Tíminn Sunnudagsblað - 30.04.1972, Blaðsíða 2

iiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiii
Hér hefur áður í þessum
þáttum verið vikið að heimili,
þar sem skáldskapurinn hlýtur
af hafa verið hluti af daglegu
lífi, allt frá frumbernsku þeirra,
er þar ólust upp. En slík heimili
hafa viðar verið. Hugurinn
getur til dæmis flögrað á bæ i
Borgarfirði, upp í Grafardal.
Eftjr Pétur Beinteinsson eru
þessar visur:
Hlýr o£ góður öllum er
okkar inóðurjarðarfaldur,
þótt hún bjóði þér og mér
þrumuhljóð og báruskvaldur
Þótt’hin gráu klakakveld
kveöist á um rósavalinn,
sækir þráin arineld
út f bláan stjörnusalinn.
Þá er breytt um brag og hreim,
brosið seitt á kaldar varir,
geti hún eitthvaö út i heim
ökkur leitt i draumafarir.
Pétur dó ungur sem kunnugt
er, og er þessi sjúkrahúsvisa
meðal þess, er hann orti siðast:
Hér er allt i ljósbleikt lin
lagt i dauðans álfu.
En brokið heima blöðin sin
ber nú græn að hálfu.
Systir Péturs, Halldóra B.
Björnsson, orti svo:
Heilsa frá hlýrri brekku
hvannir og mjaðurt ljós.
burkni bljúgur i skúta,
hjá bakkanum eyrarrós.
Hér eru fleiri fjólur
og fegri en siðasta vor.
Glitrar i mógulum mosa
möskvafyllt lambaspor.
Næst getur við vitnað i Einar
Beinteinsson, bróöur þeirra
Péturs og Halldóru.
llrönnin bláa svelgir sól,
sveipar hauður skugginn.
Hvönnin smáa klakakjól
klæðist nauðaguggin.
Stormar gnýja, fennir fjúk,
foldar lýsist gæra.
Ormar flýja, moldin mjúk
maðka hýsir væra.
Slydda limir bera björk
bláu klakahýöi.
Brydda hrimi mæðir mörk,
inestu hrakar prýði.
Ilarðnar tiöin, gneypur gin
gulur hliðarslakki.
Varnar lýðum sólarsýn
svartur hríðarbakki.
Dagur liður fróni frá,
fennir hriðarsvæði.
Hagur bliður þykir þá,
þegar hlýðum kvæði.
Loks teflum við svo fram
yngsta bróðurnum. Sveinbirni
Beinteinssyni. Eftir hann er
þetta:
Þó að frjósi foldarsvæði,
fögur kjósa lögin má.
Nú skal hrós i nýju kvæði
norðurljósagyðjan fá.
Þegar ennisleiftrin ljóma,
lifnar enn mitt kvæðahrós.
Man ég þennan meyjarblóma
meðan brennur himinljós.
Aðeins hcfur einu sinni
augum gefizt þig að sjá
Skal þó, ef ég kveða kynni,
kyngistef sú gyðja fá.
Lifsins krcfst min lundin
bráða,
ljóöið hefst i brjósti mér.
Gyðjan efsta dýrra dáða,
dásemd gefst i fylgd meö þér.
338
Ljóss þins undur oft mig
dreymdi,
enn á fund þinn vildi ná,
bæði stund og stað ég gleymdi,
sterkri bundinn hugarþrá.
Oft i náð á aldinkvistum
elskir kváðu fuglar dátt.
Ætti ég ráð á Ijóðalistum,
léki ég bráðum slikan þátt.
Birtureikull bjarminn skæri
bregður á leik um huga minn,
likt og feykifaldur væri
fagurbleiki kjóllinn þinn.
Lék i sprettum leifturfimin
logaglettin eina stund,
svifalétt um hugarhimin
hvarflar nett á ljóðs mins fund.
Þegar glansinn allra öfga
auga mannsins hverfur frá
burt þú dansar harmahöfga
hugarlands mins fjöllum á.
Til minningar um ólinu
Jónasdóttur frá Fremri-Kotum
mun Sveinbjörn hafa kveðið
þetta:
Fyrir norðan fjöllin breið
frétti ég af brögum,
þar sem bæði heil og heið
hugsun réði lögum.
Þegar lýður lék sér að
Ijóðsins gullabrotum,
æðri heildir úr þeim kvað
Ólina frá Kotum.
Spekilitil spáin min
spyr þvi fram á veginn,
hvort hún lifi, listin þin,
líka hinum megin.
Allri þögn ég una hlýt,
engar leiðir þekki.
Túngarð minn ég lágan lit,
lengra sé ég ekki.
Gegnum þykkan þagnarmúr
þessa næturvöku
sólarheimi sunnan úr
sendu mér eina stöku.
En þegar nefnd er Ólina
Jónasdóttir, þá er komið að enn
einum systkinahópnum, sem
átti sér svipaðan unaðsheim og
systkinin i Grafardal og
systkinin á Kambshóli i Víðidal.
Gnúpur.
Sunnudagsblað Timans
riTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiittiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiyfiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiinniiiiiniiiiiiiiiniiiiniijiíiiiiiiuiij