Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Blaðsíða 13

Benedikt Gíslason frá Hofteigi: „Hálfgert er ég hræddur oss / himinvistin svíki,
/ ef a3 hvorki ær né hross / eru í himnaríki."
fyrsta búnaðarsambandsfundinn,
sem haldinn var. Var hann einmitt
haldinn á Eiðum, þar sem ég hafði
nýverið stundað nám mitt.
Á þessum árum var Búnaðarfé-
lag Vopnafjarðar heldur lítilfjörí
legt og smátt í sniðum. Ekki töld-
ust aðrir bændur félagsmenn en
þeir, sem lagt höfðu í einhverjar
jarðabætur og fengið fyrir þær
styrk. Ég byrjaði því sem lítill full-
trúi lítils félags. Það féll mér ekki
alls kostar vel. Með mér í stjórn-
inni var meðal annarra Þórarinn
bóndi í Teigi, faðir dr. Sigurðar
Þórarinssonar jarðfræðings, ágæt-
ur maður. Hafði hann áður verið
formaður félagsins, en sagði, að nú
væri bezt, að ég tæki við þeim
starfa af sér. Var því formennska
mín í félaginu algerlega á hans
ábyrgð. Til hans fór ég einn haust-
dag og ræddi við hann um ýmsar
endurbætur á félaginu. Hafði ég
þá meðferðis uppkast að nýjum
lögum fyrir félagið, þar sem gert
var ráð fyrir því, að allir bændur
héraðsins gætu gerzt félagsmenn,
hvort sem þeir hefðu gert jarða-
bætur eða í*ski. Við Þórarinn kom-
um þessu í sæmilegt lagaform, ég
fór um og smalaði mönnum í fé-
lagið og fékk að lokum flesta
bændur, og auk þess marga bú-
lausa menn, til þess að ganga í
það. Urðu félagar á skömmum
tíma á milli sextíu og sjötíu.
— Hvernig gekk að innheimta
félagsgjöldin?
— Það gekk nú vel, enda var
þá stríð úti í hinum stóra heimi,
og þar með gróði á íslandi, eins
og ekki er óþekkt í okkar sögu.
Eina krónu af hverjum félags-
manni urðum við að greiða í bún-
aðarsambandssjóð — og varð okk-
ar félag langstærsta félagið í sam-
bandinu. Eftir það kunni ég betur
við mig á búnaðarsambandsfund-
um, enda var kröfum mínum þar
vegna Búnaðarfélags Vopnafjarðar
alltaf sæmilega tekið.
Árin liðu. Efnahagur manna fór
smám saman batnandi, og þar með
jókst mönnum áræði og hugur til
ýmissa framkvæmda. Við á Egils-
stöðum réðumst í það að byggja
þar steinhús árin 1916—1917. En
Adam var ekki lengi í Paradís. Ár-
ið 1921 var skollin á kreppa, og
enginn maður gat neitt. Það ár,
1921, átti svo að heita, að ég tæki
við búskap á Egilsstöðum og
kvæntist þá um haustið Geirþrúði
Bjarnadóttur frá Sólmundarhöfða
á Akranesi.
— Viltu ekki segja mér meira
af opinberum afskiptum þínum?
— Jú, jú — eins mikið og þú
vilt. Árið 1922 var ég kosinn í
hreppsnefnd Vopnafjarðarhrepps,
einn af sjö mönnum. Ég á margar
endurminningar frá þeim tíma.
Með mér voru í nefndinni þessir
menn: Halldór Stefánsson, bóndi á
Torfastöðum, síðar alþingismaður,
Árni Jónsson frá Múla, verzlunar-
stjóri á Vopnafirði, séra Jakob
Einarsson, sóknarprestur á Hofi.
Ingólfur Gíslason, læknir á
Vopnafirði, Ingólfur Eyjólfs-
son, bóndi á Skjaldþingsstöð-
um, og Jörgen Sigfússon,
bóndi í Krossavík, sem lengi
hafði verið oddviti og sýslu-
nefndarmaður. Var hann aldurs-
forseti nefndarinnar, 68 ára að
aldri. Jörgen var stórvel gefinn og
hinn mesti ágætismaður. Við send-
um Hagstofunni í Reykjavík
skýrslu um aldur okkar, þegar við
höfðum verið kjörnir, og ég skrif-
aði undir skjalið, að ég væri 28
ára, sem að vísu var oftalið um
hálft ár. Þá sagði Jörgen í Iírossa-
vík: Hvað — ertu ekki nema 28
ára, Benedikt? Ef til vill hefur hon-
um fundizt ég vera búinn að vera
TllUINN
SUNNUDAGSBLAÐ
877