Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Blaðsíða 7

— þetta er ég, sonur ykkar!“
Hann fann notalega kennd streyma
um sig við arin bernskuheimilis
síns, en samtímis fylltist hann
beiskju.
— Jæja, eigum við ekki að taka
til matar okkar? sagði faðirinn. Þú
•átt eitthvað handa gestinum,
kona.
Jegor Jegoróvítsj lauk upp lítilli
hurð ó gömlum skáp, þar sem
hann var vanur að geyma öngla í
eldspýtustokki í vinstra horni —
Það bar ekki heldur á öðru: stokk-
urinn var þarna enn. Tekanna með
brotin stút var þar líka eins og í
fyrri daga, og þaðan lagði þefaf
brauði og þurrkuðum lauki. Jegor
Jegoróvítsj seildist eftir lítilli vín-
flösku með ofurlitlum slatta í,
nóg í tvö staup á að gizka, og af-
sakaði, að hann ætti ekki meira af
þessu tagi.
Þeir settust við borðið og möt-
uðust eins og þeir höfðu gert í
gamla daga. Það var fyrst, er Jegor
Dremoff hafði matazt um stund,
að hann varð þess áskynja, að
móður hans varð starsýnt á, hvern-
ig hann hélt á skeiðinni. Hann hló
• við, og móðir hans lét augun
hvarfla annað. Hann sá, að það
íóru eins og sársaukadrættir um
andlitið á henni.
Það var talað um eitt og annað
— hvemig vora myndi, hvernig
sáningu yrði hagað og hvaða von
væri til þess, að stríðinu lyki
næsta sumar.
— Hvers vegna heldur þú, Jeg-
or Jegoróvítsj, að endir verði bund
Ínn á styrjöldina í sumar?
— Menn eru orðnir fullir
óþreyju, svaraði Jegor Jegoróvítsj.
Milljónir manna hafa gengið út í
opinn dauðann, og nú færist her-
inn svo í aukana, að ekkert getur
stöðvað hann. Ekkert getur leng-
ur bjargað Þýzkurunum.
María Pólikarpovna spurði:
— Getur maðurinn ekkert
sagt okkur um það, hvenær hann
fær leyfi til þess að skreppa hing-
að heim til okkar? Það eru nú orð-
in þrjú ár síðan við sáum hann
síðast. Sjálfsagt er hann orðinn
fullvaxta — kannski kominn með
yfirskegg? Og standa svona and-
spænis dauðanum hvem einasta
dag. Málrómorinn er líklega ekki
eins þýður og hann var?
— Það er hætt við þvf, sagði
liðsforinginn. Kannski þekkið þið
hann alis okki, þegar hann komur.
Hann lagðist til svefns uppl á
ofninum, þar sem hann þekkti
hverja sprungu í viðnum og hvern
kvist í loftinu. Þar var brauðlykt og
gæruskinnsþefur — þessi gamal-
kunni, heimalegi þefur, sem ekki
er einu sinni unnt að gleyma í and-
látinu. Napur marzvindurinn
gnauðaði á þakinu. Faðir hans
hraut í rekkju sinni, og móðir
hans bylti sér, stundi við og gat
ekki sofnað. Liðsforinginn lá á
grúfu með andlitið í höndum sér.
„Getur það hugsast, að hún hafi
ekki þekkt mig?“ sagði hann við
sjálfan sig — „ekki þekkt mig, son
sinn? Hún mamma?“
Hann vaknaði við það um morg-
uninn, að einhver var að kljúfa
spýtur. Það var móðir hans, far-
in að kveikja upp. Háleistarnir
hans höfðu verið þvegnir og
hengdir upp, svo að þeir þornuðu,
og við dyrnar stóðu stígvélin, tár-
hrein.
— Maðurinn getur vonandi sætt
slg við lummur úr bókhveiti?
sagði hún.
Hann svaraði ekki undir eins,
heldur sveiflaði sér niður af ofn-
inum, fór í kápu sína, spennti belt-
ið og settist berfættur á bekkinn.
— Á ekki Katja Malýsjeva
heima hérna í þorpinu? spurði
hann. Dóttir Andrésar Stepanóvítsj
Malýsjeffs.
— Jú. Hún lauk skólanáminu í
fyrra og er kennslukona hérna.
Vilt þú hitta hana?
— Sonur ykkar vildi endilega,
aS ég skilaði kveðju til hennar.
Móðir hans sendi stúlku úr
næsta húsi eftir henni.
Liðsforinginn var ekki einu
sinni kominn í sokkana, er Katja
Malýsjeva kom hlaupandi. Það var
glampi í stórum, gráum augum
phennar, augnabrúnirnar hafnar
upp í eftirvæntingarfullri spurn og
kinnarnar rjóðar af tilhlökkun.
Liðsforinginn andvarpaði, þeg-
ar hún strauk prjónað sjalið af
höfði sér og lét það renna niður
á axlirnar: Hann langaði til þess
að kyssa þetta mjúka, ljósa hár.
Svo fersk óg blómleg, svo falleg og
ljúf og elskuleg fannst honum
hún, að það var engu líkara en
birti í stofunni, þegar hún kom
inn.
— Áttir þú að bera mér kveðju
frá Jegor? Ég bíð hans dag og
nótt — segðu honum það.
Hann stóð eins og dæmdur, hall-
aði sér upp að gluggakistun»i og
kinkaði kolli. Honum var Um
megn að tala. Hún kom fast til
hans og leit framan í hann. En svo
var eins og hún hefði fengið högg
á brjóstið — hún leit undan, dauð-
skelkuð. Á þeirri stundu tók hann
þá óhagganlegu ákvörðun að fara
brott samdægurs.
Móðir hans hafði flóað mjólk og
þeytt rjóma á kynstrin öll af bók-
hveitilummum. Aftur tók hann til
að segja sögur sínar af Dremoff
liðsforingja, og að þessu sinni tal-
aði hann um framgöngu hans í
stríðinu. Hann sagði vægðarlaust
frá öllu og forðaðist að líta fram-
an í Kötju, því að hann hræddist
að sjá svipbrigði hennar spegla
þann geig, sem lýti hans vöktu.
Jegor Jegoróvítsj vildi fá lánaðan
hest á samyrkjubúinu. En liðsfor-
inginn kaus heldur að ganga til
brautarstöðvarinnar. Hann var
hnugginn yfir því, sem gerzt
hafði, nam staðar annað veifið,
greip höndunum fyrir andlitið og
hrópaði hvað eftir annað hásum
rjómi: „Hvað tekur nú við?“
Hann sneri aftur til herdeildar
sinnar, sem nú var langt fyrir aft-
an vígstöðvarnar og beið þess, að
fyllt væri 1 skörðin. Félagar hans
fögnuðu hanum svo einlæglega, að
óhugnaðurinn, sem grafið hafði
um sig í sál hans og varnað hon-
um svefns og matar, lét undan
síga. Hann ákvað að láta móður
sína ekki vita um það fyrst um
sinn, hvað fyrir hann hafði komið.
Og Katja — mynd hennar varð
hann að afmá úr huga sér að fullu
og öllu.
Nokkrum vikum síðar barst
honum bréf frá móður sinni.
„Komdu sæll, hjartans vinurinn
Tiinn. Ég er hrædd við að skrifa þér,
því ég veit ekki, hvað ég á að
halda. Hingað kom maður til okk-
ar frá þér, og það var bráðviðkunn-
anlegur maður. Nema andlitið
á honum var skaddað. Hann ætl-
aði að vera hjá okkur fáeina daga,
en svo breytti hann því allt í einu
og fór burt. Og síðan hef ég ekki
getað sofið á nóttunni, elsku dreng-
urinn minn — mér finnst eins og
þetta hafi verið þú, sem fórst
svona snögglega frá okkur. Jegor
Jegoróvítsj snuprar mig fyrir vit-
leysuna: Ég held þú sért gengin af
göflunum, manneskja, segir hann,
hafi þetta verlð sonur okkar —
ætli hann heföí ekki sagt til sín?
TflHINN — SUNNUDAGSBLAÐ
871