Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Blaðsíða 11

Nú fer að vetur, og þá er
ekki úr vegi að byrja vísnaþátt-
inn með stöku, sem Rafn Júlíus
Símonarson orti um prest ein-
hvern, sem honum hefur trú-
lega ekki þótt vorkunnlátur um
of við búfénað sinn, en ætla
sjálfum sér aðra kosti.
Hann, sem lakur hirðir er,
hitans spakur nýtur,
meðan hrakin, hryggjarber
hjörðin klakann brýtur.
Önnur vetrarvísa, sem raunar
er veðurlýsing, en ekki nein
ádeila, getur komið næst. Höf-
undur hennar er Kristbjörn
Benjamínsson, Þingeyingur:
Björg og gæði bregðast lýð,
byljir næða um fjöllin,
hretin æða, harðnar tíð,
hríðar klæða f jöllin.
Guðmundur G. Hagalín rit-
höfundur kvað þannig um vetr-
arkuldann og þann yl,,sem staf-
ar frá góðu og hugljúfu fðlki:
Þó að vetur klakaklóm
kreisti blöð á meiðum,
verður alltaf eitthvert blóm
eftir á þínum leiðum.
Jóhannes úr Kötlum orti með-
al annars á þessa leið, er hugur
hans jeitaði heim á fornar slÓÖ-
ir í Dölum, til vetrarij^öjdanna
í haðsíofu bernskuheimiiisins:
Mæj ég fyrrum þyt. £ þökum
þréytá styr við éljadrög.
Þá á kyrrum kvelda vökum
kveiktu hyrinn rímnalög.
Birti um rann af fornum funa
fljótt, ef annir leyfðu það.
Gleðin rann í mildum muna.
Mamma spann, en pabbi kvað.
Söng í eyrum sagan góða,
sagði meira en orðin tóm.
Rann af geirum refilþjóða
rauður dreyri máls í hljóm.
Svipti griðum sérhver líking
send á mið hins dýra brags
eins og skriði í vesturvíking
valið lið hins horfna dags.
Fengitíminn hefst, þegar
hæfilegar margar vikur eru af
vetri, venjulega um það bil, er
stytzti dagur ársins er liðinn
hjá. Þess vegna kvað Hjörleifur
Kristinsson á Gilsbakka:
Birtist drengjum drottins
mynd,
dags erlengist skíma.
Núna má enginn sofa í synd
um sjálfan fengitíma.
Snúum svo huganum frá vetr-
arveðrum og kvöldvökum, bú-
skaparönnum og frjósemd bú
fénaðar, og hyggjum að öðru
efni. Þessi vísa Þormóðs Páls-
sonar í Kópavogi mun ort um
það leyti, er Bandaríkjamenn
voru áð þröngva hersetu upp á
okkur Íslendinga að stríðinu
lokriu:
æt þjóðar minnar mein,
skapast vandi.
Hafa fáir hlotið nein
höpp af Kanans landi.
Egill Jónasson á Húsavík er
höfundur næstu vísu, og hefur
tilefnið sennilega verið, að hon-
um hafi ekki litizt sem bezt á
vinnubrögð þess, sem hann
ávarpaði:
Vafasöm ég verkin tel,
sem Vigfús á að skila.
Ef ég hefði verið vél,
vildi ég ekki bila.
Eftir Kristinn Magnússon
prentara er þessi vísa:
Sveitapiltur söng og hló,
sýslaði við hey og mó,
tók sig upp og sótti sjó
— sáttur við það gamall dó.
Staka, sem ekki á kannski
sem verst við, á þessum misser-
um aðgæzluleysi og stórslysa, er
til eftir Böðvar Bjarkan. Hún
er þannig:
Yfir hauður hraðar sér
heillasnauður lýður.
Draumaauður undan fer,
eftir dauðinn ríður.
Þá fer vel á að ljúka þættin-
um að þessu sinni með stöku
eftir Freystein Gunnarsson:
Það fer oft verst. sem byrjar
bezt
og byggt á flestum vonum,
svo er um prest og svikinn
hest
og sannast mest á konum.
Gnúpur.

T f U I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
875