Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Blaðsíða 8

Hvers vegna hefði hann átt að
leyna því, hver hann var. Hvað
var að fela. þó að hann kæmi heim
með svona andlit — við hefðum öll
orðið hálfu hreyknari af honum en
áður.
Þannig reynir Jegor Jegoróvítsj
að sannfæra mig um, að þetta sé
ekki annað en ímyndun hjá mér.
En móðurhjartað segir nú samt
annað: Það var hann, sem var hjá
okkur! Þessi maður svaf uppi á
ofninum, og ég fór með kápuna
hans út í garðinn og burstaði hana,
og ég strauk hana og grét ofan í
hana — þetta var hann — hann
var hjá okkur. . . Elsku Jegor,
skrifaðu mér, og segðu mér, í
nafni frelsarans, eins og er: hver
var þetta? Annars missi ég vit-
ið. . .“
Þetta bréf sýndi Jegor Dremoff
mér, ívan Súdareff, og hann
strauk sér um augun, þegar hann
sagði mér, hvernig þessu var var-
ið. Ég sagði við hann:
— Þarna sérðu, að ekki hugsa
allir elns. Þú ert naut, sannkallað-
ur asnil Nú skrifar þú móður
þinni undir eins og biður hana fyr-
irgefningar. Því að annars gerir þú
út af við hana. Hvað heldur þú, að
hún setji fyrir sig, hvernig þú ert
í framan? Svona eins og þú ert út-
leikinn mun hún elska enn heitar
en nokkru sinni fyrr.
Hann skrifaði henni strax þenn-
an sama dag: „Elskulegu foreldr-
ar, María Pólikarpovna og
Jegor Jegoróvítsj! Fyrirgefið mér
flónsku mína. Það var ég, sonur
ykkar, sem var hjá ykkur. . Og
þannig áfram — fjórar blaðsíður,
sandsmátt skrifaðar. Hann hefði
eins vel getað skrifað tuttugu, ef
hann hefði haft tíma til þess.
Nokkru seinna vorum við Jegor
Dremoff saman úti á æfingasvæð-
inu, og þá kemur hermaður hlaup-
andi til hans og segir:
— Félagi höfuðsmaður! Þeir
eru að spyrja eftir liöfuðsmannin-
um.
Hermaðurinn ber höndina upp
að enninu, en á svipnum á hon-
um sýnist mér, að hann þykist eiga
skilið að fá lögg í glas fyrir skila-
boðin. Við Jegor göngum heim í
þorpið og nálgumst húsið, þar sem
við bjuggum saman. Ég finn, að
hann er eitthvað utan við sig, hóst-
ar og ræskir sig í sífellu. . . „Þeir
reyna á taugarnar, þessir skrið-
drekar“, hugsa ég. Við förum inn
□
í húsið, hann á undan, og ég heyrl,
að hann segir:
— Komdu sæl, mamma mín —
það er ég!
Og sé ég þá ekki litla kerlingu,
sem fleygir sér í fangið á honum!
Ég litast um, og þarna er þá
önnur kona til. Og það sver ég og
sárt við legg, að fallegri stúlku hef
ég ekki séð, þó að margar hafi
þær laglegar borið fyrir augu min-
Hann losar sig úr faðmi móður
sinnar og gengur til ungu stúlk-
unnar. Ég hef áður minnzt á það,
hve tígulegur hann er á velli
sjálfum herguðinum líkastur.
— Katja! segir hann. Hvers
vegna kemur þú, Katja? Þú lofað-
ir að bíða mín — en ekki þessa
afskræmis. . .
Og Katja, þessi fallega stúlka,
svarar að bragði — ég heyri hvert
orð, þó að ég sé kominn aftur
fram í fordyrið:
— Það hefur aldrei hvarflað að
mér að bregðast þér, Jegor. Ég
skal elska þig — elska þig tak-
markalaust. Rektu mig ekki frá
þér. . .
Jæja — svona er þá rússnesk
skapgerð. Við höfum fyrir augun-
um fólk, sem kann að virðast of-
urhversdagslegar manneskjur. En
svo kemst það í sárar raunir, mik-
inn háska eða kannski örðugleika,
sem minna kveður að. Og sam-
stundis færist það í aukana ris upp
í fullri hæð. Það er fagurt mann-
iff.
J.H. þýddi.
97X
TÍMiNN — SUNNUDA6SBLA®