Tíminn Sunnudagsblað - 10.03.1973, Síða 21

Sunnudagsbiað Tímans
| n ccijc
I náttúmnnav
Þegar dýrin hafa unga að annast, gengur það fyrir
öllu—aðafia þeim fæðu, varnar og skjóls. Stundum
neyðast dýrin til þess að flytja unga sina úr stað,
þegar hættu ber að höndum. Apamóðirin flýr með
unga sinn hangandi neðan á hálsi og kviði.
Snjáldurmúsin, sem stundum á tfu grislinga, grípur til
annars ráðs. Hún fer á undan eins og eimvagn, en grisi-
ingarnir bita i rófu hennar og siðan hver á öðrum, og
þannig heldur lestin af stað.
Bjórinn er þaulvanur að ganga á
afturfótunum einum og styðjast við
haiann. Þegar hann flytur ósjálf-
bjarga unga sina, tekur hann cinn
og einn i fangið.
Þegar ikornamóðir telur hreiður
með ungum í hættu, flytur hún einn
og einn i einu i munni sér i scl, sem
hún á I grenndinni, og fer stundum
i löngum stökkum
Fyrstu sólarhringana sofa börn
hafotursins á brjósti móður sinnar,
sem fleytir sér á bakinu i vatns-
skorpunni. Hún lætur þau lika
liggja á blöðum flotjurta, meðan
hún leitar ætis.
Ungar mauraætunnar leggjast
klofvega á digran hala móðurinnar
og læsa klóm f brynju hennar. Beri
bættu að, hringar hún sig eldsnöggt
um ungana.
Björninn ber húna sina nýfædda
þannig, að hann hefur höfuð þeirra
uppi I sér, og ekki fara sögur af þvi,
að birna hafi bitið höfuðið af þeim í
ógáti
Pokarottan getur haft allt að tiu
grislinga i poka sinum en þegar
þeir komast þar ekki lengur fyrir,
tekur hún þá á bakið.