna og á
síðum heimsblaðanna úr flest-
um skæðum sjúkdómum, sem
þekktir eru. Engum hefur þó
verið jafnoft veittar nábjargirn
ar og þeim gula breiðnef, Maó
Tse-túng, sem fróðum mönnum
telst til, að geispað hafi gol-
unni sjö eða átta sinnum og
allt orðið að bana, sem lífi fær
grandað, nema þá kannski
hrossasótt og Hvanneyrarveiki.
Síðast féll hann einmitt fyrir
ofurborð um sama leyti og tor-
færast var um Reykjavíkurgöt-
ur vegna valkastanna, sem lög-
reglan hlóð í hundastríðinu. En
að því leyti olli sú andlátsfregn
ekki jafnhastarlegu ölduróti og
örlög hinna standeyrðu íslands-
hunda, að hvergi skæddi fólk
sig til langrar mótmælagöngu,
svo frétzt hafi. Enda mætti það
æra »óstöðugan að fara alltaf a
stúfana, þegar Maó Tse-túng
deyr.
★★ Það mun hafa verið í
aprílmánuði árið 1950, að fjöl-
miðlar aflífuðu hann í fyrsta
skipti, og sögðu heimsblöðin,
að hann hefði dáið eftir krabba-
meinsuppskurð. Um miðbik
sumars 1955 dó hann öðru
sinni, og þá var það heilablæð-
ing, sem kom honum í gröfina.
í maímánuðl 1956 fékk hann
slag, sem dró hann til dauða.
í ágústmánuði 1957 var hann
dauðvona af berklum, sem
höfðu þjáð hann síoan á barns-
aldri, en þar að auki var hann
m
með háan blóðþrýsting, bilað
hjarta og sundurgrafin nýru og
loks aðframkominn af lunga-
krabba. í ársbyrjun 1959 stein-
dó hann úr torkenndum sjúk-
dómi, nýbúinn að fá Lín Sjaó-
sjí öll-völd í hendur. Eftir
þetta var hann við óvenjulega
góða heilsu í rúm sex ár. En
svo reið líka skruggan yfir: í
marzmánuði 1966 hrökk hann
næst upp af standinum, þó svo
að „áreiðanlegustu fréttastofn-
anir“ gátu ekki alveg fullyrt,
hvort heldur hann var aldauð-
ur rétt einu sinni eða hafði ver-
ið sviptur völdum við dauðans
dyr. í aprílmánuði sama ár gat
bandaríski blaðamaðurinn Jósef
Alsop (einn þeirra, sem iðnast-
ur hafði verið við að koma drjól
anum fyrir kattarnef) frætt ver-
öldina um það, að Parkinsons-
veiki væri að leggja hann að
velli. í maímánuði var hann
svo, í rökréttu framhaldi af
því, sem á undan var gengið,
dauður og dottinn upp fyrir,
þó með þeirri leiðréttingu, að
banameinið hafði annað tveggja
verið kransæðastífla eða krabba
mein í kverkum. Síðustu and-
látsfregnirnar þetta vorið birt-
ust á síðum heimsblaðanna 8.
maí. En viti menn: Reis hann
ekki upp frá dauðum eins og
hans var vandi, að þessu sinni
á þriðja degi eftir alkunnu for-
dæmi, því að 10. maí tók hann
með virktum á móti sendinefnd
frá Albaníu. Síðan fréttist ekki
um dauðamönk á honum, þar til
í haust. En nú er þetta síðasta
andlát yfirstigið eins og hin
fyrri. Níu eru líf karlsins eins
og kattarins, og bandarískar
fréttastofnanir verða að lofa
honum að halda því níunda,
svo að Nixon geti fengið að tala
við hann. Á meðan má bjargast
við gömul banatilræði.
★★ Þannig er mörg uppákom-
an í veröldinni. En fréttaþjón-
ustan er í bezta lagi, guð sé
lof, og allt kemur til skila, hvort
sem tíðindin gerast í Kína eða
á íslandi. Það er bara, að bless-
að fólkið hafi við að trúa, því
að annars verður svo dauflegt
að ljúga.
J. H.
m
llMINN — SUNNUDAGSBLAÐ