Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Qupperneq 6

þar sem hann streittist á móti
vindum.
Það var byrjað að skyggja, er
hann kom heim í þorpið sitt. Jæja
— þarna var þó brunnurinn: Það
marraði í langri brunnstönginni.
þar sem hún reri til í vindinum.
Sjötta hús frá brunninum — það
var heimili hans. Hann nam allt í
einu staðar, keyrði hendurnar nið-
ur í kápuvasana, laut höfði. Svo
vék hann skáhallt heim að húsinu.
Hann óð blautan snjóinn upp að
hnjám, beygði sig niður að lágum
glugganum og kom undir eins
auga á móður sína. Það hafði ver-
ið dregið niður í olíulampanum,
og birtan var dauf, en þarna sá
hann hana samt, þar sem hún var
að bera kvöldmatinn á borð. Hún
var dökkklædd eins og hennar var
vandi — kyrrlát, hljóð og góð.
Hún hafði elzt, það sá hann, og
magrar axlimar voru ósköp beina-
berar. . .
(„Æ-já, maður hefði getað skrifað
henni nokkur orð á kvöldin, ef
maður hefði haft hugsun á því“. .
Hún rambaði í kringum borðið,
hógvær í bragði — það var súr-
mjólk, brauðhleifur, tvær skeiðar
og saltker, sem hún var með. Og
svo staðnæmdist hún allt í einu,
krosslagði magra handleggina
framan á sér og stóð þannig hugsi
um stund. Jegor Dremoff stóð úti
fyrir, og sem hann virti hana fyr-
ir sér, varð honum snögglega ljóst,
að hann mátti ekki hræða hana.
Hann mátti ekki verða þess vald-
andi, að örvæntingin hrukkaði
gamalt andlit hennar.
Þá það. Hann opnaði hliðið að
bakgarðinum, gekk meðfram hús-
inu og barði á útidyrnar. Hann
heyrði móður sína kalla:
— Hver er þar?
Hann svaraði:
— Það er sovéthetjan Grómoft
liðsforingi.
Hjartað barðist svo í brjóstinu á
honum, að hann varð að halla öxl-
inni upp að dyrastafnum. Nei,
móðir hans hafði ekki þekkt rödd-
ina. Það var líka eins og hann sjálf-
ur heyrði rödd sína í fyrsta skipti,
hversu breytt hún var orðin eftir
allar læknisaðgerðirnar: hás,
hljómlaus og þvogluleg.
—Hvað vilt þú? spurði konan
fyrir innan hurðina.
— Skila kveðju til Maríu Pólik-
arpovnu frá syni hennar, Dremoff
liðsforingja.
Þá opnaði hún dymar, hljóp til
hans og þreif hönd hans:
— Er Jegor á lífi? Er hann heil*
brigður? En hvað er ég að hugsa,
góði maður — að bjóða gestinum
ekki inn!
Jegor Dremoff settist á bekkinn
við borðið, einmitt þar sem hann
var vanur að sitja, þegar hann var
enn svo stuttfættur, að hann náði
ekki niður á gólfið. Þá hafði móð-
ir hans strokið hrokkinn kollinn á
honum og sagt: „Borðaðu nú, ástin
mín!“
Hann fór að segja hanni frá
syninum, sjálfum sér, og rakti
hvert smáatriðið af öðru: Hvernig
hann var haldinn í mat og drykk,
að honum liði vel, að hann væri
glaður og reifur, og vók að síðustu
stuttlega að orrustunum, sem
hann hafði tekið þátt í.
— Vill maðurinn ekki segja mér
eins og er, greip hún fram í fyrir
honum: Er ekki hræðilegt að haf-
ast við þarna á vígvöllunum?
Hún horfði á hann dökkum
augum, sem þó virtust helzt ekki
sjá hann.
— Jú, víst er það hræðilegt,
kona góð. Og þó venst maður því.
Svo kom faðirinn, Jegor Jegorí-
vítsj. Hann hafði líka hrörnað þessi
ár. Stutt skeggið var eins og í það
hefði verið sáldrað mjöli. Hann
renndi augum til gestsins á með-
an hann spyrnti af sér stigvélun-
um, leysti af sér trefilinn og fór
úr loðstakknum. Síðan gekk hanu
að borðinu og heilsaði með handa-
bandi. Æ, hversu vel kannaðist
hann ekki við þykka og heiðurs-
verða föðurhöndina! Hann spurði
einskis, því að hann þóttist undir
eins vita, hvers vegna hér var allt
í einu kominn maður með heiðurs-
merki á brjóstinu. Hann settist
þegjandi og hlustaði á gestin nmeð
hálflukt augu.
Þeim mun lengur sem Jegor
Dremoff sat þarna og talaði um
sjálfan sig — og þó ekki sjálfan
sig — án þess að foreldrar hans
bæru kennsl á hann, því örðugra
varð honum að rísa á fætur og
segja: „Þekkið þið ekki afskræmið
870
T t M I N N
SUNNODAGSBI.'VÖ