Tíminn Sunnudagsblað - 21.11.1971, Qupperneq 22

mjólkurskólanum á Hvítárvöllum í
Borgarfirði. Eins og að líkum læt-
ur var lítið um bóklega kennslu
í Hvítárvallaskólanum, og mun
ástæðan fyrir því að Svafa fór
þangað til náms, rúmlega fermd,
hafa verið sú, að Hans Grönfeldt
mjólkurfræðingur, kvæntur Þóru
systur hennar, var þar skóla-
stjóri, og Svafa farið þangað til að
vera hjá Þóru systur sinni, en jafn-
framt stundað nám við skólann, þó
að fremur sé ólíklegt, að hún hafi
haft hug á því að gerast rjómabú-
stýra.
Eftir eins vetrar barnakennslu í
Öxarfirði hóf Svafa skipulegt nám
til undirbúnings lífsstarfi sínu.
Hún lauk gagnfræðaprófi í Flens-
borg í Hafnarfirði, og bætti svo
við þá menntun með framhalds-
námi í þeim greinum, er henni
munu hafa verið hugstæðastar.
Haustið 1910 hóf hún aftur
kennslu í Öxarfirði.
Svafa stofnaði unglingaskóla og
fékk húsnæði fyrir hann á stórbýl-
inu Ærlækjarseli. Þar hafði verið
reist sérstök skólastofa, rúmgóð og
björt með kennaraherbergi innar
af.
Leiðrétting.
Þau mistök urðu við frágang síð-
asta tölublaðs, að mynd af séra
Einari Jónssyni á Hofi var birt í
stað myndar af Guðmundi Hjalta-
syni. Eftir á er einskis kostur,
nema biðia afsökunar, því að slys-
in verða ekki aftur tekin. En skjóta
má því fram, 'að þetta getur minnt
/ einhvern á, að Ættir Austfirðinga
eru eitt helztu rita á sínu sviði og
af þeirri tegund rita, er mikla til-
hneigingu hefur til þess að hækka
fljótt í verði.
Fjallganga -
Framhald af 874. síðu.
nýlega. Þar ákváðum við að reyna
að komast upp.
Reyni tókst að lokum að komast
upp, og ég fylgdi honum eftir. Þeg-
ar upp var komið, var eins og öll
þreyta hyrfi á svipstundu. Við
horfðum hvor á annan og rákum
svo upp skellihlátur. „Okkur tókst
það“, sagði ég hreykinn og tók í
hönd Reynis.
Þarna uppi er sléttur flötur,
þrjátíu metra langur og sextán
metra breiður. Og sem við stóðum
þar með alla dýrð landsins fyrir
framan okkur, uppgötvuðum við
skyndilega, svo sárgrætilegL sem
það var, að við höfðum gleymt
myndavélinni niðri í klettunum.
En við það urðum við að sætta
okkur, úr því sem komið var. Og
fyrst við gátum engar myndir tek-
ið þarna uppi, tókum við til
óspilltra málanna að hlaða vörðu
því til sönnunar, að við hefðum
komizt upp. Hún sést ekki úr þorp-
inu í Stöðvarfirði, heldur frá Lönd-
um, sem eru utan við þorpið.
Stungum við flöskunni í vörðuna,
sem við hlóðum eins traustlega og
við gátum.
Síðan fórum við að hugsa til
heimferðar. Gekk okkur heldur
verr að komast niður en upp, og
urðum við til dæmis þrisvar að
stökkva niður í rákir eða gil, þar
sem við komumst ekki niður með
öðru móti. Annars gekk okkur vel
niður, og var það ekki sízt að þakka
forsjálni Reynis, því að alltaf hafði
hann spurt: „Komumst við hér nið-
ur, þó að við komumst upp?“
Reynir Reimarsson er ekki fræg-
ur klettamaður fyrir ekki neitt.
Hann trúði mér fyrir því á niður-
leiðinni, að hann hefði orðið fyrir
vonbrigðum: Þetta hefði verið of
auðvelt!
Þess skal getið, að við athuguð-
um, hvort við sæjum þess einhver
merki, að menn hefðu áður farið
þessa leið eða komizt upp tindinn,
því að sumir segja, að það hafi
einn maður gert fyrir mörgum ár-
um. En ekkert sáum við, er benti
til þess, að þarna hefðu menn kom-
ið. En þar fyrir vil'ég all's ekki
rengja þessa sögu.
Nokkru síðar hitti ég Reyni og
grennslaðist eftir því, hvort nokk-
ur hefði spurt hann um þetta ferða
lag okkar. ,,Já“, svaraði hann —
„og ég held, að mér sé ekki trúað“.
Ég sá á honum, að honum sárnaði,
að fólk skyldi rengja hann. En beri
fólk brigður á þessa fjallgöngu, þá
getur það bara klifið Lambafell, og
þá blasir varðan okkar við augum
þess. Hún sést líka í sjónauka frá
LÖndum, og sagði Helgi bóndi mér,
/
Lausn
36. krossgátu -
að hún væri eins og lítill maður
að sjá þar uppi.
Markmiðinu með ferðinni náð-
um við: Við sönnuðum, að Súlur
eru ekki ókleifar. En langi ein-
hvern til þess að setja sig í spor
okkar þennan dag, þá er honum
bezt að lesa kvæði eftir Tómas
Guðmundsson, Fjallgöngu. Það
byrjar á þessa leið:
Urð og grjót, J
upp í mót,
ekkert nema urð og grjót.
Og féll ekki vel -
Framhald af 879. síSu.
en auk þess fékk ég margar bæk-
ur frá Martinsforlaginu í Kaup-
mannahöfn, og voru þær allar á
dönsku og norsku. Þar á meðal
voru höfuðrit Henrys Georges.
Þetta var nú lærdómur, sem átti
við mig, og ég skildi vel, hversu
íslendingum voru framandi þær
hugmyndir um þjóðfélagsfræði,
sem þessar bækur höfðu að geyma.
Og svo má segja, að sé enn í dag,
enda ber fjárhagsástand þjóðarinn-
ar því vitni, að hugmyndafræði-
þekkingin er heldur en ekki utan
garna við lífið. — í þessu taldi ég
mig orðinn lærðan mann.
Svo þarf náttúrlega ekki að
taka það fram, að íslendingasögur
hafa alltaf verið mitt uppáhalds
lesefni.
Hér látum við staðar numið í
dag. Ég ætla ekki að spá neinu um
efni síðari hluta þessa samtals, en
svo mikið er víst, að Benedikt
lumar á ærnum fróðleik handa
hverjum þeim, sem lesa vill. —VS.
L O C-4 &•£
gf Fat j v
> '* a r &
fí’nPat-t*
'a n J G I é
í / fBfí sí
jBta rs &Ft.uc, 'ar l
y íiL L.&n ui >
l uu s u yjs fipp v }
l un! a Ttt sru fí ll
i 3) TJ’fí StOPS p n
fi toJZJRN TfíK fíÚ
fíBPtn ðfi pemrtttí
iCIRNlLfíO XfíK
UfW fíLLRfífí LfíS
• L G2J fí rs t tts «
VfíTfí RfíÍZ iCS'l L'fí
auHLaR rb stcfít.
físu tts Ttau&r t aa
tetM M
886
lf UINN — SUNNUDAGSBLAÐ